สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 94

เซี่ยซีหวั่นไม่อยู่แล้ว

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ความสะลึมสะลือเมื่อกี้หายไปจนหมด ความทรงจำเมื่อคืน ค่อย ๆ เข้ามาสู่หัวสมองของเขา

เมื่อคืนอาการของเขากำเริบ จากนั้นก็โยนตัวเธอลงบนเตียง

ความหอมหวานในเลือดของเธอรวมทั้งกลิ่นหอมของเด็กสาวราวกับเป็นต้นฝิ่น ทำให้เขาลุ่มหลงและเสพติด สุดท้ายเขากดริมฝีปากของเธอไว้……

ลู่หานถิงลุกขึ้นมานั่งลงทันที จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงไป เขามองหาในห้องนอนที่กว้างใหญ่ ในห้องเปลี่ยนเสื้อ ในห้องน้ำ……แต่ก็หาเงาของเธอไม่เจอแล้ว

“หวั่นหวั่น……”

เธอไปแล้วเหรอ?

เธอน่าจะไปแล้ว

เมื่อคืนเขาจำไม่ได้แล้วว่าทำให้เธอเป็นแผลไปมากเท่าไหร่ สุดท้ายเขายังทำเรื่องที่น่ารังเกียจขนาดนั้นไป ตัวเองที่โหดเหี้ยมและดุร้าย ชั่วร้ายและกระหายเลือดทำให้เขายังรู้สึกรังเกียจและหวาดกลัว ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงเธอเลย?

เมื่อคืน เธอจะต้องบาดเจ็บไปมากแน่ จะต้องหวาดกลัวมากแน่ เพราะฉะนั้น เธอถึงได้จากไปเลย

ต่อไปนี้ เธอจะไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม?

ลู่หานถิงเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วค้นหาเบอร์เซี่ยซีหวั่นออกมา เขาอยากโทรออกไป แต่สุดท้ายนิ้วมือก็ไม่ได้กดโทรออกไป

……

ลู่หานถิงอาบน้ำเย็นไปรอบหนึ่ง แล้วก็ลงมาชั้นล่าง นายหญิงลู่ก็รีบเข้ามาหา “หานถิง วันนี้แกตื่นสายมากเลยนะ ทำไมหวั่นหวั่นถึงได้ออกไปเช้าขนาดนั้นล่ะ ป้าอู๋บอกว่า หวั่นหวั่นเหมือนจะออกไปตั้งแต่ตีห้ารุ่งเช้าแล้ว พวกแกทะเลาะกันเหรอ?”

ลู่หานถิงเม้มปากบางไปทีหนึ่ง “คุณย่าครับ พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันครับ”

“งั้นก็ดีแล้ว เด็กสาวยังไงก็ต้องเอาอกเอาใจสักหน่อย และที่สำคัญหวั่นหวั่นก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังซะขนาดนี้ เอาใจง่ายจะตายไป อีกเดี๋ยวแกโทรหาเธอสักหน่อย พาเธอออกไปดินเนอร์ใต้เสียงเทียนสักมื้อ”

เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังมากจริง ๆ……

เพราะฉะนั้น จึงเอาใจง่าย หลอกง่าย

ในดวงตาที่หล่อเหลาของลู่หานถิงมีแววอ่อนโยนและรักใครปรากฏออกมาหลายส่วน “คุณย่าครับ ผมคิดว่าผมจะไม่โทรหาหวั่นหวั่นหรอกครับ”

นายหญิงลู่นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “ทำไมล่ะ?”

“ตอนที่ยังไม่เจอกับหวั่นหวั่น ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองเป็นคนไม่ปกติ จนมาพบกับหวั่นหวั่นแล้ว ไม่มีเวลาไหนที่ผมจะไม่รู้สึกว่ายังไงผมก็ไม่ใช่คนปกติคนหนึ่ง ถือโอกาสตอนนี้ตอนที่ผมยังพอปล่อยมือได้ ให้เธอไปเถอะครับ ไม่งั้น……”

ไม่งั้นเขากลัวว่าในอนาคตความอยากควบคุมและอยากครอบครองที่เขามีต่อตัวเธอ จะเกินความควบคุมของตัวเองไป แล้วเขาก็จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อกัดตัวเธอไว้ข้างกายเขา

เมื่อคืนให้เธอได้เห็นสภาพที่น่าอนาถของตัวเองแบบนั้นไป ต้องขอโทษมากจริง ๆ

เขาไม่อาจตามใจตัวเองได้

ถึงแม้ ถ้าเกิดว่าตอนนี้ต้องสูญเสียไปแม้กระทั่งเธอ งั้นอาการป่วยของเขาก็……

“คุณย่า แค่มีคุณย่าคอยอยู่เคียงข้างผมก็พอแล้ว ผมไปบริษัทก่อนนะครับ” ลู่หานถิงกอดย่าไปทีหนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวออกจากบ้านไปเลย

นายหญิงลู่จ้องมองหลานชายตัวเองจากไป แล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาแรง ๆ ทีหนึ่ง ยังไงเธอก็อายุมากแล้ว ยังอยู่เป็นเพื่อนเขาได้อีกกี่ปี?

การอยู่เคียงข้างของเธอไม่ได้ทำให้เขาดีขึ้น นั่นเป็นเพราะว่าแค่การเคียงข้างของเธอมันยังไม่พอ หานถิงของเธอขาดความรักมาตั้งแต่เด็ก เขาโดดเดี่ยวมาก

เขาต้องการเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มาให้เขารักและรักเขา