สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 8

บทที่ 8 ผลักเธอล้ม

ในระหว่างที่พูดอยู่เซี่ยซีหวั่นก็ชี้ไปที่เซี่ยเสี่ยวแด๋ และมองไปที่ลู่หานถิงแล้วพูดว่า“คำพูดนี้เธอเป็นคนพูด”

เซี่ยเสี่ยวแด๋และขงเจินเอ๋อต่างก็รู้สึกตะลึง ที่แท้ผู้ชายคนนี้เป็นหนุ่มหน้าขาวที่เซี่ยซีหวั่นเลี้ยงไว้เหรอ？

พระเจ้า！

เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกว่าตัวเองถูกตบที่หน้าของเธออย่างรุนแรง

ในเวลานี้เองผู้จัดการร้านก็ถือเค้กแยมสตรอเบอร์รี่ออกมา แล้วลู่หานถิงก็ถือเค้กไว้ในมือแล้วพูดว่า“ไป กลับกันเถอะ”

“ได้ค่ะ” เซี่ยซีหวั่นเดินตามไป และเธอก็ยังหันมาแล้วโบกมือเล็ก ๆของเธอให้เซี่ยเสี่ยวแด๋“บ้ายบาย”

เซี่ยเสี่ยวแด๋ตกตะลึงอย่างที่สุด และเธอคาดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหวั่นจะเลี้ยงหนุ่มหน้าขาวระดับยอดเยี่ยมไว้คนหนึ่งจริง ๆ

และขงเจินเอ๋อก็พูดขึ้นอย่างโง่ๆในขณะนี้ว่า“เสี่ยวแด๋ ดูเหมือนว่าคุณต้องเรียกเซี่ยซีหวั่นว่าแม่นายจริง ๆแล้วล่ะ”

เซี่ยเสี่ยวแด๋รีบหันไปจ้องขงเจินเอ๋อด้วยท่าทีที่รุนแรงอย่างรวดเร็ว

และขงเจินเอ๋อยิ้มและพูดขึ้นมาทันทีว่า“เสี่ยวแด๋ ความหมายของฉันคือ หนุ่มหน้าขาวที่เซี่ยซีหวั่นเลี้ยงไว้หล่อมากเลย และค่าเลี้ยงเขาต้องใช้เงินเท่าไหร่เหรอ？”

เหตุการณ์ในเมื่อกี้นี้ลู่หานถิงไม่ได้มองที่เธอเลยแม้แต่นิด ซึ่งทำเหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่เลย และนี่ก็ทำให้เซี่ยเสี่ยวแด๋ที่มั่นใจว่าตัวเองสวยรู้สึกพ่ายแพ้และโกรธมาก

แต่ว่าคำพูดของขงเจินเอ๋อกลับเตือนเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มันก็แค่หนุ่มหน้าขาวที่ถูกเซี่ยซีหวั่นเลี้ยงดูอยู่ และเธอก็สามารถออกเงินหลายเท่าเพื่อเอาเขามาเลี้ยงได้

และเมื่อคิดเช่นนี้ เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็รู้สึกตื่นเต้นและมีความสุข

“ผู้จัดการ เอาเค้กที่ฉันซื้อให้ฉัน พวกเราจะกลับไปแล้ว” เซี่ยเสี่ยวแด๋เดินมาเอาเค้ก

ผู้จัดการร้านไม่ได้ให้“ต้องขออภัยด้วยครับคุณหนูทั้งสอง เงินเราสามารถคืนให้พวกคุณได้ และสามารถชดใช้ให้พวกคุณสองเท้าได้ แต่ว่าเค้กชิ้นนี้ไม่สามารถให้พวกคุณได้”

“ทำไมล่ะ？” เซี่ยเสี่ยวแด๋และขงเจินเอ๋อต่างก็รู้สึกตะลึง

ผู้จัดการร้านยิ้มแล้วพูดว่า“เพราะว่า เค้กชิ้นนี้ฉันจะให้หมาของฉันกิน”

