สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1235

บทที่ 1235 ตอนพิเศษ (ตอนจบ 2)

บทที่ 1235 ตอนพิเศษ (ตอนจบ 2)

“เป็นน้องชายได้หรือไม่?” ซ่งอี้เฉินทำหน้ามุ่ย “น้องสาวน่ากลัวยิ่งนัก”

มู่ซืออวี่กับลู่จื่อชิงกำลังพูดคุยกัน

“กี่เดือนแล้ว?”

“สามเดือนแล้วเจ้าค่ะ ข้าตั้งใจว่าจะคลอดที่นี่”

“มาวุ่นวายกับข้าอีกแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยเคือง ๆ “เจ้าอยู่เมืองหลวงไม่สบายจึงอยากออกมาวิ่งเล่นข้างนอกหรือ?”

“ที่นี่มีทิวทัศน์สวยงาม ข้ากับซ่งหานจือทำงานอยู่ในเมืองหลวงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ข้าไม่ทำแล้ว ข้าอยากจะมาจับปลาชมนกชมไม้กับท่านแม่เช่นกัน” ลู่จื่อชิงกอดแขนมู่ซืออวี่ “หลังจากที่ข้าตั้งท้องลูกคนนี้ ข้าก็คิดถึงท่านแม่มากขึ้นเรื่อย ๆ อยากอยู่กับท่านแม่ หมู่นี้ข้ามักจะนึกถึงชีวิตก่อนหน้าของเรา นึกถึงท่าทีเด็ดเดี่ยวเฉียบขาดของท่านแม่ จริงสิ ระหว่างทางที่ข้ามาเจอพี่หญิงใหญ่กับพี่เขย พวกเขาบอกว่าอยากไปเที่ยวทางเหนือ รอกลับจากทางนั้นจะมาหาพวกท่านที่เขาอู่หยาง”

“โตเพียงนี้แล้วยังติดแม่อยู่ทั้งวัน อยากจะพูดคุยอะไรกัน?” มู่ซืออวี่จับผมนางทัดข้างหูให้ “เอาเถอะ แม่ก็แก่แล้ว เจ้าอยู่กับแม่อีกสักระยะก็ดี”

ลู่จื่อชิงมองผมสีดอกเลาข้างหูมู่ซืออวี่

ในความทรงจำ มารดาของนางแม้ไม่ได้เป็นสตรีที่งดงามเพริศพริ้ง แต่ก็เป็นราชาแห่งบุปผาที่สวยงามเยาว์วัย ทว่าบัดนี้กลับมีผมหงอกแล้ว นั่นทำให้ลู่จื่อชิงงุนงงเล็กน้อย นางมักจะรู้สึกเสมอว่าเวลานั้นเดินเร็วจนเกินไป ทิ้งห่างออกไปโดยที่นางไม่ทันได้สังเกต

เขาอู่หยาง ในเรือนไม้ไผ่

มู่ซืออวี่เป็นผู้ออกแบบเรือนไม้ไผ่ที่ตั้งเรียงรายด้วยตนเอง จากนั้นก็ส่งต่อให้กับลู่อี้ ฉีเซียว และฟ่านหยวนซีสร้าง

ผู้ใดจะคิดว่าผู้กุมอำนาจหลายคนจะอาศัยอยู่กลางป่าเขาอย่างสันโดษ สร้างกระท่อมไม้ไผ่หลังเล็กด้วยตนเอง จัดหาอาหารทั้งสามมื้อด้วยตนเองเช่นนี้?

ยามนี้ พวกเขารวมตัวกันเพื่อทานหม้อไฟร่ำสุรา

ไม่ว่าฉีเซียวจะหน้าตาดีเพียงใด ยามนี้เขาก็มีริ้วรอยแล้ว อย่างไรก็ตาม ระยะเวลามักจะใจกว้างกับผู้ที่หน้าตางดงามเสมอ ถึงแม้จะแก่แล้ว เขาก็ยังเป็นผู้เฒ่าที่หน้าตาดี

ฉีเซียวรินสุราให้มู่ซืออวี่หนึ่งจอกแล้วกล่าว “จอกนี้ ข้าขอคารวะสหายรู้ใจ”

มู่ซืออวี่เลิกคิ้ว “ข้าหรือ?”

“ไม่ผิด” ฉีเซียวกล่าว “ท่านกับข้าเป็นสหายรู้ใจเพราะความชอบ ไม่เคยยอมแพ้ในความสัมพันธ์เพราะความเข้าใจ ถึงแม้ข้าจะโดดเดี่ยวไม่มีผู้ใด แต่ก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสันโดษในหุบเขาป่าไม้ร่วมกับทุกท่าน นั่นเป็นผลลัพธ์ที่สวยงามที่สุด”

“ดี ข้าขอคารวะเช่นกัน”

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ ซ่งหานจือไม่ได้รังแกเจ้ากระมัง?” ฉีเซียวเอ่ยถามลู่จื่อชิง

ลู่จื่อชิงเอ่ย “หากเขากล้ารังแกข้า ข้าจะไม่คลอดลูกให้เขา!”

ซ่งหานจือกล่าว “ท่านอาฉี นางเป็นความรักที่ข้ารอคอยมานานหลายปี ถึงแม้ข้าจะต้องแทงตนเองก็ไม่มีทางทำร้ายนางแม้แต่น้อย”

“เจ้าเด็กคนนี้มีวาสนาจริง ๆ” ฉีเซียวกล่าว “เพียงแต่ นั่นก็เป็นเพราะความฉลาดของเจ้า ความฉลาดก็ถือเป็นพรจากสวรรค์ ดังนั้นเจ้าถึงได้มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้”

วันนี้ฉีเซียวพูดมากเป็นพิเศษ

มู่ซืออวี่เอ่ยกับลู่อี้ “ไม่ต้องให้เขาดื่มแล้ว”

“วันนี้ข้าเห็นว่าโรคเก่าเขากำเริบ ไอออกมาเป็นเลือดอีกแล้ว” ดวงตาของลู่อี้ฉายแววเจ็บปวด “เจ้าให้เขาพูดเถอะ ร่างกายของเขาผุพังไปนานแล้ว หลายปีมานี้ ข้ากังวลว่าเขาจะไม่รอดชีวิตมาโดยตลอด เขาทนมาถึงวันนี้ได้ไม่ง่ายดาย ทุกวันนับตั้งแต่นี้ไปก็ถือว่าเป็นกำไรชีวิต พวกเรากินดื่มเป็นเพื่อนเขาอย่างที่เขาต้องการเถอะ ขอเพียงพวกเรามีความสุขในทุก ๆ วัน แม้การจากลาจะต้องมาถึงก็ไม่หลงเหลืออะไรให้ต้องเสียดาย”

วันที่ฉีเซียวจากไป ใบเฟิงทั่วทั้งภูเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

เขานั่งอยู่ท่ามกลางใบเฟิง มองดูพระอาทิตย์ตกที่อยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง

“ฉีเซียว ท่านดูสิ พระอาทิตย์ตกยิ่งทำให้ใบเฟิงทั่วทั้งเขาลูกนี้งดงามขึ้นไปอีก…” มู่ซืออวี่ผลักฉีเซียวเบา ๆ และพบว่ามีบางสิ่งผิดปกติ