สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 834

บทที่ 834 พบกับฟ่านซู่อีกครั้ง

บทที่ 834 พบกับฟ่านซู่อีกครั้ง

ลู่จื่อชิงพาผู้ติดตามสองคนไปยังที่พัก

เมื่อเดินผ่านทางที่ทอดยาวก็เห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า

นางวิ่งเหยาะ ๆ ไปแตะหลังเด็กชายคนนั้น

“ฟ่านซู่!”

เด็กชายคนนั้นตกใจ เมื่อหันกลับมาเห็นลู่จื่อชิง รอยยิ้มก็ฉายอยู่ในแววตาของเขา “คุณหนูรองลู่”

“คุณหนูรองลู่ คุณหนูลู่อะไรเล่า? ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าเรียกชื่อข้าหรอกหรือ?” ลู่จื่อชิงพูดอย่างไม่พอใจ “เจ้าไม่ได้เข้าไปในวังหลวงหรือ? เหตุใดเจ้าถึงเข้าสำนักศึกษาหลวงด้วย?”

“เสด็จลุงและเสด็จป้าอนุญาตให้ข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง” ฟ่านซู่กล่าว “แต่ข้านอนที่นี่ไม่ได้ ต้องกลับไปที่วังหลวงทุกวัน”

“เช่นนั้นก็ดีมาก ต่อไปเราจะได้เล่นด้วยกัน” ลู่จื่อชิงพูด “เจ้าเพิ่งมาใช่หรือไม่? ข้าจะพาเจ้าไปเดินดูรอบ ๆ?”

ซ่งหานจือกุมท้องแล้วพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ชิงเอ๋อร์ ข้า… ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย”

ลู่จื่อชิงหันไปมอง แล้วช่วยพยุงเขาอย่างรวดเร็ว “เจ้าดูแข็งแกร่งมาก เหตุใดเจ้าถึงอ่อนแอเพียงนี้เล่า?”

นางพูดกับฟ่านซู่ว่า “ฟ่านซู่ ข้าจะพาเขาไปหาท่านหมอก่อน แล้วจะพาเจ้าไปเล่นวันหลัง เอาละ ไปหาท่านหมอกันเถอะ! เจ้านี่ยุ่งจริง ๆ แม่ของข้าบอกให้เจ้าดูแลข้า แต่ข้าคิดว่าข้าคงเป็นฝ่ายดูแลเจ้ามากกว่า”

ฟ่านซู่เฝ้ามองลู่จื่อชิงและซ่งหานจือเดินจากไป สายตาเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา

ลู่ฉาวอวี่ออกมาจากเรือนจำของกรมอาญา

อีเจี้ยนที่อยู่ข้าง ๆ ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

ลู่ฉาวอวี่เช็ดเลือดบนมือ แล้วโยนผ้าเช็ดหน้ากลับคืน

“ท่านใต้เท้า ไส้ศึกของอาณาจักรเหลียงเหล่านี้สืบสวนยาก ดูสิว่าพวกเขาปากแข็งกันแค่ไหน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่กล้าทรยศต่ออาณาจักรเหลียง หากพวกเขาตกอยู่ในมือของเรา สิ่งเลวร้ายที่สุดก็คือความตาย แต่หากพวกเขาทรยศอาณาจักรเหลียง ครอบครัวของพวกเขาจะถูกฆ่า การมีชีวิตต่อไปนั้นแย่ยิ่งกว่าตายเสียอีก ข้าคิดว่าไม่ง่ายเลยที่เราจะเค้นอะไรออกจากปากของพวกเขาได้ ท่านจะทำอย่างไรต่อไป”

“ในเมื่อไม่ง่ายเลยที่จะสืบสวน เช่นนั้นก็ต้องค่อย ๆ ตรวจสอบ หากพวกเขาต้องการทำชั่วในอาณาจักรฮุ่ย ย่อมต้องเปิดเผยร่องรอยของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้” ลู่ฉาวอวี่กล่าวว่า “เราต้องวางแผนระยะยาวโดยไม่รีบหวังผล อดทน อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“ท่านใต้เท้าลู่น้อย โปรดช่วยตัดสินให้สาวน้อยผู้นี้ด้วย”

ณ จวนอัครมหาเสนาบดี มู่ซืออวี่ถือกระจกมองตัวเองในเงาสะท้อน

“ซางจือ เจ้าเห็นผมหงอกบนหน้าผากของข้าหรือไม่?”

ซางจือมองแล้วพูดว่า “ไม่มีเจ้าค่ะ ฮูหยินอาจตาฝาดไป”

“จะตาฝาดได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่ดึงผมหงอกออกมา “ดูสิ ผมหงอกจริง ๆ ด้วย ข้าไม่อาจปฏิเสธความแก่ชราได้!”

ฉานอีเดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วพูดว่า “บัญชีของวันนี้ได้รับการตรวจสอบแล้ว ฮูหยิน คุณชายหลี่เก่งขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ บัญชีที่เขาจัดการไม่เคยมีข้อผิดพลาดเลย”

“ตั้งแต่ข้ารับเขามาเป็นศิษย์ ข้าก็เริ่มสบายมากขึ้น แต่แม้ว่าจะไม่เต็มใจแยกจาก ข้าก็ไม่สามารถพึ่งพาเขามากเกินไปได้ ข้ายังคงต้องปล่อยให้เขาไปคนเดียว” มู่ซืออวี่กล่าว

“ฮูหยินขอให้เขาดูแลกิจการการขนส่งในเมืองซานหลิน แม้แต่ทรัพย์สินในเมืองฮู่เป่ยก็มอบให้เขาเพื่อติดต่อกับผู้ดูแลเจิ้ง นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้รับความไว้วางใจให้ทำงานสำคัญเช่นนี้ คุณชายหลี่ต้องเข้าใจความปรารถนาดีของฮูหยิน”

“ให้เขามาทานอาหารด้วยกันเย็นนี้ นี่เป็นการฝึกฝนเขา ออกไปข้างนอกคราวนี้ คงกลับมาไม่ได้อีกสองสามปี เขาต้องดูแลกิจการเหล่านั้นคนเดียวซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย”

ชิงไต้เดินเข้ามา โน้มตัวไปกระซิบสองสามคำข้างหูมู่ซืออวี่

“บ้านน้อยหรือ?”

“นี่คือสิ่งที่คนข้างนอกพูดกันเจ้าค่ะ” ชิงไต้กล่าว “คุณชายใหญ่ของเราไม่ใช่คนแบบนั้น แต่บางคนเห็นว่าคุณชายใหญ่ให้ผู้หญิงไปอยู่ที่บ้านน้อย แล้วไปหาผู้หญิงคนนั้นทุกวันเจ้าค่ะ”

“ใครบังอาจใส่ร้ายคุณชายใหญ่?!” เจ๋อหลานกล่าว