สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 60

บทที่ 60 กัดเขาไปหนึ่งที

เขาใช้คำว่า “อีก” คำนี้

เซี่ยซีหวั่นก็นึกถึงครั้งที่แล้วที่ทั้งสองเกือบทะเลาะกันเพราะเรื่องของหวาหรง ตอนนั้นเธอจะรู้ได้ยังไงว่าเขาจะมีความเกี่ยวข้องกับเซี่ยเหยียนเหยียน เซี่ยเหยียนเหยียนคือคนที่เธอเกลียดที่สุดแล้ว ไม่มีนอกจากนี้

เซี่ยซีหวั่นปิดตาและขนตาที่ยาวดำลง “เซี่ยเหยียนเหยียนช่วยนายยังไง?”

เธอสงสัยมากจริงๆ คนอย่างเซี่ยเหยียนเหยียนจะไปช่วยคนอื่นไว้ ดวงอาทิตย์ขึ้นฝั่งตะวันตกแล้วหรอ

พูดถึงเรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อน ในความทรงจำทั้งหมดของลู่หานถิงเหมือนกลับไปยังกองหิมะที่หนาวเย็นนั้น เขามาจากปักกิ่ง เกือบจะตายอยู่ที่นั่น

วันนั้นหิมะตกหนักมาก หนาวเข้าไปถึงกระดูก แขนขาทั้งสี่ข้างของเขาเย็นจนแข็งไปหมด จากนั้นยิ่งอยู่เปลือกตาก็ยิ่งหนักขึ้น ในตอนที่เขาค่อยๆ ปิดตาลงก็รู้สึกได้แล้วว่าชีวิตของเขาค่อยๆ จางหายไป เขาจะตายแล้ว

แต่ว่า ในวินาทีนั้น ก็มีมือที่นุ่มและอ่อนโยนคู่หนึ่งกอดเขาไว้ พูดที่ข้างหูเขาด้วยเสียงที่สดใสอ่อนหวาน มีน้ำเสียงของความกระวนกระวายและตื่นเต้นอยู่ “พี่ชาย พี่เป็นอะไร? รีบตื่นสิ ไม่ต้องหลับ!”

มีคนมา แล้วกอดเขาไว้

ตอนนั้นเขาอยากจะลืมตาขึ้น มองดูหญิงสาวที่เรียกเขาอยู่ข้างหู แต่ว่าเขาลืมตาไม่ขึ้นเลย

ในตอนที่มึนๆ ก็รู้สึกว่าหญิงสาวใช้แรงขนาดมากเคลื่นย้ายเธอเข้าไปในถ้ำถ้ำหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะลืมตาไม่ขึ้น แต่เขาสามารถได้รับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าหญิงสาวได้เก็บกิ่งไม้มาเผาเป็นไฟให้อุ่นขึ้น เขานอนอยู่บนกองฟาง มือของเธอจับไปยังหน้าผากของเขา เขาหนาวเหมือนก้อนน้ำแข็งเลย

“พี่ชาย ฉันไม่ให้พี่ตายแน่นอน พี่ต้องยืนหยัดลงไป ถ้าหากพี่ตายแล้ว คนในบ้านของพี่ต้องเสียใจแน่ๆ”

ในไม่ช้า มือที่นุ่มและเล็กของเธอได้ติดไปที่อ้อมกอดของเขา กอดเขาไว้แน่ๆ

ตอนนั้นลู่หานถิงอายุยี่สิบพอดี คือช่วงเวลาที่มีการเปลี่ยนแปลงของผู้ชาย เขาไม่เคยถูกผู้หญิงกอดมาก่อน ในตอนที่เขาโหยหาความอบอุ่นยื่นมือไปทางเธอ แล้วกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ครั้งแรกที่เขารู้ว่าร่างกายของผู้หญิงกลับอ่อนนุ่มเหมือนไม่มีกระดูก ราวกับว่าถูกน้ำสร้างขึ้นมาเลย

เขายังได้กลิ่นที่หอมหวานบนร่างกายของผู้หญิง ดึงดูดสติของเขาเรื่องมา ทำให้เขาหลงใหล

เขาอดทนกลับมาแล้ว อยู่ในสภาพที่ปลอดภัย

ตลอดปีมานี้ลู่หานถิงไม่เคยลืมค่ำคืนนั้น ในตอนที่เขาหมดหวังมีมือเล็กๆ คู่หนึ่งช่วยเขาไว้ ข้างนอกมีหิมะตกหนักมาก ผู้หญิงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาเงียบๆ นำความอบอุ่นและความอ่อนโยนของพลังชีวิตมอบให้กับเขา

วันถัดไปผู้หญิงตื่นก่อน มองดูเขาที่ร่างกายอ่อนแอ ผู้หญิงพูดว่า “พี่ชาย ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว พวกเราต้องออกจากที่นี่ แต่ว่าฉันลากพี่ไม่ไหว ตอนนี้ฉันจะไปเรียกคนมาช่วยพี่ พี่อย่าวิ่งไปไหนมั่วนะ”

ผู้หญิงจะไป

เขาจับข้อมือที่สุดผอมของเธอ แล้วนำหยกชื้นหนึ่งที่ติดตัวเขาให้กับเธอ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเสียดายมากที่ตอนนั้นเขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองใบหน้าเธอได้ แต่ว่าเขาได้พูดด้วยเสียงที่แหบไปทีละคำว่า “ฉันจะกลับมาหาเธอแน่นอน”

ผู้หญิงวิ่งออกไปแล้ว คนที่ตามหาเขาในไม่ช้าก็มาถึง พาเขาไปแล้ว

ต่อมา เซี่ยเหยียนเหยียนได้จับหยกชิ้นนั้นอยู่ตรงหน้าของเขา เรียกเขาด้วยเสียงที่หวานและเบาว่า “พี่ชาย ในที่สุดพี่ก็มาแล้ว ฉันรอพี่มาโดยตลอด”

ลู่หานถิงเก็บแววตาคืนมา แล้วดึงอารมณ์ต่างๆ จากความทรงจำกลับมาสู่ความเป็นจริง ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นถามว่าเซี่ยเหยียนเหยียนในตอนนั้นช่วยเขาไว้ยังไง ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากเบาๆ “เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว”

เขาไม่ได้บอกกับเธอ

ที่จริงแล้วเซี่ยซีหวั่นสามารถเข้าใจได้ ลู่หานถิงเกิดในตระกูลที่สูงส่ง ได้รับการเลี้ยงดูสั่งสอนที่สูง เซี่ยเหยียนเหยียนเคยช่วยเขาไว้ มีบุญคุณต่อเขาคือเรื่องจริง เขาไม่สามารถพูดถึงบุญคุณนี้ลับหลังเซี่ยเหยียนเหยียนได้ นี่คือคุณธรรมพื้นฐานของผู้ชาย

เซี่ยซีหวั่นไม่ได้ถามต่อ ที่จริงแล้วตอนที่เธอถามคำถามนี้ออกมาก็รู้สึกเสียใจแล้ว เพราะไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่มีทางดีใจ