สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 756

สวี่วานพูดขึ้น "ถ้าฉันไม่ได้ยกเลิกสัญญากับบริษัท เรื่องนี้มีก็คงจะยากจริง ๆ เพราะว่าค่าพรีเซนเตอร์มันจะต้องผ่านมือบริษัทก่อน แต่ว่าตอนนี้ไม่มีบริษัทแล้ว ตัวฉันพูดอะไรก็เป็นอย่างงั้นได้ ยังจะไปมีปัญหาอะไรอีกล่ะ"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "งั้นก็หมายความว่าสามารถแบ่งจ่ายได้นะซิ?"

สวี่วาน "......"

สวี่วานพิงอยู่บนโซฟา แล้วค่อย ๆ พูดขึ้นว่า "ในเมื่อช่วงนี้ฉันก็ไม่มีงานอะไรอยู่แล้ว อยู่บ้านเฉย ๆ ก็น่าเบื่อ ก็ถือซะว่าเป็นการร่วมงานกันไปเลย ยังจะมาเอาค่าพรีเซนเตอร์อะไรอีก"

หร่วนซิงหว่านสบตากับเพ้ยซานซานทีหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านเม้นปากเล็กน้อย "ไม่ได้ ยังไงก็ต้องทำตามกฎ เซ็นสัญญากันไว้สักฉบับเถอะ พวกเราจะแบ่งจ่ายให้คุณทุกเดือน"

เพ้ยซานซานพยักหน้าขึ้น "ใช่ ไม่ว่ายังไง พวกเราก็จะไม่ให้คุณเสียเปรียบในครั้งนี้แน่ ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเราจะยังจ่ายเงินก้อนนี้ไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะจ่ายไม่ไหวด้วย......"

"แน่นอนว่าฉันจะไม่เสียเปรียบอยู่แล้ว" พอสวี่วานเห็นพวกเธอสองคนมีท่าทีที่แน่วแน่ ก็ครุ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วถึงพูดขึ้นว่า "หรือไม่ก็เอาแบบนี้ละกัน ฉันก็ทำงานมาหลายปีขนาดนี้แล้ว แต่ว่าในมือก็ยังไม่มีทรัพย์สินอะไรสักอย่างเลย พวกคุณ......จะลองคิดดูสักหน่อยไหมว่าจะให้ฉันร่วมหุ้นด้วยได้หรือเปล่า?"

"ร่วมหุ้น?"

"ร่วมหุ้นเหรอ?"

เสียงของหร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานดังขึ้นมาพร้อมกันทั้งสองคน และแฝงไว้ด้วยความสงสัย

สวี่วานพูดขึ้นว่า "ใช่ พอดีเลยช่วงนี้ฉันก็มีความคิดที่จะลงทุนธุรกิจเสริมอะไรสักหน่อย และนี่มันก็พอดีเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันเป็นหุ้นส่วน งานพรีเซนเตอร์ก็จะกลายเป็นเรื่องภายในไปเลย ไม่ว่าจะได้กำไรเท่าไหร่ พอถึงตอนนั้นพวกคุณก็แบ่งผลกำไรมาให้ฉันก็พอแล้ว"

ยังไงหร่วนซิงหว่านก็ยังรู้สึกว่าเอาเปรียบสวี่วานเกินไปหน่อย ก็เลยลังเลเล็กน้อย "แต่ว่า......"

"หรือจะบอกว่า พวกคุณไม่มีความมั่นใจแบบนี้ แล้วรู้สึกว่าผลกำไรในอนาคตของสำนักงาน จะสู้ค่าพรีเซนเตอร์ของฉันไม่ได้งั้นเหรอ?"

เพ้ยซานซานตบน่องขาขึ้นมาทันที "งั้นก็เอาตามนี้เลย ตกลง!"

พูดแล้ว เพ้ยซานซานก็มองไปทางหร่วนซิงหว่าน "ซิงซิง ฉันรู้สึกว่าเธอพูดได้มีเหตุผล และที่สำคัญถ้าเราจะขยายขอบเขต แค่พึ่งพวกเราอย่างเดียวก็คงจะไม่พอ แล้วตอนนี้มีสวี่วานมาเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนด้วยก็กำลังพอดีเลยไม่ใช่เหรอ?"

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็มองไปทางสวี่วาน แล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "ขอบคุณ ที่คุณเชื่อมั่นในตัวฉัน คุณเข้ามาเป็นหุ้นส่วนจะต้องไม่มีทางเสียเปรียบแน่ค่ะ"

สวี่วานเองก็ยิ้มขึ้นมา "งั้นฉันก็จะตั้งหน้าตั้งตารอส่วนแบ่งเลยนะ"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นอีกว่า "ในเมื่อเรื่องนี้ตกลงกันได้แล้ว งั้นฉันก็จะต้องไปติดต่อกับ......"

