สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 334

เพ้ยซานไม่อยากสนใจเขา เดินลากหร่วนซิงหว่านไปข้างหน้าอย่างหัวเสีย

Danielเห็นแบบนั้น จึงทำได้เพียงหยุดเดินอยู่กับที่

หลังจากที่ออกมาจากบริเวณที่พัก หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยถาม "พวกแก....มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานแสยะยิ้มออกมา จากนั้นก็เล่าเรื่องร่มของเขาให้เพื่อนสาวฟังตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง

หร่วนซิงหว่าน "........"

หลังจากเงียบไปนาน เธอก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

เพ้ยซานซานเอ่ยขึ้นมาว่า "ฉันคิดว่าสมองเขาน่าจะมีปัญหา เขาน่าจะจงใจพุ่งเป้ามาที่ฉัน แกว่ามันต้องถึงขนาดนั้นไหม ตอนนั้นที่เขาย้ายมาใหม่ๆฉันก็แค่หยอกเขาเล่น แต่กลับถูกเขาแค้นฝังหุ่นมาจนถึงตอนนี้ คนอะไรกัน"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างลองเชิง "แล้วถ้าสมมติเขาแค่อยากหาเรื่องชวนแกคุยเฉยๆล่ะ เขาอาจจะคิดไม่ถึงว่าแกจะไปหาร่มถึงสนามบินจริงๆก็ได้"

"หาเรื่องชวนคุยยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่!เขาบอกว่าเขากำลังจีบหลินจืออี้ แล้วจะมาชวนฉันคุยทำไมล่ะ? หรือเขาคิดว่าฉันเป็นประเภทที่ใครกวักมือเรียกก็ไปหาอย่างงั้นเหรอ? ถึงแม้ฉันจะชอบคนหน้าตาดี แต่ใช้ไม่ได้กับคนอย่างเขาหรอก"

หร่วนซิงหว่านลูบหัวคิ้ว พูดซะหายใจหอบเลย

หลังจากเดินมาถึงรถ ยกกระเป๋าขึ้นเก็บเรียบร้อย เพ้ยซานซานก็ใจเย็นลงมาบ้างแล้ว "ช่างเถอะ ฉันไม่ถือสาเขาแล้ว ไหนๆหลังจากวันนี้เป็นต้นไป ก็ไม่ต้องเจอกันอีกตลอดชีวิตแล้ว"

จริงๆแล้วหร่วนซิงหว่านอยากบอกว่า จากประสบการณ์ที่ผ่านมา พูดเอาไว้ยังไง เหตุการณ์ตรงข้ามก็จะยิ่งตีแสกหน้าเร็วเท่านั้น

ในอดีตเธอก็เคยไม่อยากเจอคนคนหนึ่ง แต่กลับได้เจอเขาบ่อยๆ

หลังจากเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จ พนักงานขนย้ายของบริษัทก็เอ่ยพูดกับเพ้ยซานซานสองสามประโยค ว่าพวกเขาจะขับรถตามพวกเธอไป

จากนั้นก็ฮึมเพลงออกเดินทางไปอย่างอารมณ์ดี

เนื่องจากสตูดิโออยู่แถวนี้ เพ้ยซานซานจึงไม่ได้หาห้องใหม่ไกล ขับรถประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว แต่เพื่อหลีกเลี่ยงDaniel จึงยึดสตูดิโอเป็นตรงกลาง พูดได้เลยว่าห้องเก่ากับห้องใหม่อยู่คนละทิศทางโดยสิ้นเชิงที่หนึ่งอยู่ทิศใต้ที่หนึ่งทิศเหนือ

เมื่อย้ายบ้านเสร็จ ก็เลยเวลาเลิกงานมาแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงตรงกลับตระกูลหลินเลย

ตั้งแต่มีบทเรียนเมื่อวาน ก่อนที่จะออกไปไหน เธอก็จะเอาของสำคัญติดตัวไปด้วย ถึงแม้ดูเผินๆแล้วสิ่งของบนโต๊ะจะวางลวกๆเหมือนกันทั้งตอนแรกและตอนหลัง แต่เธอรู้ดีว่าตัวเองมีแพทเทิร์นในการวางของยังไง

เพียงแค่มีใครมาจับ ก็ดูออกได้ในทันที

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงก็สำรวจดู จึงพบว่าทุกอย่างปกติ

