สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 75

บทที่75 สายเรียกเข้าจากคุณลู่

จ้าวลี่ยิงต้องการผลลัพธ์แบบนี้ เขารีบเร่งอย่างไม่อดทน “อันนี้ผมไม่สน เซี่ยซีหวั่นคุณรีบไปทำความสะอาด”

เซี่ยซีหวั่นดึงมือซวงซวง “ได้ ฉันไปทำความสะอาด”

มองดูเซี่ยซีหวั่นถืออุปกรณ์ ซวงซวงยังถกเถียงด้วยเหตุผล “หัวหน้าจ้าว ฉันว่านี่ไม่ใช่คำสั่งของผู้อำนวยการโจว แต่เป็นคำสั่งของนายใช่ไหม นายตั้งใจกลั่นแกล้งซี่หวั่น!”

จ้าวลี่ยิงรังเกียจท่าทีอ้วนๆของซวงซวง “ซวงซวง คุณไปเป็นเพื่อนกับเซี่ยซีหวั่น ไม่แปลกคนศีลเสมอถึงคบกันได้ แต่ต่อไปนี้ต่อหน้าคนอื่นอย่าเรียกผม คุณดูคุณอ้วนขนาดนี้ เป็นไปได้ไงที่ผมจะชอบคุณ คุณทำให้ผมรู้สึกโงหัวไม่ขึ้นต่อหน้าคนอื่น ทำให้ผมอับอายขายหน้ามาก”

ตาคู่นั้นของซวงซวงแดงก่ำทันที “จ้าวลี่ยิง แท้จริงแล้วนายคิดแบบนี้นี่เอง ถ้าหากฉันทำให้นายอับอายละก็ งั้นพวกเราก็ยกเลิกงานแต่งเถอะ!”

“คุณพูดเองนะ อย่าเสียใจทีหลังล่ะ!” จ้าวลี่ยิงรีบจับคำพูดนี้ของเธอไว้ กลัวว่าเธอจะเสียใจทีหลัง

“ฉันพูดเอง ฉันไม่เสียใจทีหลังหรอก!” พูดเสร็จซวงซวงก็วิ่งไปเอาอุปกรณ์ “ซีหวั่น เดี๋ยวฉันช่วยเธอ พวกเราทำความสะอาดด้วยกัน!”

……

ซวงซวงชอบจ้าวลี่ยิงก็จริง จ้าวลี่ยิงหน้าตาหล่อภูมิฐานดี ยิ่งเป็นนักศึกษาแพทย์ที่มีความสำเร็จสูง ทุกด้านดีไปหมด ตอนนี้ทั้งสองยกเลิกการแต่งงาน ซวงซวงร้องไห้โฮเลย

เซี่ยซีหวั่นปลอบใจเธอว่า “ซวงซวง อย่าเสียใจเพื่อจ้าวลี่ยิงเลย เขาไม่เหมาะสมกับเธอ จากนี้เธอจะเจอผู้ชายที่ดีกว่าเขาอีก”

เซี่ยซีหวั่นไม่ได้บอกกับซวงซวงว่าจ้าวลี่ยิงชอบเซี่ยเหยียนเหยียน เขานิสัยไม่ดี หน้าซื่อใจคดไม่คู่ควรกับซวงซวงที่น่ารักไร้เดียงสาเลยสักนิด

ซวงซวงฝืนกลั้นความเจ็บปวด เช็ดน้ำตาตัวเองให้เรียบร้อย “อืม ซีหวั่น ฉันไม่ร้องแล้ว ร้องเพื่อเขามันไม่คุ้มค่า!”

ทั้งสองคนทำความสะอาดตั้งแต่ตอนเที่ยง จนถึงดึก เพิ่งจะทำความสะอาดตึกแรกเสร็จ ตอนนี้ซวงซวงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเสียใจ ทั้งสองคนเหนื่อยและเพลียมาก

ตกดึกสถาบันใกล้จะปิดแล้ว ซวงซวงเก็บข้าวของกลับบ้าน “ซีหวั่น พวกเราไปด้วยกันเถอะ”

ซีหวั่นส่ายหัว “ซวงซวง ฉันจะกลับไปดูยาที่ห้องยา เธอเหนื่อยไปทั้งวันแล้ว รีบกลับบ้านไปพักผ่อนเลย”

ซวงซวงอยากจะอยู่ต่อ แต่พอคิดไปคิดมาตัวเองไม่สนใจด้านการแพทย์เลยสักนิด อยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอก็โบกมือพร้อมกับขาที่อ่อนแรงของเธอ “ซีหวั่น งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ”

“โอเค บาย”

หลังจากที่ลากับซวงซวง เซี่ยซีหวั่นกลับสู่ห้องยา ไฟของห้องได้ปิดไปแล้ว มืดจนยื่นมือห้านิ้วออกมาก็ไม่เห็น

เซี่ยซีหวั่นเพิ่งจะมาที่นี่ วันนี้ยังไม่ทันได้ไปดูสวิตช์ไฟอยู่ที่ไหน เธอคลำหาเดินตรงไปข้างหน้า

ขณะนี้ “ปึง” เธอชนเข้ากับกำแพง

โอ้ย เจ็บหน้าผากจังเลย

เซี่ยซีหวั่นกุมหน้าผากแล้วเงยหน้า เธอเห็นใบหน้าหล่อเหลาในความมืด

อ๊าก!

เซี่ยซีหวั่นตกใจจนกรีดร้องออกมา “ผี ผีมาแล้ว!”

ทีนี้ “ป๊าบ” ไฟสว่าง แสงสลัวโปรยปรายลงมา

เซี่ยซีหวั่นมองผีที่อยู่ตรงหน้านี้ได้ชัด ไม่สิ ไม่ใช่ผี แต่เป็นผู้ชายที่ไม่ทำอะไร นอนฟุบหลับอย่างเดียวคนนั้น

เซี่ยซีหวั่นมองเขา ชายหนุ่มยังดูเด็กมาก ท่าทางอายุประมาณยี่สิบสองยี่สิบสาม มีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา ดูสดชื่นสะอาดตา ราวกับคุณชายที่เดินออกมาจากการ์ตูน

“นาย......ทำไมนายเดินไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงอะไรเลย ฉันตกใจแทบแย่”

ชายหนุ่มมีดวงตาเย็นชาที่ดำสนิท ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองเธออย่างเรียบเฉย แล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แล้วนอนต่อ