สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 552

ภายในห้อง หลี่เสวี่ยนอนฟุบบนเตียง สีหน้าซีดเผือด มีคราบน้ำตาอยู่บนใบหน้า

สำหรับเธอแล้ว สวี่เยว่ดูสงบขึ้นมาก นั่งบนโซฟา สีหน้าดูสงบมาตลอด

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ พวกเธอถูกขังอยู่ในนี้ คนพวกนั้นไม่เพียงแค่ไม่ให้พวกเธอทานข้าว ถึงขึ้นแม้แต่น้ำสักหยดก็ยังไม่ให้เลย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว มีคนเปิดประตูห้อง

หลี่เสวี่ยลุกขึ้นยืนทันที ยังคงระวังตัวอยู่ตลอด : "พวกแกคิดอยากจะทำอะไรอีก!"

ผู้ชายที่เข้ามาก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ดึงแขนของเธอออกไปข้างนอกเลย

หลี่เสวี่ยพยายามดิ้นรนสุดชีวิต : "ปล่อยฉัน!ปล่อยฉัน!"

สวี่เยว่ลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า : "พวกแกเป็นโจรเหรอ ปกติโจวปิ่งเฉียงให้พวกแกเรื่องแบบนี้เหรอ?"

ผู้ชายคนนั้นได้ยินเธอพูดชื่อเต็มของท่านใหญ่โจว ก็รู้ว่าเธอมีสถานะอะไร ทันใดนั้น เหมือนว่าจะลังเลครู่หนึ่ง แล้วก็ปล่อยหลี่เสวี่ยแล้ว

หลี่เสวี่ยกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว รีบหลบอยู่ด้านหลังของสวี่เยว่แล้ว จับมุมเสื้อของเธอแน่น

ผู้ชายพูดว่า : "คุณชายน้อยป่วยแล้ว ร้องไห้โวยวายไม่หยุด คุณท่านให้พวกเราพาตัวเธอไป"

เมื่อได้ยิน หลี่เสวี่ยก็ตกตะลึง กำลังคิดที่จะก้าวขึ้นไปคุยกับพวกเขา สวี่เยว่ก็จับมือของเธอไว้

สวี่เยว่พูดว่า : "ฉันดูแลเด็กน้อยมาตลอด ให้เธอไปก็ไม่มีประโยชน์"

ผู้ชายค่อนข้างลังเล ตอนนั้นไม่รู้ว่าควรจะจัดการอย่างไรดี

สวี่เยว่พูดต่อ : "ให้เธออยู่ที่นี่ต่อ ฉันไปเอง"

"แต่สิ่งที่คุณท่านสั่งการมาคือ......"

"ถ้าเขาไม่เห็นด้วย แกให้เขามาหาฉัน ขอเพียงแค่เขากล้าเจอฉัน"

ผู้ชายเห็นลักษณะท่าทางของเธอ ก็ไม่กล้าเมินเฉย: "งั้นฉันไปถามคุณท่าน"

"หยุด"สวี่เยว่พูดว่า : "ส่งน้ำดื่มและของกินมาหน่อย จะต้องส่งอาหารครบสามมื้อต่อวัน พวกเราไม่ใช่ผู้ต้องหาของพวกแก"

ผู้ชายพยักหน้าแล้ว รีบออกไปทันที

หลังจากที่เขาเดินออกไป สวี่เยว่ปิดประตู พูดเสียงเบาๆกับหลี่เสวี่ยว่า : "หลังจากที่ฉันไปทางฝั่งนั้นแล้ว แกอยู่คนเดียวก็ต้องระวังนะ เป้าหมายของพวกเขาก็คือฉันกับเด็กน้อย ไม่มีทางทำอะไรแกแน่"

หลี่เสวี่ยจับมือของเธอไว้ ร้องไห้อย่างร้อนรนออกมาแล้ว : "น้าสวี่ ฉันจะให้น้าไปในที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นไม่ได้ ฉัน......"

สวี่เยว่พูด : "วางใจเถอะ ฉันรู้จักขอบเขตของตัวเองดี เด็กน้อยยังอยู่ที่นั่นนะ ฉันเป็นย่าของเขา ต่อให้อันตรายมากแค่ไหน ฉันก็ต้องไป"

"ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันล่ะก็ พวกคุณก็ไม่ถูกนำตัวมาถึงที่นี่ด้วย......"