เธอหยิบกล้องขนาดเล็กที่วันนี้ตั้งใจไปเลือกซื้อออกมาจากกระเป๋า นำมาวางไว้ตรงมุมกำแพง จะได้บันทึกภาพทั่วทั้งห้องได้พอดี

กล้องตัวนี้สามารถเชื่อมต่อกับตัวควบคุมบนโทรศัพท์ได้จากทางไกล หลังจากนี้ถ้าใครเข้ามาทำอะไรในห้องเธออีก ก็จะได้เห็นชัดๆ

หร่วนซิงหว่านจัดการทุกอย่างเสร็จ เข้าไปอาบน้ำและเดินออกมาจากห้องน้ำได้ไม่ทันไร ก็พบว่าโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียงกำลังสั่นครืดคราด

บนหน้าจอโชว์ชื่อของโจวฉือเซิน

หร่วนซิงหว่านนั่งลงบนเตียง กดรับช้าๆ เอ่ยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ดึกขนาดนี้ ประธานโจวมีธุระอะไร?"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "ทำอะไรอยู่"

"กำลังเดท"

โจวฉือเซิน "?"

เขาหงุดหงิดขึ้นมาทันที "ที่ไหน? กับใคร?"

หร่วนซิงหว่านขยับพิงหัวเตียง พลิกเปิดนิตยสาร เอ่ยพูดอย่างเอื่อยเฉื่อยว่า "กับหนุ่มหล่อวัยละอ่อนคนหนึ่ง ส่วนเดทกันที่ไหนทำไมต้องบอกคุณด้วย"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ละอ่อนแค่ไหน?"

เมื่อได้ยินแววเย้ยหยันในคำพูดของตาหมาบ้า หร่วนซิงหว่านก็นึกไปถึงเหตุการณ์รถคว่ำครั้งก่อน สักพักถึงได้พูดขึ้นมาว่า ".....ละอ่อนกว่าคุณก็แล้วกัน"

"ไม่ชอบที่ผมอายุเยอะ?"

"ซะที่ไหนล่ะ ประธานโจวเสน่ห์แรงขนาดนั้น สาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็แย่งกันเรียกว่าสามี...."

โจวฉือเซินเอ่ยขัดเธอ "นี่หึงอีกแล้ว?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอไม่ได้ดื่มน้ำส้มสายชูเข้าไปเป็นไหซะหน่อย วันๆจะได้เอาแต่หึงๆๆๆๆอยู่นั่น!

ก็แค่อยากแหย่เขาแค่นั้นเอง

โจวฉือเซินพูดกลั้วยิ้ม "ผมมีเมียแค่คนเดียวนะ"

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าโจวฉือเซินจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา มุมปากยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ ผ่านไปสักพักถึงได้ถามว่า "ข่าวนั้น คุณจ้างคนมาถ่ายใช่ไหม?"

พอเกิดเรื่อง หร่วนซิงหว่านก็พอเข้าใจว่าคงเป็นเพราะทางตระกูลโจวเอาแต่หาคู่ดูตัวมาให้โจวฉือเซิน ทำเอาเขาอารมณ์เสียจนต้องหาวิธีปล่อยข่าวเพื่อกำจัดปัญหาระยะยาว

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "รูปนั้นถ่ายได้ไม่เลวเลย ถ้าคุณชอบ ผมเอารูปต้นฉบับให้เอาไหม"

"......ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้อง"

รูปที่ถ่ายตอนอยู่วัดเยว่เหล่า ตอนนี้ยังนอนแอ้งแม้งอยู่ที่สตูดิโอเธออยู่เลย

หยุดไปชั่วครู่ หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "คุณยังอยู่ที่โจวซื่อกรุ๊ปเหรอ"

โจวฉือเซินตอบอืม "ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ"

"งั้น....."เดิมทีหร่วนซิงหว่านอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ต้องกลืนคำที่กำลังจะพูดออกไป ช่างมันเถอะ รอให้เคลียร์งานเสร็จค่อยพูดแล้วกัน

เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า "งั้นคุณทำงานเถอะ ฉันนอนต่อแล้ว"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "แค่นี้เนี่ยนะ?"

