สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 95

นอกสถาบันวิจัยซูมี่ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูค่อย ๆ ขับมาจอดลง ลู่หานถิงมองผ่านกระจกรถที่เงาวับไปทางห้องยาที่อยู่ด้านใน เขารู้ว่าเธออยู่ในนั้น

ขอแค่ตอนนี้เขาเข้าไป ก็จะสามารถหาเธอเจอได้

ที่ข้างมือมียาที่ซื้อมาให้เธอวางอยู่ และอยากเอาไปให้เธอมาก

แต่ว่า เขาไม่อยากเข้าไป เขาแค่อยากมาดูที่นี่สักหน่อย มาในที่ที่ใกล้ชิดกับเธอหน่อย

ลู่หานถิงเอาแผ่นหลังที่ตรงสง่างามพิงลงไปบนพนักพิง นี่ก็คือระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างเขากับเธอ ขอแค่เธอไม่เข้ามาใกล้เขา เขาก็จะไม่ทำร้ายเธอ

ทำใจไม่ได้จริง ๆ

เด็กสาวที่เชื่อฟังและเฉลียวฉลาดคนหนึ่ง แล้วเขาชอบเธอซะขนาดนั้น ตอนนี้เธอเป็นยาเพียงอย่างเดียวของเขา

ลู่หานถิงเอาโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง แล้วค้นหาวีแชทของเธอออกมา การสนทนาครั้งสุดท้ายของทั้งสองคนยังหยุดอยู่ตรงที่เธอไปเมืองซานย่า แล้วส่งรูปชุดว่ายน้ำผิดมาให้เขาใบหนึ่ง

รูปถ่ายใบนี้เขาได้บันทึกไว้แล้ว

ความทรงจำเมื่อคืนค่อย ๆ พุ่งขึ้นมาทีละนิดทีละนิด เขาแทบจะสามารถนึกย้อนไปถึงภาพของเธอในตอนนั้นได้ ใบหน้าเรียวเล็กที่ขาวซีดของเธอได้เผาไหม้จนแดงไปผืนหนึ่ง และยังยกเท้าขึ้นมาถีบเขา……

ลู่หานถิงยกมือขึ้นมาบังตาไปครู่หนึ่ง แล้วบดบังความแดงก่ำตรงหางตาไป

แล้วในเวลานี้เองเสียงโทรศัพท์ไพเราะก็ดังขึ้นมา มีสายโทรเข้าแล้ว เป็นสายโทรเข้าจากเลขาส่วนตัวเหยียนยี่

ลู่หานถิงกดรับสาย น้ำเสียงที่นอบน้อมของเหยียนยี่ก็ดังลอยมาทันที “ท่านประธานครับ ตามที่จัดตารางงานไว้ วันนี้ต้องบินไปดูงานที่ยุโรปครับ เครื่องบินส่วนตัวได้เตรียมพร้อมแล้วครับ จะให้ยกเลิกไหมครับ?”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันก็ถึงแล้ว”

……

แค่พริบตาเดียว ก็ผ่านมาสามวัน สามวันมานี้เซี่ยซีหวั่นเอาแต่ทำงานอยู่ในสถาบันวิจัยซูมี่มาตลอด นอกเหนือจากเวลางานแล้วก็ไปหมกตัวอ่านหนังสือการแพทย์อยู่ในห้องสมุด

ในช่วงตอนบ่าย ในที่สุดเซี่ยซีหวั่นก็หาตัวยาที่เธอต้องการเจอแล้ว คือดอกแตรนางฟ้านั่นเอง

ตามที่ร่ำลือกันมาดอกแตรนางฟ้าจะขึ้นแค่โลกแห่งความเป็นความตายเท่านั้น เป็นของล้ำค่าหายากมาก แถมยังแทบจะไม่เคยมีใครเคยเห็นดอกแตรนางฟ้านี้มาก่อน เซี่ยซีหวั่นจึงไม่รู้ว่าจะหามันมาได้ยังไง

“ซวงซวง ฉันหาตัวยาที่ฉันอยากได้เจอแล้ว คือดอกแตรนางฟ้า เธอเคยได้ยินไหมว่าจะหามันเจอได้จากที่ไหน?” เซี่ยซีหวั่นมาหาซวงซวง แล้วก็ยื่นรูปดอกแตรนางฟ้าในหนังสือให้ซวงซวงดู

พอซวงซวงจ้องมองทีหนึ่งแล้ว ก็แทบจะกระโดดขึ้นมา “หวั่นหวั่น ทำไมเธอถึงจะเอาดอกแตรนางฟ้า ไอ้ดอกแตรนางฟ้านี่มันมีพิษนะ จะทำให้มีอาการประสาทหลอน แล้วก็ถูกพิษรุนแรงจนถึงตายได้”

“ซวงซวง ฉันจะเอาอันนี้แหละ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตั้งแต่เด็กฉันก็ต่อต้านพิษได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากเอาดอกแตรนางฟ้ามาลองพิษเพื่อจะทำเป็นยา”

ซวงซวงจ้องมองเซี่ยซีหวั่นอย่างตกตะลึง “หวั่นหวั่น นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอจะทำยาให้ใครกัน พิษของดอกแตรนางฟ้านี่รุนแรงมากเลยนะ ถึงเธอจะต้านได้เป็นร้อย ก็ไม่แน่ว่าจะต้านไหวนะ เธอจะไปลองพิษได้ยังไง เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ!”

เซี่ยซีหวั่นลากตัวซวงซวงไว้ “ซวงซวงคนดี ฉันยังอายุไม่ถึงยี่สิบเลย ยังไม่อยากตายหรอก เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องนี้จริง ๆ เธอรีบช่วยฉันคิดหน่อยเถอะว่าจะหาดอกแตรนางฟ้ามาได้จากที่ไหน?”

ซวงซวงส่ายหน้าเล็กน้อย “ในสถาบันวิจัยซูมี่ไม่มีดอกแตรนางฟ้า เป็นของที่หายากในโลก ไม่มีทางหาได้หรอก”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

แล้วซวงซวงก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ให้เวลาฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยจัดการให้เธอ”

“……”

เซี่ยซีหวั่นจ้องมองซวงซวงอย่างตกตะลึง “ซวงซวง เธอพูดจริงนะ เธอจัดการได้แน่นะ? แล้วเธอจะจัดการยังไงล่ะ?”

“ก็แค่ดอกแตรนางฟ้าดอกเดียวไม่ใช่เหรอ เธอรอไปก็พอแล้ว”

เซี่ยซีหวั่นพิจารณาซวงซวงใหม่อีกรอบหนึ่ง เธอมักจะรู้สึกว่าซวงซวงมีความเก่งกาจอะไรอยู่

เซี่ยซีหวั่นเอาหนังสือการแพทย์ไปคืน จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ออกมา เป็นเวลาสามวันแล้ว ลู่หานถิงยังไม่เคยติดต่อเธอเลย

เขายุ่งมากเลยเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นหรี่ขนตาที่งอนยาวลงอย่างเงียบเฉียบ รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกโกรธด้วย นี่เขาหมายความว่ายังไงกันแน่?