สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 7

บทที่ 7 เลี้ยงไหว คุณนายลู่ของฉัน

เขาหมายความว่าอย่างไร？

เขามองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอตามอำเภอใจของเขา ราวกับว่าแสดงนัยอะไรบางอย่างให้เธอ ซึ่งแน่นอนว่าวิธีการกล่าวขอบคุณที่ผู้หญิงกล่าวกับผู้ชายก็คือการจูบนั้นเอง

ทันใดนั้นหัวใจของเซี่ยซีหวั่นก็สั่น และติ่งหูที่ขาวดั่งหิมะของเธอก็แดงขึ้นทันที“ไม่เข้าใจ”

พูดจบเธอก็หันหน้ามองไปทางนอกหน้าต่าง และไม่ได้สนใจเขาอีก

ลู่หานถิงมองไปยังเธอที่กำลังหลบหน้า เธอมีบุคลิกที่ฉลาด คล่องแคล่ว อิสระ ไม่พึ่งพาคนอื่น และไม่มอบความไว้วางใจกับใครง่ายๆ แต่หญิงสาวอายุ19ปีที่อยู่ต่อหน้าเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิงนั้นยังไงก็เป็นแผ่นกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ที่ไม่สามารถทนต่อการแซวของผู้ชายได้เลย

เมื่อมาถึงไฟแดง รถหรูก็จอดหยุดอยู่ที่ไฟแดง และเซี่ยซีหวั่นก็เกาะอยู่ที่หน้าต่างแล้วเห็นร้านเค้กที่โด่งดังและมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองไห่

“อยากกินเค้กเหรอ？”เสียงทุ้มต่ำของลู่หานถิงดังขึ้นในหูของเธอ

ดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหวั่นเผยความเศร้าหมองออกมาเล็กน้อย จากนั้นเธอก็พูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า“เมื่อก่อนแม่ของฉันพาฉันไปซื้อเค้กที่ร้านนี้เป็นประจำ”

ลู่หานถิงหมุนพวงมาลัย แล้วจอดรถไว้ที่ข้างทาง“อยากกินก็ไปซื้อ”

……

ร้านเค้กร้านนี้เป็นร้านเค้กที่ได้รับการยกย่องในเมืองไห่ และเป็นที่นิยมโดยเฉพาะในแวดวงลูกสาวของคนดัง และเค้กก็มีจำนวนจำกัดในแต่ละวัน

เซี่ยซีหวั่นชอบกินเค้กมาตั้งแต่เด็ก และแม่ของเธอก็มักจะพาเธอมาซื้อเค้กที่ร้านนี้ประจำ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีสุดในความทรงจำของเธอ

สิบปีแล้ว เซี่ยซีหวั่นไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลาสิบปีแล้ว

ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่เธอไม่อยากให้ผู้ชายที่อยู่ข้างเธอคนนี้เห็น“เอิ่ม…คุณรอฉันสักครู่นะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง”

เธอจะไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ

ลู่หานถิงมองไปยังเงาของหญิงสาวที่หายไป และเมื่อกี้เขาก็เห็นเธอร้องไห้แล้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆที่ไม่โตเลยจริง ๆ

จากนั้นเขาก้าวขาที่เรียวยาวของเขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านเค้ก

และที่บังเอิญก็คือ เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็อยู่ในร้านเค้กร้านนี้ กับเพื่อนสนิทของเธอขงเจินเอ๋อเช่นกัน

ขงเจินเอ๋อดึงแขนของเซี่ยเสี่ยวแด๋ไว้“เสี่ยวแด๋ เมื่อกี้คุณบอกว่าคนบ้านนอกคอกนาอย่างเซี่ยซีหวั่นได้เลี้ยงหนุ่มหน้าขาวไว้คนหนึ่ง ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า？“

เซี่ยเสี่ยวแด๋เย้ยหยันอย่างดูถูกแล้วพูดว่า“เรื่องจริงสิ ฉันเห็นกับตาของฉันเลยนะ ว่าหนุ่มหน้าขาวคนนั้นขับรถส่งเซี่ยซีหวั่นกลับบ้าน”

“หนุ่มหน้าขาวตอนนี้ราคาแพงมากเลยนะ และเซี่ยซีหวั่นก็เพิ่งกลับมาจากชนบท เธอเอาเงินจากไหนมาเลี้ยงหนุ่มหน้าขาว？”

เซี่ยเสี่ยวแด๋กล่าว“บอกให้ชัดเจนเลยคือหนุ่มหน้าขาวก็คือโฮสต์หรือผู้ชายขายน้ำนั้นเอง และโฮสต์เหล่านี้ต่างก็แบ่งแยกระดับเหมือนกัน เหมือนกับพวกที่ยอดเยี่ยม ที่มีหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างดี และท่าทางบนเตียงสุดยอดพวกนั้นราคาคืนหนึ่งก็หลักพันกว่า…”

และในเวลานี้เองก็มีเสียงทุ้มต่ำที่หล่อเหลาและดึงดูดดังขึ้นมา“ผู้จัดการร้านครับ ฉันเอาเค้กก้อนหนึ่ง”

เสียงนี้มันจะน่าฟังเกินไปหรือเปล่า

สายตาของเซี่ยเสี่ยวแด๋และขงเจินเอ๋อต่างก็ถูกดึงดูดให้หันมองไปตามเสียง และเมื่อพวกเธอมองไปก็เห็นลู่หานถิงทันที

และตอนนี้ลู่หานถิงก็ยืนสูงอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์อย่างหล่อเหลาและสง่าผ่าเผย โดยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำ และรูปร่างที่สูงกับขาที่ยาว ดั่งหุ่นนายแบบ และเขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ ก็ทำให้สายตาผู้คนรู้สึก“ว้าว”ได้อย่างสดใส

พระเจ้า ผู้ชายคนนี้หล่อเกินไปหรือเปล่า

ขงเจินเอ๋อยืนดูจนอึ้งไปสักพัก และเธอก็ดึงแขนเสื้อของเซี่ยเสี่ยวแด๋อย่างเงียบๆแล้วพูดว่า“เสี่ยวแด๋ ผู้ชายคนนี้ก็คือระดับยอดเยี่ยมที่เราพูดถึงเมื่อกี้เหรอ？”

รูปลักษณ์ที่หล่อเหลา กับรูปร่างที่ดี และท่าทางสุดยอด…

เซี่ยเสี่ยวแด๋ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อเหลาขนาดนี้มาก่อน และต่างก็บอกกันว่าภาพลักษณ์ที่ดีที่สุดของผู้ชายคือการบวกกันของอำนาจ ความร่ำรวย และฐานะ และตัวตนของลู่หานถิงที่สง่าผ่าเผยของเขาทำให้เขากลายเป็นคนที่ดูดีที่สุดในบรรดาผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงดำ และไม่มีใครเทียบได้

เซี่ยเสี่ยวแด๋รู้สึกหวั่นไหวและใจสั่น

และขงเจินเอ๋อก็กระซิบพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาในขณะนี้“เสี่ยวแด๋ คุณว่าหนุ่มหน้าขาวที่เซี่ยซีหวั่นเลี้ยงไว้จะใช่ผู้ชายคนนี้หรือเปล่า？”