อะไรนะ？

เซี่ยเสี่ยวแด๋ตบไปที่โต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน“ผู้จัดการ คุณหมายความว่าอย่างไร คุณเหยียบหยามเราเหรอ？”

ผู้จัดการร้าน“หรือว่าฉันยังเหยียบหยามได้ไม่ชัดเจนอีกเหรอ พวกคุณยั่วยุโดนบุคคลใหญ่ และต่อให้เค้กชิ้นนี้ให้หมากิน ก็ไม่ให้พวกคุณกิน！”

……

รถหรูจอดลงที่รีสอร์ทโยวหลาน แล้วลู่หานถิงก็ยื่นบัตรแบล็กโกลด์สีดำใบนั้นให้เซี่ยซีหวั่นแล้วพูดว่า“บัตรนี้ให้คุณ”

ขนตาที่เหมือนพัดของเซี่ยซีหวั่นสั่นเล็กน้อย ทำไมเขาถึงให้บัตรกับเธอ？

“ฉันไม่เอา”เขาปฏิเสธ

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วพูดว่า“คุณเลี้ยงหนุ่มหน้าขาวอย่างฉันไม่ไหวหรอก แต่ว่าคุณ ฉันยังพอเลี้ยงไหวอยู่ คุณนายลู่ของฉัน ”

คุณนายลู่ของฉัน…

เมื่อเขาใช้คำพูดและน้ำเสียงเบาๆที่ดึงดูดและพูดคำนี้ออกมาจากปากของเขา เซี่ยซีหวั่นรู้สึกเพียงแค่ว่าในหัวใจของเธอสั่นเล็กน้อย และการเคลื่อนไหวของหัวใจเธอก็เคลื่อนไหวไม่เป็นจังหวะ

เซี่ยซีหวั่นรีบเปิดประตูรถข้างคนขับออกอย่างรวดเร็ว แล้วลงจากรถ

ผู้ชายคนนี้นี่มันร้ายจริง ๆ

เซี่ยซีหวั่นนำบัตรแบล็กโกลด์ที่เขาให้มาวางเข้าไปในกระเป๋าของเธออย่างระมัดระวัง แล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และคุณนายหญิงลู่ออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม“ซีหวั่น หนูกลับมาแล้วเหรอ วันนี้กลับบ้านทุกอย่างราบรื่นหรือเปล่า？”

“คุณย่า ราบรื่นดีค่ะ เราไปทานเค้กด้วยกันเถอะค่ะคุณย่า”

ดวงตาของคุณนายหญิงลู่สว่างขึ้นทันที และเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว และตื่นเต้น“เค้กดีเลย ย่าชอบกินเค้กที่สุดเลย”

และในเวลานี้เองลู่หานถิงก็เดินเข้ามา เขาไม่ได้ไปที่ห้องนั่งเล่น แต่เขาเดินขึ้นไปชั้นบนโดยตรงเลย เพียงแต่ว่าเมื่อเขาอยู่ชั้นบนเขาก็หยุดอยู่ที่บันได จากนั้นดวงตาของเขาก็มองมาที่คุณนายหญิงลู่“คุณย่าครับ คุณย่าความดันสูง เค้กน่ะทานแค่คำเดียวก็พอนะครับ”

คุณนายหญิงลู่ตักเค้กรอบที่Nเข้าปากของตัวเอง แล้วพูดไร้สาระอย่างจริงจังว่า“ย่ารู้ ย่าแค่ลองทานและชิมดูคำเดียว เค้กหวานจริง ๆ”

เซี่ยซีหวั่นถูกการกระทำของท่านหญิงทำให้ขบขัน จากนั้นเธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงบันได“คุณจะทานเค้กหรือเปล่า？”

ลู่หานถิงไม่ชอบของหวาน“ไม่ต้องแล้ว”

“ค่ะ”

“ตรงมุมริมฝีปากของคุณ…”