สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 10

บทที่ 10 รอยกัดที่หัวไหล่ของเขา

เซี่ยซีหวั่นถูกส่งตัวไปที่ชนบทตั้งแต่ตอนเธออายุ9ขวบ และเธอก็ไม่ควรที่จะคาดหวังอะไรกับพ่อของเธอเซี่ยเจิ้นกั๋วคนนี้อีก และแน่นอนสายนี้ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจใด ๆเลย

เซี่ยเจิ้นกั๋วยังคงเป็นเซี่ยเจิ้นกั๋วที่เธอรู้จัก คนที่คลั่งคล้ายและหมกมุ่นกับการแพทย์ และรักหน้าตามาก อีกทั้งยังอยากจะพัฒนาและส่งเสริมบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อให้เจริญรุ่งเรือง

และตอนนี้ลูกสาวที่เขาภาคภูมิใจมากที่สุดก็คือเซี่ยเหยียนเหยียน แต่กลับลูกสาวที่กลับมาจากชนบทคนที่ของเขาสามารถเอามาแต่งงานแทนเพื่อเติมความยินดีมีสุข และนอนกับคนอื่น

“หนูรู้แล้วค่ะ คุณพ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูไปแน่ค่ะ”

การเชื่อฟังของเธอทำให้น้ำเสียงของเซี่ยเจิ้นกั๋วอ่อนลงเล็กน้อย“ซีหวั่น หนูแต่งงานไปเพื่อเติมความยินดีมีสุข และสามีที่ป่วยจนหมดหนทางเยียวยารักษาของหนูคนนั้นไม่นานเขาก็ตาย รอให้เรื่องของประธานหวังเสร็จเรียบร้อยแล้ว พอถึงเวลาพ่อค่อยหาครอบครัวที่ดีให้ลูกใหม่อีกครั้งนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอขอบคุณคุณพ่อล่วงหน้าก่อนนะคะ” เซี่ยซีหวั่นวางสายโทรศัพท์ลง

และปิดเครื่องโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นเซี่ยซีหวั่นก็หลับตาลงในอ้อมกอดของลู่หานถิง ที่จริงแล้วภายในใจของเธอรู้สึกเศร้าและเสียใจมาก เธอมันเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง

เธออยากได้ความรักและความอบอุ่นจากพ่อแม่ของตัวเอง เหมือนกับเด็กปกติทั่วไป ที่มีชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุข แต่ว่าสำหรับเธอแล้วสิ่งเหล่านี้มันเป็นได้เพียงแค่ความคาดหวังเท่านั้น

เธอไม่มีบ้าน

เธอมันเป็นเด็กป่าคนหนึ่งที่ไม่มีพ่อและแม่คอยรักและห่วงใย

บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกหนาว เซี่ยซีหวั่นจึงขดตัวเข้าสู่อ้อมแขนของลู่หานถิง อ้อมแขนของเขานั้นมั่นคงและอบอุ่นมาก และสามารถปกป้องผู้หญิงคนไหนก็ได้จากมรสุมลมและฝนได้

ศีรษะของเธอนอนอยู่ในอ้อมอกของเขา ตุบ ตุบ ตุบ เสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขาทำให้เธอรู้สึกมีความปลอดภัยมาก

เซี่ยซีหวั่นนึกว่าตัวเองจะนอนไม่หลับ แต่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มคนนี้เธอนอนหลับจนถึงรุ่งสาง และนอนหลับสบายตลอดคืน

……

ลู่หานถิงค่อยๆลืมตาขึ้นช้า ๆ และตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว แสงแดดยามเช้าที่สดใสส่องผ่านม่านหน้าต่างเป็นชั้น ๆเข้ามา และโปรยละอองแสงสีเหลืองนับไม่ถ้วนในอากาศ

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ และยังคงมีความงัวเงียอยู่เล็กน้อย

หลายปีแล้ว หลายปีแล้วที่เขาไม่เคยนอนหลับจนถึงเช้าตรู่ และลืมตาตื่นขึ้นมาตามธรรมชาติในท่ามกลางแสงยามเช้าที่สวยงามนี้

ลู่หานถิงหลับตาลงเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือไปกอดหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง

เขารู้ว่าเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งคืน เพราะว่าในอ้อมแขนของเขายังคงมีกลิ่นกายที่หอมและความอบอุ่นของเธอหลงเหลืออยู่เล็กน้อย

แต่ว่า เขากลับโอบกอดไม่โดนอะไรสักอย่าง ในอ้อมแขนของเขานั้นว่างเปล่า เพราะว่าเซี่ยซีหวั่นไม่อยู่แล้ว

ทันใดนั้นเองลู่หานถิงเองก็หมดความรู้สึกอยากนอนต่อ จากนั้นเปิดผ้าห่มไหมออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง

และในขณะนี้เองประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก พ่อบ้านลุงฝูเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข“คุณชาย คุณตื่นแล้วเหรอครับ？ตอนที่คุณนายออกไปได้บอกกับผมไว้ว่าอย่ารบกวนคุณชาย ให้คุณชายนอนต่ออีกหน่อย และนี่ก็หลายปีแล้ว คุณชายสามารถนอนหลับจนตื่นเองตามธรรมชาติโดยไม่คาดคิดมาก่อน และแม้แต่เรื่องที่คุณหนานยวนไม่สามารถทำได้ แต่คุณนายกลับทำได้ บนร่างกายของคุณนายคนนี้มีพลังพิเศษอะไรกันครับ？”

ลุงฝูรู้สึกคาดไม่ถึงอย่างมาก ซึ่งสุขภาพร่างกายของคุณชายตัวเองเขารู้ดีที่สุดแล้ว และเมื่อคืนที่คุณนายเดินเข้าในห้องทำงานเขาก็รู้สึกกังวลมาก แต่ว่าคุณชายกลับกอดคุณนายจนหลับตลอดทั้งคืน

ลู่หานถิงมองไปที่ด้านนอกประตู“คุณนายล่ะ？”

“รายงานคุณชาย คุณนายบอกว่าเธอไปจัดการธุระบางอย่างด้านนอกครับ แล้วจะกลับมาในคืนนี้”

“เธอได้บอกหรือเปล่าว่าไปที่ไหน？”

“ไม่ได้บอกไว้ครับ”

“โอเค รู้แล้ว”

ลู่หานถิงกลับไปยังห้องนอน แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ และเมื่อเขาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ก็เห็นรอยของฟันซี่เล็ก ๆที่กัดไว้ลึกๆตรงหัวไหล่ของเขาในกระจก