สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 74

บทที่74 เซี่ยเหยียนเหยียนกลายเป็นดาวในสถาบันวิจัยซูมี่คนใหม่

เซี่ยซีหวั่นมองซวงซวงด้วยความประหลาดใจ “ซวงซวง เธอรู้ดีแล้วเหรอว่ายาสมุนไพรหนึ่งหมื่นสองพันแปดร้อยชนิดนี้อยู่ตู้ไหน?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซวงซวงยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันมาที่นี่หนึ่งปีกว่าแล้ว แต่แม้ว่ายาสมุนไพรแปดร้อยชนิดฉันยังจำไม่หมดเลย เหอะๆ”

เซี่ยซีหวั่น “……”

ซวงซวงดึงแขนเสื้อของเซี่ยซีหวั่น กระพริบตาอย่างซุกซน “ก็ฉันเห็นทุกครั้งที่เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังสามารถเอาตัวรอดได้ตลอดเลย ทำให้คนอื่นอับอายขายหน้า ฉันก็เดิมพันไปเหมือนกัน ฉันเดิมพันว่าการทดสอบสามวันหน้าของผู้อำนวยการโจวยังคงชนะได้ ดังนั้นเพื่อเงินเดิมพันของฉัน ฉันจช่วยเธอให้ดีที่สุด”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกขอบคุณมากๆ นอกจากเย่หลิง ซวงซวงเป็นเพื่อนคนที่สองที่ยอมเดิมพันบนตัวเธอ......

“ซีหวั่น มานี่เร็ว ห้องยาของสถาบันวิจัยซูมี่นั้นใหญ่มาก เดี๋ยวฉันพาเธอรู้จักดีๆสักหน่อย” ซวงซวงดึงซีหวั่นไป

จู่ๆเซี่ยซีหวั่นก็เห็นมีคนหนึ่งฟุบหลับบนโต๊ะตรงมุมของห้อง เป็นผู้ชายคนหนึ่ง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว สองขาเรียวยาว

แต่เสียดายผู้ชายคนนั้นนอนฟุบบนโต๊ะ เซี่ยซีหวั่นไม่สามารถมองเห็นหน้าเขาได้

เซี่ยซีหวั่นถามเสียงเบา “ซวงซวง คนๆนั้นคือใครเหรอ?”

“ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน คนนั้นมาตั้งแต่สามเดือนที่แล้วแล้ว มาแล้วไม่ทำอะไรเลย เอาแต่นอนอยู่ตรงนั้น”

เซี่ยซีหวั่น “......”

สถาบันสถาบันวิจัยซูมี่มีแต่คนเก่งทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?

เซี่ยซีหวั่นมองผู้ชายที่นอนอยู่คนนั้น แล้วมองซวงซวง สีหน้างุนงง

ซวงซวงรู้สึกเขินอาย กระแอมไปสองเสียง “ซีหวั่น ฉันบอกตามความจริงนะ จริงๆฉันเป็นแค่คนที่ทำความสะอาดในห้องยา ถึงฉันจะไม่ได้มีความสนใจเกี่ยวกับการแพทย์ แต่ฉันขยันนะ งานอดิเรกของฉันคือการปลูกดอกต่างๆนานา”

ซวงซวงชี้กระถางดอกที่วางเรียงเป็นแถวกำแพง “พวกนั้นเป็นของฉัน ฉันเป็นคนปลูกเอง”

เซี่ยซีหวั่นเดินไปดูกระถางดอกไม้ ไม่เห็นเมล็ดพืช และราก มีแค่ดิน เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าซวงซวงปลูกอะไร

แต่ว่า งานอดิเรกที่ถูกต้องตามกฎหมายสมควรแก่การได้รับความเคารพ

“ซี่หวั่น ไปเถอะ พวกเรารีบไปจำยาสมุนไพรพวกนั้น เวลามีค่า”

ซวงซวงพาเซี่ยซีหวั่นมาที่ตู้ยา เริ่มอธิบาย สถาบันสถาบันวิจัยซูมี่เป็นรีเป็นโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนที่ใหญ่ที่สุดจริงๆ เกือบทุกวัสดุยาที่หายากและมีค่าสามารถเห็นได้ในที่นี่

ขนตายาวงอนของเซี่ยซีหวั่นกระพริบไปทีหนึ่ง คุณแม่เป็นคนสร้างที่นี่จริงๆเหรอ?

……

ไม่นานก็ถึงเวลาเที่ยง ซวงซวงพาเซี่ยซีหวั่นไปทานข้าวที่โรงอาหารของสถาบันวิจัยซูมี่ เซี่ยซีหวั่นเป็นคนดัง สายตาของทุกคนต่างมองไปหาเธอ ต่างซุบซิบนินทา

——นั่นคือเซี่ยซีหวั่นใช่ไหม?

——ฉันอยากรู้มากว่าเธอเข้าร่วมสถาบันวิจัยซูมี่ได้อย่างไร

——ฉันยิ่งอยากรู้ว่าเธอจะรับมือกับการทดสอบในสามวันหน้าของผู้อำนวยการโจวอย่างไร

——ฉันเดิมพันว่าเธอแพ้

——นี่ยังต้องเดิมพันอยู่เหรอ?

ซวงซวงหาที่นั่งหนึ่ง แล้วยื่นตะเกียบไปให้เซี่ยซีหวั่น ยิ้มอย่างร่าเริง “ซีหวั่น อย่าไปสนใจพวกเขา ปาฏิหาริย์มักเกิดขึ้นในโต้เถียงกัน รอสามวันหน้าโชว์ให้พวกเขาดู!”

ในขณะนี้ก็มีเสียงหวือหวาลอยมา มีคนพูดอย่างตกใจ “พวกเธอดูสิ เซี่ยเหยียนเหยียนมาแล้ว!”

เซี่ยเหยียนเหยียนมาแล้วจริงๆ วันนี้เธอสวมเดรสชมพู ใบหน้าที่งดงามมาพร้อมกับรอยยิ้ม เห็นใครที่สนิทหน่อยเธอก็เอ่ยเสียงไพเราะว่า “รุ่นพี่”