สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 6

บทที่ 6 พวกคุณเหรอ จะสู้กับฉัน

ในเวลานี้เอง เซี่ยซีหวั่นที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น

ประธานหวังผงะ ที่คุยกันไว้ไม่ใช่ว่าวางยาเธอแล้วเหรอ ไม่ใช่ว่าเธอจะหลับไปถึงสองชั่วโมงเหรอ ทำไมตอนนี้เธอตื่นแล้ว？

“คนสวย ทำไม…ทำไมคุณตื่นแล้ว？”

ดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหวั่นเผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์และขี้เล่นออกมาเล็กน้อย“ถ้าฉันไม่ตื่น แล้วจะเห็นฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้อย่างไร？”

“คุณ…”

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือออกมา จากนั้นประธานหวังก็รู้สึกเพียงแค่ได้กลิ่นหอมที่แปลกๆกลิ่นหนึ่ง และในไม่ช้าร่างกายของเขาก็อ่อนแรง แล้วทรุดตัวลงไปนอนอยู่ที่พรหมตรงพื้นโดยตรง

แขนขาของประธานหวังถูกมัดไว้ด้วยเชือก ทั่วทั้งร่างกายของเขาไม่สามารถออกแรงได้ และเขาทำได้เพียงแค่มองไปที่เซี่ยซีหวั่นที่ส่งยิ้มให้เขาด้วยความหวาดกลัว“คน…คนสวย คุณอยากเล่นอะไร เอาอย่างนี้คุณแก้มัดฉัน แล้วเราค่อยมาเล่นด้วยกัน”

เซี่ยซีหวั่นเลิกคิ้วที่บอบบางดั่งกิ่งวงศ์สนั่นของเธอขึ้น ด้วยท่าทีที่ไร้พิษภัยและไร้เดียงสา“ประธานหวัง คุณดูอันนี้มันคืออะไร？”

และเมื่อประธานหวังเห็นว่า ในมือของเซี่ยซีหวั่นมีกระดูกเนื้ออยู่ในมือของเธอสองชิ้น“คุณ…คุณเอากระดูกมาทำอะไร？”

“อุ๊ย ประธานหวัง หลี่หยู้หลันไม่ได้บอกคุณเหรอ ว่าตระกูลเซี่ยเลี้ยงสุนัขหมาป่าตัวใหญ่ไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งหมาตัวนี้ดุร้ายมาก และชอบกินกระดูกมาก”

ประธานหวังเป็นคนบ้ากามคนหนึ่ง และเขาก็อยากกินเซี่ยซีหวั่นมานานมากแล้ว และเธอก็เป็นคนบ้านนอกคนหนึ่งที่มาจากชนบท อีกทั้งยังแต่งงานกับผัวผีด้วย ยังไม่ใช่คนที่เขาอยากเล่นก็เล่นเหรอ？

แต่ว่าตอนนี้ประธานหวังมองไปที่เซี่ยซีหวั่นก็รู้สึกชาที่หนังศีรษะของเขา และไม่สามารถหยุดตัวสั่นได้“คุณ …ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่？”

มือเล็ก ๆของเซี่ยซีหวั่นขยับลงไปด้านล่าง จากนั้นยัดกระดูกสองชิ้นนั้นเข้าไปในกางเกงของประธานหวัง“ประธานหวัง เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว เออใช่ เดี๋ยวอีกสักครู่สุนัขหมาป่าตัวใหญ่ตัวนั้นก็จะเข้ามา คุณต้องระวังตัวหน่อยนะคะ อย่าให้สุนัขหมาป่าตัวนั้นกัดผิดที่นะ กัดจนน้องชีวิตตัวน้อยของคุณขาด”

“ไม่ คนสวย ฉันผิดไปแล้ว คุณรีบปล่อยฉัน…คุณนี่มันขาดคุณธรรมเกินไปไหม นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ มันเสียชีวิตได้นะ…”ประธานหวังตกใจกลัวจนเหงื่อแตกเป็นเสี่ยงๆ และถ้าเขาทำได้เขาแทบจะคุกเข่าให้เซี่ยซีหวั่นแล้ว

