สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 46

บทที่ 46 ภาพหลุดอนาจาร

ลู่หานถิงจ้องตรงไปที่เธอ ดวงตาที่ร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงที่เขาจ้องมานั้นแทบจะทำให้เธอหลอมละลาย เซี่ยซีหวั่นซบหน้าที่แดงระเรื่อเข้าไปในอ้อมอกของเขา

ลู่หานถิงก้มหน้าแล้วโน้มตัวเข้าหาริมฝีปากแดงของเธอ

เซี่ยซีหวั่นเม้มปากแล้วหลบเพราะเธอรู้สึกชาไปหมดแล้ว “คุณลู่คะ ได้เวลาเข้านอนแล้วค่ะ”

เธอเตือนเขา

ลู่หานถิงทิ้งร่างที่แข็งทื่อลงบนเตียง มองไปที่โคมระย้าคริสตัลที่สดใสด้านบน เขาใช้มือปิดลูกตาสีแดงเข้มจากนั้นก็ห่มผ้าให้เธอ “นอนเถอะ กู๊ดไนท์”

อยู่ในอ้อมกอดของเขา เซี่ยซีหวั่นเข้าสู่นิทราอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงจูบหน้าผากเธอไม่ยอมละจากกลิ่นหอมอ่อนจากกายสาวน้อย เวลานี้โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีก สายของซูซียังคงดังต่อเนื่อง

ลู่หานถิงหันไปมองเซี่ยซีหวั่นที่ท่าทางจะหลับสนิทไปแล้ว จากนั้นจึงกดรับสาย

เสียงที่ร้อนรนจนแทบจะเป็นบ้าของซูซีดังขึ้นจากปลายสาย “หวั่นหวั่น ในที่สุดเธอก็ยอมรับสายพี่ พี่...”

“เธอหลับไปแล้ว” ลู่หานถิงตัดบทเขา

ซูซีที่อยู่ปลายสายนั้นนิ่งไปจนแทบจะไม่ได้ยินเสียง

ลู่หานถิงยกมุมปากอย่างไม่แยแส น้ำเสียงเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน “คุณชายซู หวั่นหวั่นเหนื่อยมากและหลับอยู่ในอ้อมกอดของผม เมื่อครู่ต้องขอโทษด้วยเป็นอย่างมาก พวกเรากำลังทำภารกิจของคู่สามีภรรยาจึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคุณ”

พูดจบ ลู่หานถิงก็วางสายทันที

......

เซี่ยซีหวั่นไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมป้าหลิน เมื่อถึงหน้าทางเข้าโรงพยาบาลก็เห็นเซี่ยเสี่ยวแด๋

เซี่ยเสี่ยวแด๋สีหน้าซีดขาวดวงตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่า party งานหมั้นที่ล้มเหลวเล่นงานเธออย่างหนัก หลังจากที่ขาข้างหนึ่งได้ก้าวเข้าไปในตระกูลใหญ่แล้วแต่กลับโดนดึงกลับมาอย่างไกลสุดกู่

“เซี่ยซีหวั่นฉันขอถามเธอ พี่ซูซีล่ะ เธอยั่วพี่ซูซีไม่ที่ไหน ทำไมฉันโทรหาพี่ซูซีเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด?”

เซี่ยเสี่ยวแด๋มองเซี่ยซีหวั่นด้วยแววตาที่แสนจะชั่วร้าย เธอติดต่อซูซีไม่ได้แล้ว เธอแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

เซี่ยซีหวั่นยกมุมปาก “เซี่ยเสี่ยวแด๋ เธอตามหาซูซีเหรอ แต่ฉันไม่รู้ว่าซูซีอยู่ที่ไหนนะ”

“เซี่ยซีหวั่น เธออย่ามาโกหก เธอใช้เสน่ห์ยั่วยวนเขา ทำให้เขาไม่สนฉัน”

“เซี่ยเสี่ยวแด๋ ฉันไม่ได้หลอกเธอนะ อ่อ ใช่แล้ว เมื่อคืนซูซีโทรศัพท์หาฉันตั้งหลายสายแต่ฉันไม่ได้รับหรอกนะ”

อะไรนะ?

เซี่ยเสี่ยวแด๋นิ่งไป ในขณะที่เธอแทบพลิกแผ่นดินเพื่อตามหาซูซี แต่ซูซีกลับใช้เวลาทั้งคืนเพื่อโทรหาเซี่ยซีหวั่น

เซี่ยเสี่ยวแด๋กำมือแน่นอย่างรวดเร็วจิกเล็บไว้ในมือโดยไม่รู้สึกเจ็บ

“ฉันยังมีธุระ ไม่อยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ” เซี่ยซีหวั่นเดินเข้าโรงพยาบาลไป

......

ในโรงพยาบาล เซี่ยซีหวั่นได้รับข้อความวีแชทจากเย่หลิง—หวั่นหวั่น เธอไปยั่วโมโหเซี่ยเสี่ยวแด๋ ไม่กลัวพวกนั้นเป็นหมาจนตรอกเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นตอบกลับ—เอาสิ ฉันรอวันนั้นมานานแล้ว

......

เซี่ยเสี่ยวแด๋กลับบ้านไปด้วยความอกสั่นขวัญแขวนไปหาหลี่หยู้หลัน “แม่ พี่ซูซีไม่ต้องการหนูแล้วจริง ๆ เขาถูกนางจิ้งจอกเซี่ยซีหวั่นยั่วยวนจนติดกับ หนูไม่โอเคเลยค่ะ หนูอยากให้เซี่ยซีหวั่นตายไปซะ เธอตายไปเรื่องทุกอย่างจะได้จบ พี่ซูซีจะยังเป็นของหนู!”

สีหน้าของหลี่หยู้หลันเองก็ไม่น่าดู ตั้งแต่เซี่ยซีหวั่นกลับมาการเผชิญหน้าหลายครั้งจบลงด้วยความล้มเหลว

ความต้องการสูงสุดของเธอคือการให้ลูกสาวทั้งสองของเธอได้แต่งงานกับสี่ยักษ์ใหญ่แห่งเมืองไห่ เดิมทีเซี่ยเสี่ยวแด๋ใกล้จะถึงฝั่งฝันแล้ว แต่ก็ถูกเซี่ยซีหวั่นทำพัง