หร่วนซิงหว่านงุนงง "ไม่อย่างนั้นต้องยังไง"

"ผู้หญิงตั้งหลายคนเรียกผมว่าสามี คุณไม่เรียกบ้างเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปสองวิ จากนั้นก็วางสายทิ้ง ตาหมาบ้านี่หน้าไม่อายจริงๆ!

......

สามวันที่อาศัยอยู่ในตระกูลหลิน ไม่ว่าจะเป็นหลินจื้อหย่วน หรือว่าหร่วนซิงหว่าน ภายนอกทั้งคู่ต่างก็รักษาท่าทีปรองดองต่อกัน แต่ว่าในความสงบ มักจะมีคลื่นลูกใหญ่ซ่อนตัวอยู่เสมอ

หร่วนซิงหว่านมั่นใจแล้วว่าห้องนอนและห้องหนังสือของหลินจื้อหย่วนอยู่ตรงไหน ส่วนด้านหลินจื้ออหย่วนก็แอบสืบอดีตของหร่วนซิงหว่านเงียบๆ พยายามสืบหาว่าใครคือผู้ชี้นำที่อยู่เบื้องหลังเธอ หรือก็คือหาหลักฐานมาพิสูจน์ว่าที่เธอพูดมาทั้งหมดไม่ใช่ความจริงนั่นเอง

ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างแอบประเมินกันและกันอยู่นั้น การแข่งขันนักออกแบบก็มาถึงอย่างตรงกำหนด

เมื่อมาถึงสถานที่จัดงาน หร่วนซิงหว่านก็นั่งบนที่นั่งที่ทางผู้จัดจัดไว้ให้ เนื่องจากเธอเริ่มมีชื่อเสียงในประเทศแล้ว จึงมีหลายคนแวะเวียนเข้ามาทักทายเป็นระยะ

ห่างออกไปจากกลุ่มคน หร่วนซิงหว่านเวินเฉี่ยนจากที่ไกลๆ

ถึงยังไงนี่ก็เป็นการแข่งขันนักออกแบบ เธอจะมาร่วมก็ไม่แปลก

ไม่นาน พิธีเปิดก็ได้เริ่มขึ้น

ผู้ดำเนินรายการการแข่งขันทักทายทุกคนเป็นภาษาอังกฤษ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา จึงเข้าเรื่อง เอ่ยแนะนำกติกาการแข่งขัน

หลังจากพูดจบ เขาก็แปลกติกาเป็นภาษาจีนอีกรอบ

การแข่งขันแบ่งเป็นสามรอบ รอบแรก รอบรีแมตช์ และรอบชิงชนะเลิศ

รอบแรกทุกคนสามารถเข้าร่วมได้ ก่อนเริ่มการแข่งขันหนึ่งวัน ทางผู้จัดจะออกโจทย์ร่วมกัน

ในบรรดานักออกแบบที่เข้าแข่งขัน จะมีแค่สิบคนเท่านั้นที่ได้เข้าไปถึงรอบรีแมตช์

หลังจากถึงรอบรีแมตช์ ทางผู้จัดจะออกโจทย์โดยยึดตามความสามารถและความถนัดของผู้เข้าแข่งขัน ซึ่งผู้เข้าแข่งขันทั้งสิบคนนี้ จะต้องตีโจทย์ของตัวเองให้ออกว่าคืออะไร โดยวิธีการจับฉลาก

ซึ่งรอบชิงชนะเลิศในปีนี้แตกต่างจากปีที่ผ่านมา คือจะไม่ให้โจทย์แก่ผู้เข้าแข่งขัน

ให้นักออกแบบอาศัยความรู้สึกและไหวพริบ ค้นหาโจทย์ปัญหาที่ซ่อนอยู่ในระหว่างการแข่งขันรอบที่ผ่านๆมา และออกแบบผลงานให้เสร็จภายในการแข่งขันรอบชิง ทางผู้จัดจะเป็นผู้ประกาศผลคะแนน

เมื่อกติกาออกมา ข้างล่างเวทีนอกจากคณะกรรมการแล้ว นักออกแบบที่เข้าแข่งขันต่างก็พากันถกเถียงกัน ถึงแม้จะไม่พอใจในกติกา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แต่ถึงแม้การแข่งขันจะยาก แต่ก็พอมองออก ว่านั่นเป็นเพราะทางผู้จัดต้องการยกระดับขึ้นสูงกว่าเดิม