สวี่วานพูดขึ้น "เรื่องที่เกี่ยวข้องกับการเป็นพรีเซนเตอร์มอบให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ ถึงแม้ว่าทีมงานของฉันจะไม่ได้ตามฉันออกมาด้วย แต่ว่าในมือฉันก็ยังพอมีเส้นสายอยู่บ้าง เรื่องประชาสัมพันธ์กับเรื่องโฆษณานั้นไม่มีปัญหาแน่นอน"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "ได้ งั้นฉันจะไปหาสถานที่ถ่ายรูป จะมาถ่ายในสตูดิโอเล็ก ๆ นี่อีกไม่ได้แล้ว"

พอพูดเรื่องงานเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "ช่วงนี้ฉินหยู่ฮุยยังมารบกวนคุณอยู่อีกหรือเปล่าคะ?"

สวี่วานส่ายหน้าขึ้นมา "ฉันได้ยินหร่วน......พูดมาว่า คดีอันนั้นของเขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้ว แต่คนกลับมาหลบหนีไปซะก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้จับตัวได้หรือยัง"

พอเพ้ยซานซานได้ยินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นขึ้นว่า "เจ้าชั่วนี่จริง ๆ เลย ความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้วยังไม่ยอมหยุดอีก คุณจะต้องระมัดระวังตัวให้มาก ๆ นะ เขาจะได้ไม่มาคิดอะไรชั่ว ๆ กับตัวคุณอีก"

สวี่วานพูดขึ้นว่า "วางใจเถอะ เขาเข้าไปในเขตชุมชนของเราไม่ได้หรอก พวกรปภ.รู้จักหน้าเขาหมดแล้ว"

เพ้ยซานซานก็พูดขึ้นอีกว่า "ทำไมเหรอ?"

คำพูดมาถึงขอบปากแล้ว แต่สวี่วานกลับพูดไม่ค่อยออกเลย เธอยิ้มแห้ง ๆ ขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วยกน้ำขึ้นมาดื่มไปสองคำ

หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานต่างก็เข้าใจขึ้นมา แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย

สวี่วานอยู่จนเกือบจะถึงหนึ่งทุ่มถึงได้กลับไป พอส่งเธอออกไปแล้ว เพ้ยซานซานก็ได้บิดขี้เกียจยาว ๆ ขึ้นมาหนึ่งที "ในที่สุด เรื่องนี้ก็ถือได้ว่าจบลงสักที หินก้อนใหญ่ในใจฉันก็สามารถยกออกไปได้สักที"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ไปกัน กลับกันเถอะ พอดีเลยวันนี้ไม่มีเรื่องอะไร เดี๋ยวฉันทำกับข้าวให้เธอกินเอง"

พอได้ยิน เพ้ยซานซานก็นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วรู้สึกว่าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้ถามว่าเพราะอะไร ด้านหลังก็มีเสียงผู้ชายเสียงหนึ่งลอยมา "ซานซาน คุณหร่วน"

คือโจงเหวินป๋อนั่นเอง

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไป และแสดงความเคารพกับเขาเล็กน้อย "คุณโจง"

โจงเหวินป๋อพูดขึ้น "ในเมื่อคุณหร่วนเป็นเพื่อนของซานซาน งั้นก็ไม่ต้องเกรงอกเกรงใจกันขนาดนั้น เรียกแค่ชื่อผมก็พอแล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "งั้นคุณโจงก็เรียกชื่อฉันตรง ๆ เหมือนกันเลยค่ะ"

จ้องมองพวกเขาสองคนทักทายกันและกันไป เพ้ยซานซานก็พูดกับโจงเหวินป๋อขึ้นว่า "ขอโทษนะ ฉันลืมบอกคุณไปว่าซิงซิงกลับมาแล้ว หรือว่าคืนนี้คุณกลับไปก่อน......"

โจงเหวินป๋อพูดขึ้นอย่างสุภาพบุรุษ "หรือไม่เอาแบบนี้ดีกว่า ถ้าคุณหร่วน......ซิงหว่านไม่รังเกียจละก็ ผมอยากจะขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อเพื่อเป็นการขอบคุณที่คุณคอยช่วยดูแลซานซานมาตลอดครับ"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเพ้ยซานซานทีหนึ่ง จากนั้นก็แลบลิ้นใส่เธอเล็กน้อย

แล้วหร่วนซิงหว่านก็หันไปมองโจงเหวินป๋อ แล้วยิ้มและพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกค่ะ ส่วนใหญ่ซานซานเป็นคนดูแลฉัน......"

พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็หยุดนิ่งไปอีกครั้ง "เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปโทรศัพท์สักสายหนึ่งก่อนค่ะ"

โจงเหวินป๋อทำท่าเชิญขึ้นมาทีหนึ่งอย่างเป็นสุภาพบุรุษมาก

หร่วนซิงหว่านหมุนตัวไป แล้วเดินไปทางห้องทำงาน

เพ้ยซานซานพูดกับโจงเหวินป๋อขึ้นว่า "คุณหาที่สักแห่งนั่งรอไปก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันก็ออกมาแล้ว"

โจงเหวินป๋อยิ้มให้อย่างอ่อนโยน "ได้ครับ ไม่ต้องรีบร้อน"

เพ้ยซานซานเดินตามหร่วนซิงหว่านเข้าไปในห้องทำงาน ก็เห็นเธอกำลังถือโทรศัพท์อยู่ ก็เลยปิดประตูลง แล้วพูดเสียงเบาขึ้น "ซิงซิง ฉันลืมบอกเธอไปเลย ช่วงที่ผ่านมานี้ เขามารับฉันทุกวันเลย แล้วฉันก็จะไปกินข้าวกับเขาทุกคืนด้วย"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?"

เพ้ยซานซานครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง "ก็พูดยากนะ แต่ก็ดีกว่าในช่วงแรก ๆ เยอะแล้วนะ ไม่ได้รู้สึกต่อต้านขนาดนั้นแล้ว เขาเป็นคนที่ไม่เลวเลยจริง ๆ"

หร่วนซิงหว่านพูดกับเธอขึ้นว่า "เธอรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันโทรหาโจวฉือเซินก่อน"

"อืมได้ เธอโทรเถอะ เดี๋ยวฉันออกไปเก็บของก่อนนะ"

"ได้"

พอโทรศัพท์โทรติดแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "คืนนี้คุณจะกลับมากินข้าวไหมคะ?"

โจวฉือเซินพูดขึ้น "น่าจะยาก คุณกลับไปก่อนเลย ไม่ต้องรอผมนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "คู่ดูตัว......ของซานซาน มารับเธอ แล้วอยากจะเลี้ยงข้าวฉันด้วย ถ้าคุณไม่กลับมาแล้ว งั้นฉันไปเลยนะคะ"

โจวฉือเซินกำลังเปิดเอกสารอยู่ ความสนใจทั้งหมดอยู่แค่ที่มีคนจะเลี้ยงข้าวเธอ ก็เลยถามขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า "ผู้ชายหรือผู้หญิง?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดี "คู่ดูตัวของซานซาน! คุณว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ!"

โจวฉือเซินเอาปลายลิ้นแตะที่ฟัน แล้วก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ และปิดเอกสารลงแล้วนวดหัวคิ้วเล็กน้อย "เขาจะมาเลี้ยงข้าวคุณทำไม"

"คงจะอยากรู้จักกับเพื่อนรอบข้างของซานซานมั้งค่ะ จะได้สะดวกต่อการกระชับความสัมพันธ์กับเธอ ซานซานเอาแต่พูดว่าเขาเป็นคนดีใช้ได้อยู่เสมอ ฉันก็อยากจะไปยืนยันดูสักหน่อยเหมือนกัน"

"รู้แล้ว กินข้าวเสร็จก็รีบกลับบ้านนะ"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับไปคำหนึ่ง เธอคงจะไม่ไปเป็นก้างขวางคอหรอก

ก่อนที่จะวางสาย เธอก็ถามขึ้นมาอีกว่า "คุณจะกลับดึกมากหรือเปล่าคะ?"

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "ยังมีประชุมผ่านวิดีโอคอลอีกอันหนึ่ง พอประชุมเสร็จก็กลับแล้ว"

หร่วนซิงหว่านดูดปากทีหนึ่ง "ก็ได้ งั้นคุณไปทำงานต่อเถอะค่ะ"

คิดไม่ถึงว่าพอโจวฉือเซินออกมาจากโจวซื่อกรุ๊ปแล้ว ทีแรกนึกว่าเขาจะได้พักผ่อนดี ๆ สักหน่อย

แต่ว่าแค่ระยะเวลาสองเดือนสั้น ๆ เขาก็ต้องมาเข้าสู่จังหวะการทำงานที่วุ่นวายแบบนี้ซะแล้ว

พอวางสายแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เก็บโทรศัพท์เข้าไป แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาและออกจากห้องทำงานไป