สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 9

บทที่ 9 กอดเธอแล้วนอนพร้อมกัน

รูม่านตาของลู่หานถิงหดลง เขารีบไปหยิบกล่องยาออกมาอย่างรวดเร็ว และใช้สำลีที่จุ่มแอลกอฮอล์เสร็จแล้วล้างแผลให้เธอ“ทีนี้ก็จำไว้นะ ว่านี่ก็คือผลที่ตามมาของการให้ฉันพูดครั้งที่สาม”

เซี่ยซีหวั่นมองไปยังกรามที่แข็งของเขา“ผลที่ตามมาที่คุณลู่พูดก็คือความรุนแรงในครอบครัวเหรอ？”

ลู่หานถิงติดพลาสเตอร์ปิดแผลให้เธอ แล้วริมฝีปากบางของเขาก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย“รู้ว่าฉันจะใช้ความรุนแรงในครอบครัวคุณยังกล้าเข้ามา กล้าดีนิคุณ？”

เซี่ยซีหวั่นเงยหน้ามองเขาพร้อมกับขนตาที่สวยงามของเธอ““คุณลู่ คนอื่นกลัวคุณ แต่ฉันไม่กลัวคุณนะ”

นิ้วที่เรียวยาวของลู่หานถิงหยุดลมเบาๆ และเขามองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆของเธอที่ติดพลาสเตอร์ติดแผลจนทำให้รู้สึกน่าสงสารแล้วพูดว่า“ออกไปเถอะ ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวก่อน”

พูดจบ ลู่หานถิงก็พยุงร่างของเซี่ยซีหวั่นลุกขึ้นมา

เซี่ยซีหวั่นรีบยื่นมือเล็ก ๆที่ขาวของเธอออกมา แล้วโอบกอดไปที่เอวที่ใหญ่ของเขาโดยตรง

ในขณะที่หญิงสาวโอบกอดเขาร่างที่ยาวและสง่าผ่าเผยของลู่หานถิงก็แข็งทื่ออย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธอนั้นอ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูก และใบหน้าเล็กของเธอก็แนบอยู่ตรงอกที่เต่งตึงของเขา ราวกับแมวน้อยที่อ่อนนุ่มและว่านอนสอนง่าย เกาะติดเขาอยู่

ลู่หานถิงได้กลิ่นกายอันหอมกรุ่นจากร่างกายของเธออีกครั้ง และกลิ่นหอมบนร่างกายของเธอนั้นคอยยั่วยวนประสาทของเขาอยู่

และในขณะนี้เซี่ยซีหวั่นก็กระซิบพูดขึ้นในอ้อมแขนของเขาว่า“คุณลู่ อย่าอยู่คนเดียวเลย คุณสามารถอยู่ด้วยกันสองคนได้ ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ”

เส้นเลือดที่โหดร้ายที่เต็มไปด้วยบนร่างกายของลู่หานถิงก็ค่อยๆคลายลงไป และแม้แต่เงาที่น่ากลัวที่อยู่ในดวงตาของเขาก็ค่อยๆหายไป เขายกมือขึ้นมา และโอบกอดเธอไว้

และใช้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาลูบไปที่เส้นผมนุ่มๆของเธอ กลิ่นหอมบนร่างกายของเธอ ทำให้เขารู้สึก…คุ้นเคย

อาจเป็นเพราะกินเค้กแยมสตรอเบอร์รี่เมื่อกี้นี้ บนร่างกายของเธอยังมีกลิ่นหอมหวานของนมและผลไม้ปนอยู่เล็กน้อย

เซี่ยซีหวั่นโอบกอดเขาไว้อย่างสงบสักพัก จากนั้นมือเล็กของเธอก็ลูบขึ้นไปตามเอวที่ใหญ่ของเขา และลูบไปที่กระดูกสะบักตรงหัวไหล่ของเขาสองข้างแล้วพูดว่า“ถ้าคุณยังรู้สึกว่าทรมานอยู่ ลองกัดดูสักคำหนึ่งก็ได้”

การระบายอารมณ์อย่างเหมาะสมเป็นสิ่งที่จำเป็น

“กัดคุณ？คุณไม่กลัวเจ็บเหรอ？”

“ฝันไปเถอะ ฉันหมายถึง…”

