สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 53

บทที่ 53 เซี่ยซีหวั่นไม่ใช่ลูกของคุณ

เพียะ เสียงเดียว หนังสือสัญญาหย่าก็ถูกเซี่ยเจิ้นกั๋วโยนมาใส่หน้า ทำให้หลี่หยู้หลันรู้สึกใบหน้าเจ็บมาก

“นี่มันอะไรกัน” หลี่หยู้หลันก้มลงไปมอง ตัวหนังสือ5ตัว“หนังสือสัญญาหย่า”ปรากฏให้เห็น “หย่าเหรอ เซี่ยเจิ้นกั๋วคุณถึงขั้น...จะหย่ากับฉันเลยเหรอ”

หลี่หยู้หลันมองไปที่เซี่ยเจิ้นกั๋วอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งร่างกายก็เริ่มตัวสั่น

ใบหน้าของเซี่ยเจิ้นกั๋วมืดมนจนสามารถหยดน้ำออกมาได้ “เธอลองออกไปข้างนอกแล้วดูว่าผู้คนคิดอย่างไรกับผม ผมไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองได้อีกต่อไป บริษัทการแพทย์เซี่ยซื่อกำลังจะล้มละลาย ตระกูลเชี่ยกำลังจะพังในมือของฉัน หลี่หยู้หลันทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอ "

"เป็นเพราะฉันงั้นเหรอ" หลี่หยู้หลันรู้สึกโกรธเหมือนไฟลุก เธอกำผ้าปูที่นอนแน่นแล้วตะคอกว่า "เซี่ยเจิ้นกั๋ว คุณลองถามตัวเองว่า หลังแต่งงานฉันช่วยคุณอย่างไรบ้าง ฉันทำเพื่อคุณ ถวายตัวเองเพื่อตระกูลเชี่ยมาเท่าไหร่!"

เซี่ยเจิ้นกั๋วหัวเราะเย็นยะเยือก จ้องมองเธออย่างมืดมน "ผมให้คุณไปนอนกับผู้ชายคนอื่นหรือไง หลี่หยู้หลัน คุณมันนังแพศยา!'

หลี่หยู้หลันตัวแข็งทื่อ น้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบอธิบายว่า "เจิ้นกั๋ว ฉันเคยอยู่ในวงการบันเทิง มันเป็นเรื่องปกติที่จะมีพ่อบุญธรรม คุณเคยบอกไม่ใช่หรือว่าคุณไม่รังเกียจอดีตของฉัน หลังแต่งงานนั้นเป็นเพราะ...เป็นเพราะฉันอยากช่วยคุณ ฉันอยู่ข้างนอกต้องสังสรรค์กับผู้ชาย คุณไม่ใช่ยกย่องฉันเสมอว่าฉันขยันและมีความสามารถหรือ"

"พอแล้วหลี่หยู้หลัน อย่าพูดอีกเลยว่าคุณทำเพื่อผมทำเพื่อตระกูลเชี่ย ผมคิดว่าคุณแค่ทำเพื่อตัวเอง คุณต้องการนั่งอย่างมั่นคงในตำแหน่งคุณนายเซี่ย ในกระดูกของคุณมีแค่โลภในความรุ่งโรจน์มั่งมีเท่านั้น"

หลี่หยู้หลันหัวเราะ เธอทั้งร้องไห้และหัวเราะอย่างคนเสียสติ "เซี่ยเจิ้นกั๋ว ตอนนี้คุณต้องการหย่ากับฉันไม่ใช่เพราะฉันไม่มีค่าให้คุณใช้หรือไง คุณต้องการที่จะเตะฉันออกไป อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ในใจคุณรักเพียงหลินส่วยเหยาแม่ของเซี่ยซีหวั่นมาตลอด "

เมื่อเอ่ยถึงชื่อ"หลินส่วยเหยา" เซี่ยเจิ้นกั๋วก็กระชับกำปั้นของเขาอย่างรวดเร็ว "หุบปาก ผมเคยบอกแล้วว่าคุณไม่มีสิทธิ์เอ่ยชื่อนี้"

"ทำไมฉันจะพูดถึงไม่ได้ ก็ฉันจะพูด ใครจะทำไม เซี่ยเจิ้นกั๋ว ที่จริงคุณเป็นแค่หนอนที่น่าสงสาร คุณรักหลินส่วยเหยามาตลอด แต่เธอไม่ได้รักคุณ เซี่ยซีหวั่นก็ไม่ใช่ลูกสาวของคุณ หลินส่วยเหยาไม่เคยให้คุณเข้าไปในห้องของเธอเลย"

"ตัวละครที่เหมือนนางฟ้าอย่างหลินส่วยเหยาจะตกหลุมรักคนอย่างคุณได้อย่างไร ตระกูลเชี่ยเป็นเพียงทางผ่านแห่งหนึ่งของเธอเท่านั้น แต่คุณกลับมีความคิดที่ลึกซึ้งกับเธอ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วคุณยังคงคิดถึงเธอ ฮ่าๆๆ"

ดวงตาของเซี่ยเจิ้นกั๋วแดงก่ำ เขาทำได้แค่หลับตาลงเพื่ออดทนที่จะไม่ฆ่าผู้หญิงแบบนี้ทิ้ง "พูดไปก็เปล่าประโยชน์ เซ็นใบหย่าเถอะ"

เซี่ยเจิ้นกั๋วเดินออกไป

……

เพิ่งเดินออกไป เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็วิ่งเข้ามา ในไม่กี่วันมานี้อารมณ์ของเธอเหมือนรถไฟเหาะ ตอนนี้เธอดึงชายเสื้อของเซี่ยเจิ้นกั๋วด้วยดวงตาสีแดง "พ่อคะ แม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เรารีบส่งแม่ไปโรงพยาบาลเถอะนะคะ"

เซี่ยเจิ้นกั๋วดึงชายเสื้อของตนออกอย่างเย็นชา เขามองไปที่เซี่ยเสี่ยวแด๋อย่างรำคาญ "ดูตัวเองซิ ไม่กี่ปีมานี้แม่เธอได้เลี้ยงเธอให้เอาแต่ใจอำมหิต เสียคนไปแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรสักอย่าง แม่เธอเจ็บเจียนตายก็แล้วไป แกก็อย่ามารบกวนฉันอีก"

เซี่ยเจิ้นกั๋วอยากจะจากไป เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นร่างอันสวยเพรียวของเซี่ยซีหวั่นอยู่ตรงทางเดินข้างหน้า

ด้านนอกมีลมและฝนตกแค่ไหน ความคิดหมักหมมอยู่ในใจ เซี่ยซีหวั่นยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบสงบโดยสวมชุดเดรสที่ดูเพรียว

เซี่ยเจิ้นกั๋วเผชิญกับดวงตาที่สดใสและมีน้ำใสของเซี่ยซีหวั่น แม้ว่าจะสวมผ้าคลุมหน้า แต่เขาก็อยากมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าของเธอจะสวยงามและน่าทึ่งแค่ไหนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมนั้น

แต่เขาเคยเห็นแล้ว

เคยหลงรักอย่างสุดซึ้ง