และในเวลานี้เองเซี่ยซีหวั่นเดินไปเปิดประตูของห้องออก สุนัขหมาป่าตัวนั้นก็วิ่งเข้ามาตามกลิ่นหอมของเนื้อ

อ๊า！

ประธานหวังกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

……

หลี่หยู้หลันรอฟังข่าวดีอยู่ด้านล่าง และทันใดนั้นเองประตูของห้องถูกเปิดออกทันที ประธานหวังซึ่งกำลังถือกางเกงของเขาวิ่งลงมาอย่างเสียขวัญ

หลี่หยู้หลันตกตะลึง“ประธานหวัง คุณเป็นอะไร？”

ประธานหวังตกใจมากจนฉี่ราด และน้ำตาไหล และเขาโยนกระดูกไปที่ร่างกายของหลี่หยู้หลันด้วยความรุนแรง และพูดขึ้นอย่างเหี้ยมโหดว่า“หลี่หยู้หลัน ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนทำ ฉันไม่ปล่อยคุณไปแน่！”

ประธานหวังวิ่งออกไปด้วยความโกรธและความหวาดกลัว

เกิดอะไรขึ้น？

หลี่หยู้หลันรีบขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว แล้วเข้าไปในห้อง

ภายในห้อง เซี่ยซีหวั่นนั่งดื่มน้ำชาอยู่ตรงเก้าอี้อย่างสบายใจ เธอเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่สดใสของเธอไปหยุดอยู่บนใบหน้าที่ตกตะลึงของหลี่หยู้หลัน“คุณน้า คุณมาแล้วเหรอ？”

เซี่ยซีหวั่นรอเธออยู่ตลอด！

หลี่หยู้หลันตกตะลึง เธอรู้ว่าเรื่องถูกเปิดเผยแล้ว แต่เป็นไปไม่ได้นิ เซี่ยซีหวั่นทานรังนกที่ถูกวางยาถ้วยนั้นต่อหน้าต่อตาของเธอนิ

ผิดพลาดตรงไหนกัน？

“เซี่ยซีหวั่น คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ารังนกถ้วยนั้นมีปัญหา และคุณก็เดินไปตามแผนการใช่หรือเปล่า？” หลี่หยู้หลันถาม

เซี่ยซีหวั่นเม้มปากยิ้มอย่างเย็นชา“ฉันก็แค่อยากจะอยู่ดูแผนการของคุณ หลี่หยู้หลัน แผนการสำหรับเด็กน้อยแบบนี้ของคุณ ทำให้ฉันผิดหวังเล็กน้อยนะ”

หลี่หยู้หลันส่งเสียงฮึออกมาและตัดขาดและฉีกหน้าของพวกเธอสองคนให้ขาด และภายในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแสงแห่งความชั่วร้าย“เซี่ยซีหวั่น ฉันไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับแก เมื่อกี้ประธานหวังจากไปด้วยความโกรธ ตอนนี้ฉันจะจับแกแล้วส่งไปที่เตียงของประธานหวัง เพื่อถ่ายโทษให้ท่านประธานหวังเดี๋ยวนี้！บอดี้การ์ด！”

“ครับ นายหญิง”

บอดี้การ์ดเสื้อดำห้าถึงหกคนรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพวกเขาทุกคนต่างก็มีรูปร่างที่แข็งแรงมาก

“เซี่ยซีหวั่น บอดี้การ์ดพวกนี้ถูกฉันจ้างมาด้วยเงินเดือนที่สูงมาก แกสามารถสู้เอาชนะพวกเขาได้หรือเปล่า？”

จู่ ๆดวงตาของเซี่ยซีหวั่นก็เย็นชาขึ้นทันที และตอนนี้เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว ยังมีอะไรน่ากลัวอีก？

“จัดการเธอ แล้วจับตัวเธอมาให้ฉัน！”