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาตำหนิตัวเอง มีอะไรก็รอให้ออกจากที่นี่ได้แล้วค่อยว่ากันนะ"

อีกฝั่งหนึ่ง ท่านใหญ่โจวได้ยินรายงานจากลูกน้อง ชายชราขมวดคิ้วแน่น พิจารณาดีๆอยู่ครู่หนึ่งถึงพูดว่า : "ทำตามที่เธอว่าแล้วกัน"

ผู้ชายตอบรับแล้วจากไป

ท่านใหญ่โจวก็มองไปยังเด็กน้อยที่ร้องไห้ที่หลับไปแล้วอีกแวบหนึ่ง ถือไม้เท้าเดินออกไปจากสวนหลังบ้านแล้ว

ตอนที่ผู้ชายกลับมาอีกครั้ง ก็นำอาหารและน้ำดื่มมาให้ด้วย

สวี่เยว่ดื่มน้ำเล็กน้อย ไม่มีกะจิตกะใจที่จะกินอาหาร ให้ผู้ชายพาเธอไปหาเด็กน้อยแล้ว

หลี่เสวี่ยมองดูเงาหลังของเธอ แอบกัดฟัน น้าสวี่พูดถูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามแต่ จะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เธอจำเป็นจะต้องนำข่าวคราวไปบอกประธานโจวว่า น้าสวี่และเด็กอยู่ที่นี่

หลี่เสวี่ยเช็ดน้ำตาบนหน้า เริ่มกินอาหาร

ขอเพียงแค่เรี่ยวแรงฟื้นคืนกลับมา ถึงจะสามารถคิดหาวิธีออกไปได้

......

นาทีที่เห็นเด็กน้อย หัวใจของสวี่เยว่ที่กระสับกระส่ายมาทั้งวันทั้งคืนในที่สุดก็วางใจแล้ว เธอเดินก้าวเข้าไปดูเด็กน้อย พร้อมทั้งถามแม่บ้านที่อยู่ข้างๆ หลังจากที่ยืนยันว่าเขาแค่เป็นไข้เท่านั้น ก็โล่งอกโดยสิ้นเชิงเลย

ผ่านไปไม่นานเด็กน้อยก็ตื่นแล้ว เขาลืมตาขึ้นมาเห็นสวี่เยว่อยู่ข้างๆ เพียงแค่เบะปากแล้ว ท่าทางเหมือนน้อยใจมาก แต่ว่าไม่ได้ร้องไห้

สวี่เยว่อุ้มเขาขึ้นมา แล้วก็เอานมขวดที่แม่บ้านเอามาให้ป้อนใส่ปากเขาแล้ว

เด็กน้อยน่าจะหิวแย่แล้ว กอดขวดนมดูดเต็มปากเต็มคำเลย

อย่างรวดเร็ว นมครึ่งขวดก็เห็นก้นขวดแล้ว

สวี่เยว่อุ้มเขา เดินอยู่ภายในห้องครู่หนึ่ง เด็กน้อยก็หลับไป จับเสื้อของเธอไว้แน่น

แม่บ้านเดินเข้ามา คิดอยากจะเอาเด็กกลับมา : "เอามาให้ฉันดีกว่า"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า : "งั้นเมื่อไหร่คุณจะกลับบ้านล่ะ ถ้าหากดึกเกินไปล่ะก็ อีกเดี๋ยวให้ฉันไปหาคุณแล้วกัน"

เหมือนว่าเธอจนเผ็ดเข้าแล้ว เวลาพูด ค่อนข้างหอบ

โจวฉือเซินที่แนบอยู่กับโทรศัพท์ ก็สามารถจินตนาการได้ว่าในเวลานี้เธอมีท่าทางยังไง

เขายกมุมปากขึ้นครู่หนึ่ง : "ไม่ต้องแล้ว"

"คุณจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว?"

"อืม ผมไปหาคุณ" โจวฉือเซินมองไปยังนอกหน้าต่าง "อยากกินหม้อไฟแล้ว"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับอย่างสบายใจมากว่า : "ได้สิ งั้นฉันส่งที่อยู่ให้คุณนะ คุณมาแล้วกัน"

"ได้"

วางสายไป ไม่ถึงสองวินาที หร่วนซิงหว่านก็ส่งข้อความมาแล้ว

โจวฉือเซินหลับตาลง สีหน้าที่เคร่งขรึมมองอารมณ์ไม่ออกเลยแม้แต่น้อย และไม่มีความอบอุ่นสักนิด

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง โรลส์รอยซ์สีดำก็จอดลงที่หน้าประตูร้านหม้อไฟ

ลูกน้องพูดว่า : "ประธานโจว ถึงแล้ว"

โจวฉือเซินมองไปที่นอกหน้าต่าง ตอนที่เตรียมจะลงจากรถ ก็เห็นพวกหร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างหน้าต่างพอดี

เธอไม่รู้กำลังพูดอะไรอยู่กับเพ้ยซานซาน ใบหน้าน้อยๆเผ็ดจนแดงก่ำ รอยยิ้มที่สดใส มีความสุขอย่างเอ่อล้นไปทุกที่

เหมือนว่าเขา ไม่ได้เห็นเธอยิ้มแบบนี้มานานมากแล้วนะ

โจวฉือเซินค่อนข้างตกอยู่ในภวังค์ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เสียงของลูกน้องก็แผ่ซ่านเข้ามาอีกครั้ง : "ประธานโจว?"

โจวฉือเซินกลับมานั่ง พูดอย่างนิ่งๆว่า : "ขับกลับเถอะ"

"กลับ......ไปที่ไหน?"

โจวฉือเซินเงียบขรึมครู่หนึ่ง : "บริษัท"