เซี่ยซีหวั่นเขย่งเท้าขึ้น แล้วกัดไปที่ไหล่ที่สง่าผ่าเผยของเขา

เธอกัดไว้ว่องไวและรุนแรงมาก ทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเลย และเลือดสดก็ไหลและซึมออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาอย่างรวดเร็ว

เธอกัดเขาจนเลือดออก

จนแทบจะกัดเนื้อของเขาออกมา

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้กล้ามเนื้อของลู่หานถิงตึงไปหมด เขาโอบกอดหญิงสาวไว้แล้วเดินถอยหลังสองสามก้าว และน่องของเซี่ยซีหวั่นกระแทกเข้ากับขอบของโซฟา และในวินาทีต่อมาพวกเขาทั้งสองคนก็ล้มลงไปในโซฟาที่นุ่มนวล

“คุณนายลู่ นี่คุณจะแก้แค้นเหรอ？” ลู่หานถิงทับร่างของเธออยู่ และความเจ็บปวดกะทันหันก็ทำให้ความโหดร้ายที่อยู่ในดวงตาที่คับแคบของเขาค่อยๆจางหายไป จนคืนความกระจ่างให้เขาเล็กน้อย

เซี่ยซีหวั่นเลิกคิ้วที่บอบบางของเธอราวกับใบวงศ์สนุ่นของเธอขึ้น“เมื่อกี้คุณผลักฉัน และตอนนี้ฉันกัดคุณ เราถือว่าหายกันแล้วนะ”

เซี่ยซีหวั่นอยากจะลุกขึ้น แต่ว่าลู่หานถิงกดไหล่ที่นุ่มนวลและสว่างแวววาวของเธอไว้แล้วกดเธอกลับไปอีกครั้ง

กิริยาท่าทางของพวกเขาสองคนในขณะนี้ ค่อนข้างคลุมเครือเล็กน้อย

เซี่ยซีหวั่นมองเข้าไปที่ดวงตาของเขา และภายในดวงตาของเขาก็มีแสงเปลวไฟสองดวงพุ่งขึ้นมา แล้วจ้องมองเธออยู่ ราวกับกำลังจ้องมองเหยื่ออันโอชะของตัวเอง

“คุณลู่ คุณจะทำอะไรคะ？“

“ร่างกายคุณหอมมาก และครั้งก่อนคุณก็ยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าคุณใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร？”

เซี่ยซีหวั่นเม้มริมฝีปากของเธอ แล้วพูดติดตลกว่า“คุณลู่ ฉันก็บอกคุณแล้วไงคะว่าฉันไม่ได้ฉีดน้ำหอม คุณตามถามคำถามนี้กับฉันจนฉันไม่สามารถไม่สงสัยได้เลยว่าคุณกำลังพูดคุยกับฉันเพื่อจีบฉันอยู่ หรือว่า…คุณอยากจีบฉันเหรอ？”

ลู่หานถิงรู้มาตลอดว่าดวงตาของเธอสวยงามมาก โดยเฉพาะตอนที่สบตากับเธอในตอนนี้ เขาปิดตาอันหล่อเหลาของเขาแน่น แล้วกดริมฝีปากบางของเขาลงที่พาสเตอร์บนหน้าผากของเธอ แล้วจูบเบาๆ“เจ็บหรือเปล่า？เมื่อกี้ฉันขอโทษด้วยนะ ขอโทษ…”

ซึ่งโซฟาที่อยู่ในห้องทำงานไม่ได้ใหญ่มากนัก และเมื่อพวกเขาทั้งสองคนนอนอยู่ด้วยกันก็ทำให้รู้สึกค่อนข้างแออัด ดังนั้น เซี่ยซีหวั่นจึงทำได้แค่นอนตะแคงเพื่อไม่กินพื้นที่

หลังจากนอนไปสักพัก เสียงโทรศัพท์มือถือที่ไพเราะก็ดังขึ้น สายโทรศัพท์ของเธอเข้า

เซี่ยซีหวั่นรีบคว้าโทรศัพท์ของเธออย่างรวดเร็ว โดยเดิมทีเธอไม่อยากจะรับสาย แต่ว่าคนที่โทรเข้ามาคือเซี่ยเจิ้นกั๋ว

คือพ่อของเธอ

เซี่ยซีหวั่นนอนตะแคงอยู่ในอ้อมแขนของลู่หานถิง จากนั้นกดปุ่มรับสาย และเธอก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า“ฮัลโหล คุณพ่อ”

เสียงตำหนิของเซี่ยเจิ้นกั๋วดังขึ้นอย่างรวดเร็ว“ซีหวั่น วันนี้เกิดอะไรขึ้น โดยเดิมทีประธานหวังตอบตกลงแล้วว่าจะช่วยสมทบเงินให้กับบริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อของเราแล้ว แต่ได้ยินว่าลูกทำให้ประธานหวังขุ่นเคือง และประธานหวังก็บอกแล้วว่า สมทบเงินทุนได้ แต่ลูกน้องไปกล่าวขอโทษกับประธานหวัง มิฉะนั้นทุกอย่างไม่ต้องพูด”

“คุณพ่อคะ วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหลี่หยู้หลันไม่ได้บอกคุณพ่อเหรอคะ？และถ้าสมทบที่คุณพ่อพูดนี้คือแลกมาโดยการให้ลูกสาวของคุณพ่อไปนอนด้วย คุณพ่อยังจะเอาไหมคะ？” เซี่ยซีหวั่นถามกลับ

ตระกูลเซี่ย เมื่อหลี่หยู้หลันได้ยินเซี่ยซีหวั่นพูดเช่นนี้ เธอจึงรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า“เจิ้นกั๋ว ถูกต้อง วันนี้ฉันจะส่งซีหวั่นไปที่เตียงของประธานหวัง แต่ว่าตอนนี้บริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อเกิดปัญหาด้านเงินทุน และต้องการเงินสมทบด่วน และซีหวั่นเป็นลูกหลานของตระกูลเซี่ย ดังนั้นเธอก็ควรที่ออกแรงช่วยตระกูลเหมือนกัน”

เซี่ยซีหวั่นยิ้มอย่างเย็นชา“คุณน้า คุณมีลูกสาวสองคน นอกจากเซี่ยเสี่ยวแด๋แล้ว คุณยังมีลูกสาวคนโตเซี่ยเหยียนเหยียนอีก และทุกคนต่างก็เป็นลูกหลานของตระกูลเซี่ย แล้วทำไมคุณน้าถึงไม่ให้พวกเธอออกแรงล่ะ？”

เมื่อพูดถึงเซี่ยเหยียนเหยียน หลี่หยู้หลันก็รู้สึกภาคภูมิใจและดีใจไปทั้งตัว

ตระกูลเซี่ยเป็นตระกูลที่สืบทอดความรู้และวัฒนธรรมอันดีงาม และเป็นตระกูลครอบครัวแพทย์ เซี่ยเหยียนเหยียนมีพรสวรรค์ด้านการแพทย์ตั้งแต่เด็ก และได้รับความชื่นชอบและความหวงแหนของเซี่ยเจิ้นกั๋วมากที่สุด

และเซี่ยเหยียนเหยียนก็สืบทอดความสวยงามจากเธอ อ่อนหวานและบอบบาง เธอได้รับการยกย่องว่าเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งในเมืองไห่ ในด้านความงามและผู้หญิงที่มีความสามารถ และไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นหลี่หยู้หลันก็จะชื่นชมว่าเธอมีลูกสาวที่ดีคนหนึ่ง

และนี่ก็เป็นเหตุผลใหญ่ที่ทำให้หลี่หยู้หลันได้รับการรักและดูแลเอาใจใส่ในตระกูลเซี่ยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

เมื่อสมัยตอนเด็กเซี่ยซีหวั่นและเซี่ยเหยียนเหยียนเป็นพี่น้องที่ดีที่รักกันที่สุด ตอนนั้นเซี่ยซีหวั่นมีความฉลาดมากกว่าคนอื่น ไม่ว่าทางด้านไหนก็เหนือกว่าเซี่ยเหยียนเหยียน แต่ว่า เซี่ยซีหวั่นถูกโยนไว้ที่ชนบทกว่าสิบปี ซึ่งถูกเลี้ยงดูจนไร้ประโยชน์แล้ว ยังจะเอาอะไรไปสู้กับลูกสาวของเธอ？

“เจิ้นกั๋ว คุณดูสิคะว่าซีหวั่นพูดอะไรออกมา เธอจะเหยียบหยามเหยียนเหยียนของเราแบบนี้ได้อย่างไร？”

แน่นอนว่า เซี่ยเจิ้นกั๋วเองก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก และเขาก็พูดเสียงทุ้มว่า“ซีหวั่นคืนพรุ่งนี้หนูมาเจอประธานหวังที่บาร์ 1949ให้ตรงเวลาด้วย！”