สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 141

เซี่ยซีหวั่นถูกเขาจ้องจนใจสั่น ขนตายาวสั่นไหว เธอยื่นมือเล็กๆออกไปอย่างใจกล้า จับนิ้วชี้เรียวยาวเอาไว้…

ภาพนี้ราวกับย้อนกลับไปเมื่อ20ปีก่อน ตอนที่ลู่หานถิงเจอกับเซี่ยซีหวั่นเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเซี่ยซีหวั่นนอนอยู่ในผ้าอ้อม เป็นก้อนกลมๆน่ารัก หลินส่วยเหยากับหลิ่วลั่วอิงผู้หญิงในตำนานทั้งสองยืนอยู่ในห้องอันอบอุ่น หลินส่วยเหยาทั้งสวยทั้งเก่ง บริสุทธิ์ไร้เดียงสา เธอดีใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรบ้างดี รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากหน้าตาที่เศร้าหมองของ หลิ่วลั่วอิง

ลู่หานถิงยืนอยู่ข้างเปล หลิ่วลั่วอิงเดินมาอย่างอ่อนโยน ลูบศีรษะเขา “อาถิง ต่อไปให้เธอเป็นเจ้าสาวของลูกดีมั้ย”

เซี่ยซีหวั่นที่อยู่ในเปลจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโต มือน้อยๆโบกไปมา จับนิ้วชี้เรียวยาวของเขาเอาไว้ได้

จับเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

ปากเล็กๆของเซี่ยซีหวั่นแสยะยิ้ม ในปากยังไม่มีฟันงอกขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงแดงเรื่อขึ้นมาทันที หมุนตัวกลับไปที่ห้องของตนเอง

ตอนที่เขาจากไปนั้นได้ยินเสียงไพเราะน่าฟังของหลินส่วยเหยา ที่พูดกับเซี่ยซีหวั่นในผ้าอ้อมว่า “อะแฮ่ม สงวนท่าทีหน่อย ลูก ดูสิพี่เขาถูกลูกแตะอั๋งจนวิ่งหนีไปแล้ว”

หลิ่วลั่วอิงหัวเราะอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นอาถิงหน้าแดง”

ภาพในอดีตค่อยๆปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ลู่หานถิงกลับไม่รู้ว่าหญิงสาวที่อยู่ด้านล่างก็คือเจ้าสาวตัวน้อยของตนในตอนนั้น เซี่ยซีหวั่นยิ่งไม่รู้เรื่องอะไร เธอมองเขาอย่างท้าทาย “เจ้าสาวตัวน้อยของคุณก็จับคุณแบบนี้สินะ คุณลู่ คุณยังไม่รีบขอบคุณที่ฉันช่วยคุณนึกถึงอดีตอันหวานชื่น”

ลู่หานถิงพบว่าพอเขาเอ่ยถึงเจ้าสาวตัวน้อยเธอก็จะมักจะหึงหวง แต่เขาชอบท่าทางหึงหวงของเธออย่างที่สุด ดวงตาคู่สวยเชิดขึ้น เผยให้เห็นเสน่ห์ของวัยแรกรุ่นของออกมา

“คุณนายลู่ คุณอยากโดนอีกแล้วใช่มั้ย” นิ้วเรียวยาวของเขาวางบนกระดุมชุดนอน คิดจะปลดมันทีละเม็ด

เสียงดัง “เพี๊ยะ” เซี่ยซีหวั่นตีมือที่อยู่ไม่สุขของเขาตกลงไป ผลักเขาออกแล้วคิดจะหนี “คุณลู่ อย่ามาทำรุ่มร่ามนะคะ!”

ลู่หานถิงคว้าข้อเท้าเรียวของเธอแล้วดึงกลับมา ทั้งสองคนกลิ้งไปมาบนเตียงครู่หนึ่ง เตียงไม้ขนาดใหญ่ก็มีเสียงดัง“เอี๊ยดอ๊าด” ออกมา

เวลานี้เองจู่ๆข้างๆห้องก็ส่งเสียงไอออกมา “แค่กๆ!”

เซี่ยซีหวั่นตัวแข็งทื่อทันที ไม่ขยับเขยื้อน เธอลืมไปว่าหอพักที่นี่ ผนังห้องนั้นเก็บเสียงไม่ค่อยดีนัก เพื่อนข้างห้องต้องเข้าใจผิดแล้วแน่นอน

พระเจ้า!

ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหวั่นแดงเรื่อขึ้นมาทันที เหมือนกับกุ้งที่ถูกต้มจนสุก เธอเอามือเล็กๆสองข้างขึ้นมาปิดบังใบหน้าตนเองด้วยความเขินอาย

พอเกิดเรื่อง ความไม่พอใจที่อยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงก็จางหายไป อารมณ์ดีขึ้นมาก เขากอดร่างเล็กๆที่อ่อนปวกเปียกไว้ในอ้อมอก ยกมือขึ้นเอามือเล็กๆของเธอลงมา

เซี่ยซีหวั่นทุบเขาอย่างแรง พูดเบาๆว่า “ต้องโทษคุณนั่นแหละ คุณไม่ต้องทำงานที่นี่ แต่ฉันต้องทำงานที่นี่ต้องพบเจอผู้คน ต่อไปฉันจะเอาหน้าไปเจอคนอื่นได้ยังไง”

ลู่หานถิงกระตุกริมฝีปากบาง “คุณนายลู่จะกลัวอะไร หรือว่าตอนนี้ยังมีใครไม่รู้อีกว่าผู้ชายที่อยู่ในห้องคุณคือผม พวกเราจะขึ้นเตียงกันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องตามกฎหมาย”

“…” เซี่ยซีหวั่นไม่อยากคุยกับผู้ชายที่ไร้ยางอายคนนี้แล้ว เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “งั้นคุณป้าคุณเป็นอะไร ทำไมเธอถึงไม่ชอบคุณ”

“ผู้หญิงอย่างแม่ผม ข้างกายมรคนที่แอบชอบอยู่มากมาย หนึ่งในนั้นก็รวมไปถึง…คุณลุงผมด้วย…”

อะไรนะ

เซี่ยซีหวั่นอยากจะซุบซิบนินทา “งั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างเหรอคะ เรื่องราวของคุณแม่กับคุณพ่อคุณเป็นยังไง แล้วก็แม่เลี้ยงคุณหลิ่วจาวตี้…”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกว่าเมื่อครู่เขาเพิ่งเล่าจุดเริ่มต้น แทบไม่ได้เล่าถึงเรื่องราวที่เข้มข้นอะไรเลย ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นของเธอก็ถูกปลุกขึ้นมาแล้ว รู้สึกอยากรู้อยากเห็นไปหมด