สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 618

ในห้องโถงด้านข้าง มีเพียงแค่โจวฉือเซิน หร่วนซิงหว่าน และเจียงซ่างหานเพียง3คน

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าเย็นชา ดวงตาที่มองไปยังเจียงซ่างหานอย่างไร้อารมณ์ ร่างกายแผ่ไอเย็นเฉียบ

อารมณ์ของเจียงซ่างหานแข็งกระด้างมาโดยตลอด ไม่มีความเปลี่ยนแปลง

พละกำลังเผด็จการของทั้งสองปะทะกันโดยมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยความกดดันอัดทับ

หร่วนซิงหว่านนั่งข้างโจวฉือเซิน สองมือวางไว้บนเข่า ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เจียงซ่างหานก็พูดออกมาอย่างสบายๆ ว่า "สิ่งที่คุณอยากรู้ ก็น่าจะเข้าใจแล้ว มีอะไรอยากถามอีกไหม"

เสียงเย็นชาของโจวฉือเซินดังขึ้น "คุณคิดจะทำอะไร"

"เรื่องที่เกิดขึ้นที่เมืองหนานเฉิงไม่ใช่ฝีมือของผม ถ้าหากคุณต้องการถามเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องพูด นี่เป็นทางที่แม่ของคุณเป็นคนเลือก"

"หรือฉันควรถาม ว่านายพูดอะไรกับเธอ"

ตั้งแต่สวี่เยว่เต็มใจที่จะถูกตัดชื่อออกจากแผนผังของวงศ์ตระกูล ออกจากเมืองเจียงโจวโดยไม่หันหลังกลับ ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองหนานเฉิงตัวคนเดียว ผ่านมาหลายปี ถึงจะได้รับความไม่เป็นธรรมและบาดแผลมากมาย แต่เธอก็ไม่ได้ก้าวไปยังเมืองเจียงโจว เพื่อขอความช่วยเหลือจากตระกูลเจียงแม้เพียงสักนิด นี่ก็พอดูออกแล้ว ว่าเธอมีความเย่อหยิ่งและไม่ยอมศิโรราบแค่ไหนในตัว

เธอไม่ทำแน่ แต่จู่ๆ ก็เลือกที่จะกลับมายังเมืองเจียงโจวในตอนนี้ กลับสู่ตระกูลเจียง

เจียงซ่างหานตอบอย่างสบายๆ "คุณป้าก็บอกแล้วนี่ เธอคงรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถแสดงความกตัญญูก่อนที่คุณปู่จะเสียชีวิต"

โจวฉือเซินมองไปทางเขาอย่างไร้อารมณ์ "คุณให้เจียงย่าน ไปพาเธอกลับมาใช่ไหม"

"ผมก็แค่บอกเธอ ผมสามารถให้เธอกลับมายังตระกูลเจียงได้ ส่วนจะกลับหรือไม่ เธอเป็นคนเลือก"

โจวฉือเซินถามอีกครั้ง "คุณคิดจะทำอะไร"

เจียงซ่างหานเก็บอารมณ์ นั่งไขว่ห้าง เคาะนิ้วเข้ากับที่จับโซฟาเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านหายใจไม่ออก สองคนนี้จำเป็นต้องคุยกันอย่างนี้เหรอ? พูดให้เคลียร์ไปเลยทีเดียวไม่ได้เหรอ?

เงียบไปได้สักพัก เธอจึงพูด "ตามนิสัยของน้าสวี่ ตอนแรกที่จะออกมาจากตระกูลเจียงเป็นการตัดสินใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถจะกลับมาอีกได้ค่ะ"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็หันไปมองเจียงซ่างหาน "ไม่ก็เป็นคุณที่ข่มขู่เธอ หรือไม่ก็เธออาจจะมีเหตุผลที่จำเป็นต้องกลับ"

เจียงซ่างหานพูด "บางที ก็อาจจะเป็นไปได้"

"แล้วสิ่งที่คุณพูดก่อนหน้า เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหนานเฉิงเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ก็เกี่ยวกับน้า......"

"ผมพูดไปแล้ว อยู่ที่คุณตรวจสอบด้วยตัวเอง สืบเจออะไร ก็อย่างนั้นแหละครับ"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากเบาๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มันซับซ้อน

แต่สิ่งเดียวที่แน่นอนในตอนนี้คือ เรื่องในช่วงนี้ที่เกิดขึ้นในเมืองหนานเฉิง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจียงซ่างหาน

แต่มันต้องมีบางอย่างเกี่ยวกับตระกูลเจียง

แต่แค่เห็นในพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษก็สามารถดูออก ตระกูลเจียงคนเยอะขนาดนี้ ไม่สามารถตรวจสอบได้โดยสิ้นเชิง

ในขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังสับสน โจวฉือเซินก็ลุกขึ้น จูงมือเธอออกไปข้างนอก

เขาเดินเร็วมาก หร่วนซิงหว่านต้องวิ่งเหยาะๆ เพื่อให้ตามเขาได้ทัน เธอหันกลับไปมองเจียงซ่างหาน เปิดปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูด

ระหว่างทาง ไม่มีใครมาห้ามพวกเขา

เมื่อออกมาจากโถงด้านข้างแล้ว และมายืนอยู่ในสวนดอกไม้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็หยุดฝีเท้า พูดเสียงเบา "คุณมีเรื่องถามเขาไม่ใช่เหรอคะ ไม่ถามแล้ว?"

"สิ่งที่ควรถาม วันนี้ก็ได้รู้แล้ว ส่วนเรื่องอื่น เขาไม่พูดหรอก"

หร่วนซิงหว่านเองก็พอมองออก คำตอบของเจียงซ่างหานวันนี้ก็เหมือนกับอ้อมค้อม นอกจากจะได้รู้ว่าน้าสวี่มาจากตระกูลเจียงแล้ว เรื่องอื่น ก็ไม่มีเบาะแสเลย

"นั่น......"

"ไปเถอะ ผมจะไปส่งคุณ"

เดินไปไม่กี่ก้าว หร่วนซิงหว่านถึงค่อยรู้ตัว เขาเพิ่งพูดว่า จะไปส่งเธอ

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเขา "แล้วคุณล่ะ"

ใบหน้าของโจวฉือเซินไร้อารมณ์ "เรื่องของผมที่นี่ยังไม่จบ"

หร่วนซิงหว่านนึกถึงน้าสวี่ที่คุกเข่าอยู่ในศาลบรรพบุรุษ