สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 135

ในบรรดาเด็กรุ่นหลัง คนที่ศาสตราจารย์เฉียนชื่นชอบมากที่สุดก็คือลู่จื่อเซี่ยน เพียงคนเดียว

หลายปีมานี้อธิการบดีลู่อินอินอยากให้ลู่จื่อเซี่ยนมาบรรยายที่มหาวิทยาลัยเซิ่งหลีของประเทศFสักสองสามครั้ง แต่น่าเสียดายที่ลู่จื่อเซี่ยนมีภารกิจผ่าตัดตลอดเวลา แทบจะหาเวลาว่างมาไม่ได้เลย

ดังนั้นการได้พบกับลู่จื่อเซี่ยนที่สถาบันวิจัยซูมี่ศาสตราจารย์เฉียนรู้สึกประหลาดใจมากจริงๆ

วันนี้ลู่จื่อเซี่ยนยังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ ชายเสื้อเชิ้ตห้อยลงมาอย่างสบายๆ ผมหน้าม้าหยักศกบนหน้าผากของเขาปรกดวงตาดำขลับสดใสคู่นั้นของเขา ท่าทางสะอาดสะอ้านและหล่อเหลา

“เรื่องของคุณป้าผมทราบแล้วครับ ขอตัวก่อนนะครับ” ลู่จื่อเซี่ยนเอ่ยอย่างเย็นชาหนึ่งประโยค จากนั้นก็จากไปเลย

……

จ้าวลี่ยิงอารมณ์ดีมาก เซี่ยเหยียนเหยียนก็เหมือนกับยาที่ทำให้จิตใจสงบสบายที่เขากินเข้าไป อีกไม่นาน เซี่ยเหยียนเหยียนก็จะกลายเป็นแฟนเขาแล้ว

เมื่อมีเซี่ยเหยียนเหยียนแล้ว ซวงซวงก็ไม่สำคัญอะไรอีกต่อไปแล้ว ในที่สุดภายในใจจ้าวลี่ยิงก็สงบลงแล้ว

เขาคลำปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรที่ซ่อนไว้ตรงหน้าอกเล่มนั้น ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นยังหาปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรเล่มนี้อยู่ในห้องสมุดอยู่เลยนะ เขาก็ได้โอกาสเล่นงานเธอพอดีเลย

จ้าวลี่ยิงดีใจและสะใจอย่างยิ่ง เวลานี้เอง จู่ๆก็มีถุงกระสอบสีดำใบหนึ่งมาคลอบศีรษะเขาเอาไว้

เกิดอะไรขึ้น

จ้าวลี่ยิงตัวแข็งทื่อ “ใคร คือใครเนี่ย!”

จ้าวลี่ยิงยังพูดไม่ทันจบ หมัดหนึ่งกระแทกมาบนใบหน้าเขา จากนั้นหมัดที่สอง หมัดที่สามก็ตามมาติดๆ…

ลู่จื่อเซี่ยนยืนอยู่ด้านหน้าอย่างเกียจคร้าน เขาก็ได้ยินเสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือดของจ้าวลี่ยิง ไม่นานเสี่ยวอู่ลูกน้องเขาก็เดินมา ยื่นปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรเล่มนั้นมาให้ “นี่ครับ คุณชายรอง”

……

ภายในห้องสมุด

เซี่ยซีหวั่นกำลังตามหาปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรเล่มนั้นอยู่ ความจริงแล้วเธอไม่ได้ค้นหาอย่างคนตาบอดที่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย ก่อนหน้านี้ช่วงที่ศึกษาหาข้อมูลอาการป่วยของลู่หานถิงเธอก็เคยอยู่ที่นี่ช่วงระยะหนึ่ง เคยเห็นปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรแล้ว

ความจำของเธอดีมาก จำได้อย่างแม่นยำว่าปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรวางเอาไว้ตรงไหน แต่ว่า ตอนที่เธอไปหานั้นปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรก็ไม่อยู่แล้ว

ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรล่ะ

หรือว่าเธอจำผิด

เซี่ยซีหวั่นหาอยู่บริเวณนั้นหลายรอบ ก็ยังหาปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรไม่เจอ ห้องสมุดนี้ใหญ่มากจริงๆ เธอเหงื่อแตกพลั่กแล้ว

ในเวลานี้ จู่ๆ เธอก็เห็นร่างสูงใหญ่หล่อเหลาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เธอคุ้นเคยดี ที่แท้ก็...คือผู้ชายที่ชอบนอนหลับคนนั้นนี่เอง เขาช่วยเธอสองครั้งแล้ว แต่เธอยังไม่รู้ชื่อเขา

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้

เห็นแค่ว่าเขายืนอยู่ข้างๆชั้นหนังสือตรงหัวมุม มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงอีกมือหนึ่งถือหนังสืออ่านอยู่ ท่าทางสะอาดสะอ้านเย็นชาเขาเหมือนกับรุ่นพี่ที่มีเสน่ห์น่าหลงใหลทั้งเย็นชาเดินออกมาจากในภาพวาด

มีผู้หญิงสองคนแอบมองเขาด้วยใบหน้าแดงเรื่อ

——ว้าว เขาหล่อจังเลยอะ

——น่าจะใช่นะ เดือนของสถาบันวิจัยซูมี่ของพวกเรา เรียกว่าหล่อกว่าที่เขาร่ำลือกันอีก

เซี่ยซีหวั่นไม่ได้ตกตะลึงในความหล่อของเขา แต่สายตาของเธอมองไปที่มือของเขา หนังสือในมือของเขาเล่มนั้นก็คือ…ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรที่เธอกำลังตามหาอยู่!

มิน่าเล่าเธอหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ที่แท้เขาหยิบไปนี่เอง

เซี่ยซีหวั่นรีบก้าวไปข้างหน้า เดินมาข้างๆเขา เธอส่งเสียงกระแอมเบาๆ “อะแฮ่ม รบกวนหน่อยนะคะ คือว่า…ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรในมือของคุณขอฉันยืมก่อนได้มั้ยคะ”