สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 5

บทที่ 5 มอบเธอให้กับผู้ชายคนอื่น

ลู่หานถิงเคยได้กลิ่นน้ำหอมที่หลากหลายบนร่างกายของผู้หญิง และน้ำหอมแบบที่เติมแต่งแบบนั้นทำให้เขารู้สึกรังเกียจ

แต่กลิ่นหอมที่ออกมาจากบนร่างกายของหญิงสาวคนนี้น่าดมมาก

ลู่หานถิงถอดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วถามขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า“คุณฉีดน้ำหอมอะไร？”

น้ำหอม？

เซี่ยซีหวั่นส่ายหัว“ฉันไม่ได้ฉีดน้ำหอม”

“แล้วทำไมร่างกายของคุณถึงได้หอมขนาดนี้…”

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้น แต่วินาทีต่อมาทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ เพราะระหว่างที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากของเขาแตะไปโดนริมฝีปากสีแดงของเซี่ยซีหวั่นเบาๆ

ระหว่างกลางของเขามีผ้าคลุมหน้าบนใบหน้าเธอกั้นอยู่ และพวกเขาสองคนก็จูบกันโดยไม่คาดคิด

ขนตาที่เหมือนพัดของเซี่ยซีหวั่นกะพริบไปมา นี่มัน…จูบแรกของเธอนะ！

ไม่นาน ลู่หานถิงก็ถอยออกมา ดวงตาที่ลึกและแคบของเขามองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า แล้วลูกกระเดือกของเขาก็ขยับไปมา“ฉันขอโทษด้วย เอางี้ไหม…ฉันให้คุณจูบฉันคืน？”

เซี่ยซีหวั่นมองไปที่เขาแล้วพูดขึ้น“ฉันคิดว่า…ฉันควรจะตบหน้าของคุณ”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากที่บางของเขาขึ้นเล็กน้อย แล้วส่งเสียงหัวเราะอันน่ารื่นรมย์ออกมาจากลำคอของเขา

เซี่ยซีหวั่นเปิดประตูรถออก“ฉันไปก่อนแล้ว”

“ฉันชื่อลู่หานถิง”

เซี่ยซีหวั่นไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ส่งเสียงอืมออกมาเล็กน้อยเท่านั้น เพราะตอนนี้เธอไม่ได้สนใจชื่อของเขา เธอคิดแค่ว่าอยากจะไปเจอปู่ของเธอเท่านั้น

“ฉันรู้แล้ว คุณลู่ ลาก่อน” เซี่ยซีหวั่นยืนอยู่ด้านนอกของรถยนต์แล้วโบกมืออันเล็ก ๆของเธอให้ลู่หานถิง

วันนี้เซี่ยซีหวั่นสวมเสื้อไหมพรหมสีแดง และในขณะที่เธอโบกมือให้เขา เสื้อไหมพรหมก็โยกขึ้น และเผยเอวเล็ก ๆที่เหมือนกิ่งต้นวงศ์สนุ่นของเธอ และมือของลู่หานถิงที่กดทับอยู่ที่พวงมาลัยก็ค่อยๆลูบไล้เล็กน้อย เขาครุ่นคิดอยู่ในใจของเขาว่าเอวที่เล็ก ๆนั้นของเธอพอให้เขาโอบกอดหรือเปล่า？

“เดี๋ยวฉันมีประชุม ดังนั้นจะมารับคุณดึกหน่อย”

“ไม่ต้อง…”

ตอนที่เซี่ยซีหวั่นกล่าวปฏิเสธนั้นรถหรูได้ขับแล่นออกไปแล้ว

……

และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ถูกเซี่ยเสี่ยวแด๋ที่ยืนอยู่ชั้นบนมองไว้ในดวงตาของเธอ ได้นิ เซี่ยซีหวั่นคนนี้ต่อหน้าแสร้งทำเป็นประพฤติตัวดี และเมื่อคืนเพิ่งจะแต่งงานกับคนที่ป่วยจนหมดหนทางเยียวยารักษาเพื่อเติมความยินดีมีสุข แต่มาวันนี้เธอก็คบกับผู้ชายคนอื่นแล้ว

เซี่ยเสี่ยวแด๋มองไปยังรถหรูคันนั้น รถคันนั้นค่อนข้างดี แต่ไม่ใช่รถหรูระดับท็อปแบบนั้น แต่ว่า ป้ายทะเบียนของรถคันนั้น…

ป้ายทะเบียนรถนั้นเซี่ยเสี่ยวแด๋ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ว่าเธอเคยได้ยินเพื่อนสนิทของเธอพูดมาก่อนว่า ป้ายทะเบียนนั้นสุดยอดมาก และมีอำนาจมากในเมืองทั่วทั้งเมืองของเมืองไห่

ผู้ชายที่เซี่ยซีหวั่นสมคบด้วยทำไมถึงมีป้ายทะเบียนแบบนั้น？

เซี่ยเสี่ยวแด๋สงสัยว่าตัวเองดูผิดไป เธอจึงขยี้ตาของเธอแล้วมองไปอีกครั้ง แต่รถหรูคันนั้นแล่นผ่านไปแล้ว

เธอต้องดูผิดแน่เลย

เซี่ยเสี่ยวแด๋รีบวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว แล้วเห็นเซี่ยซีหวั่นพอดี เธอจึงหัวเราะเยาะขึ้นอย่างดังในขณะนี้“เซี่ยซีหวั่น ผู้ชายที่ส่งคุณกลับมาเมื่อกี้เป็นใครเหรอ ไม่คิดว่าคุณจะทนกับความเหงาและโดดเดี่ยวไม่ได้ขนาดนี้เลยนะ ถึงได้เลี้ยงหนุ่มหน้าขาว(ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน)ไว้ด้วยคนหนึ่ง！”

หนุ่มหน้าขาว？

ลู่หานถิง？

ในสมองของเซี่ยซีหวั่นปรากฏใบหน้าที่งดงามและหล่อเหลาใบนั้นของลู่หานถิงออกมา และรวมทั้งบุคลิกสไตล์ที่แข็งแกร่งและครอบงำที่เผยออกมาในความเป็นผู้ใหญ่ของเขา ซึ่งไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเอามาเชื่อมโยงกับหนุ่มหน้าขาวได้เลย

เธอเองก็ไม่รู้ว่าหนุ่มหน้าขาวลู่หานถิงจะมีความรู้สึกและคำพูดอะไรที่ได้รางวัลฉายานี้

“คุณปู่ล่ะ ฉันจะพบคุณปู่” เซี่ยซีหวั่นอ้อมผ่านเซี่ยเสี่ยวแด๋โดยตรง แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน