สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 45

บทที่ 45 ใช้ความใคร่ปรนเปรอ

เซี่ยซีหวั่นอึ้งไป เดิมทีเธอเตรียมที่จะย้ายออกหลังจากที่ได้ทำการสั่งสอนชายโฉดหญิงชั่ว และไม่ให้ตัวเองต้องโดนรังแกอีก แต่ในตอนนี้เรื่องราวกลับตาลปัตรเกินกว่าที่เธอคาดไว้

เขาบอกว่าเขากับหวาหรงไม่มีอะไรกัน

เขาบอกว่าเขาชอบเธอ

เซี่ยซีหวั่นที่โดนสารภาพรักแบบไม่ทันตั้งตัวกะพริบตาถี่ “คะ...คุณพูดเรื่องจริงเหรอ?”

ลู่หานถิงเม้มปาก เสียงทุ้มต่ำของเขามีความนุ่มนวลและมีเสน่ห์ด้วยพลังอันน่าหลงใหล “จริงแท้แน่นอนถ้าหากคุณยังไม่เชื่อล่ะก็ งั้นผมจะไปตรวจที่โรงพยาบาล เพื่อยืนยันว่าผมยังเป็นชาย...บริสุทธิ์”

เซี่ยซีหวั่นเตะขาเขาทันที คนโกหก ผู้ชายตรวจสอบเรื่องพวกนี้ได้ที่ไหน

ลู่หานถิงที่ถูกเธอเตะจนเป็นรอยที่ขากางเกงก็ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ยัยเต่าน้อยหัวหดไปทำร้ายร่างกายหวาหรงนี้เพราะเขานั้น ถือเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลย

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปจับแก้มเธอแล้วก้มลงและจูบริมฝีปากแดงของเธอผ่านผ้าคลุมหน้า “หวั่นหวั่น ดีกันเถอะ นะ?”

เซี่ยซีหวั่นต้องการจะยืนยันความคิดในใจไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้ามาทำร้ายเธอได้ แต่ตอนนี้ท่ามกลางการเล้าโลมในน้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มกำแพงในใจของเธอก็พังทลายลง

เธอชอบเขาเข้าให้แล้ว

เซี่ยซีหวั่นไม่สามารถบังคับใจตนเองได้อีกแล้ว เวลาเขาไม่อยู่เธอก็คิดถึง เวลาเขาเจ็บในใจของเธอก็เจ็บตาม เวลาเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอก็อิจฉาจนแทบบ้า...

ความรู้สึกเช่นนี้นั้นช่างไม่คุ้นเคย

เซี่ยซีหวั่นตอบรับจูบของเขาอย่างว่าง่าย แต่น้ำเสียงของเธอกลับดุดัน “คุณคิดให้ดีก่อนนะ ฉันดุมากเลยนะ ถ้าหากคุณมีอีหนูแอบไว้ข้างนอก ฉันจะตามไปตบ!”

ดวงตาของลู่หานถิงเต็มไปด้วยความเอ็นดูและรักใคร่ “ผมไม่เคยบอกสินะ ท่าทางโหด ๆ ของคุณมันมีเสน่ห์ที่สุดเลย”

เซี่ยซีหวั่นใจสั่นไปหมด เธอรีบผละออกจากลู่หานถิงแล้ววิ่งกลับห้องตนเองไป

......

หวาหรงยังคงอยู่ คืนนี้เธอแพ้ราบคาบ เธอจะต้องให้ลู่หานถิงสั่งสอนเซี่ยซีหวั่นให้เข็ดหลาบให้ได้จากนั้นก็ให้ไล่เซี่ยซีหวั่นออกไปเสีย

ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นออกจากห้องหนังสือแล้ว หวาหรงจึงรีบเข้าไปแล้วบีบน้ำตาอย่างน่าเวทนา “หานถิงคะ สาวใช้คนนั้นทำร้ายฉัน คุณดูสิคะตัวฉันมีแต่แผลเต็มไปหมด คุณจะต้องแก้แค้นให้ฉันนะ”

หวาหรงคิดจะโผเข้ากอดลู่หานถิง

ลู่หานถิงหลบไปอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง บนตัวหวาหรงมีแต่กลิ่นน้ำหอมประดิษฐ์ที่เขาแสนเกลียด ทันใดนั้นเขาก็เริ่มคิดถึงกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของสาวน้อยแม้ว่าเธอเพิ่งจะแยกกับเขากลับห้องไปเมื่อครู่เท่านั้น

“ผู้อำนวยการหวา ตั้งแต่พรุ่งนี้คุณไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทอีก ออกไปจากเมืองไห่ซะ ไม่ต้องกลับมาให้ผมเห็นหน้าอีก”

อะไรนะ?

หวาหรงตรงใจตัวแข็งทื่อ เธอมองไปที่ลู่หานถิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หานถิง คุณเป็นอะไรไป ไม่จริงใช่รึเปล่า ฉันทำผิดอะไร?”

ลู่หานถิงมองหวาหรงเป็นครั้งสุดท้าย “ความผิดใหญ่หลวงที่สุดที่คุณทำก็คือคุณยั่วผมต่อหน้าคุณนายลู่ของผม”

คะ...คุณนายลู่?

สาวใช้...คนนั้น?

สีหน้าของหวาหรง “พรืด” เปลี่ยนเป็นซีดเผือด

......

ในห้องนอน

เซี่ยซีหวั่นอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา ลู่หานถิงอาบน้ำเสร็จแล้วจากห้องข้าง ๆ เขาสวมชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มและเอนตัวอ่านหนังสืออยู่ที่หัวเตียง

ปกติทั้งสองคนนอนแยกกัน เธอนอนบนเตียงส่วนเขานอนบนโซฟา ตอนนี้เขาขึ้นมาอยู่บนเตียงแล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะยอมรับหัวใจของตัวเองแล้ว แต่แบบนี้มันพัฒนาเร็วเกินไปรึเปล่า?

ลู่หานถิงละสายตาจากหนังสือแล้วมองมาที่ตัวเธอ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปตบที่เตียงข้างตัวเขา “ขึ้นมา”