สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1231

บทที่ 1231 ตอนพิเศษ (91.2)

บทที่ 1231 ตอนพิเศษ (91.2)

ซ่งหานจือผลักประตูเดินเข้าไป

“ท่านเขย…”

“ภายหน้าอย่าได้กล่าววาจาเหลวไหลเหล่านั้นกับฮูหยินอีก” ซ่งหานจือเอ่ย “ฮูหยินชอบสิ่งใดก็ทำสิ่งนั้น”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากบ่าวรับใช้ออกไป ลู่จื่อชิงก็เดินเข้าไปหาซ่งหานจือ นางมองเขาด้วยความคาดหวัง “เป็นอย่างไร?”

“แน่นอนว่าไม่มีปัญหา” ซ่งหานจือกล่าว “ฝ่าบาทแทบอดใจรอให้ข้ามารับช่วงต่อความวุ่นวายนี้ไม่ไหว”

“ลำบากมากใช่หรือไม่? เจ้าจะเหนื่อยเกินไปหรือไม่?”

“ข้าจะพาขุนนางที่ได้รับการเลื่อนขั้นใหม่หลายคนไปด้วยกัน เมื่อไปถึงที่นั่นแล้วค่อยให้พวกเขาจัดการ ราชสำนักต้องการเลือดใหม่ สิ่งใดล้วนให้ข้าทำย่อมไม่ได้ ไม่สู้มอบโอกาสนี้ให้พวกเขาแสดงฝีมือ”

ลู่จื่อชิงเข้าใจแล้ว

“สามี เจ้าฉลาดเสียจริง”

“สามีฉลาดเพียงนี้ ไม่ควรได้รับรางวัลสักหน่อยหรือ?”

“เช่นนั้นข้าจะตอบแทนเจ้าด้วยอาหารอร่อย ๆ” ลู่จื่อชิงพาซ่งหานจือเดินไปที่โต๊ะ

ซ่งหานจือมองดูโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารบำรุงร่างกายก็พอจะเข้าใจความหมายของนาง

อาหารบำรุงเหล่านี้จักต้องเป็นแม่นางที่เตรียมการให้คนส่งมา ลู่จื่อชิงไม่อาจปฏิเสธแต่ก็ไม่อยากกินจึงต้องหาคนมาแบ่งปันความรักนี้

ซ่งหานจือบีบจมูกภรรยาเบา ๆ “เจ้านี่นะ ความคิดทั้งหมดของเจ้าล้วนนำมาใช้จัดการข้า”

“เพราะมีเพียงเจ้าที่ยอมให้ข้ารังแกอย่างว่านอนสอนง่าย” ลู่จื่อชิงกล่าว “ของดีย่อมเป็นของดี ทั้งยังอร่อย แต่ข้ากินไม่ได้มากเพียงนั้นจริง ๆ เจ้าดูหน้าข้าสิ กลมอย่างกับอะไรดี”

ลู่จื่อชิงตัวกลมขึ้นไม่น้อยจริง ๆ

อันที่จริงซ่งหานจือกินมากกว่าลู่จื่อชิง ทว่ารูปลักษณ์ของเขากลับไม่ต่างจากตอนแต่งงานแม้แต่น้อย เขาหน้าตาหล่อเหลาเป็นทุนเดิม หลังจากแต่งงานแล้วชีวิตรักหวานชื่น มีความสุขหน้าตาอิ่มเอิบ ยิ่งหล่อเหลามากกว่าเดิม

หากไม่ใช่เพราะตัวตนที่พิเศษของลู่จื่อชิง พิจารณาจากรูปลักษณ์และขั้นขุนนางขั้นสูงของซ่งหานจือแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีกุลสตรีสูงศักดิ์มากน้อยเพียงใดยอมเป็นอนุเขา

อย่างไรก็ตาม ภรรยาแรกนั้นแข็งแกร่งเกินไป เดิมทีก็ไม่อาจต่อกรได้ ยิ่งไม่กล้าสู้กับนาง

บุรุษผู้นั้นสายตาไม่เฉียบคม แม้จะถูกลากไปถึงย่านสราญรมย์ แต่กลับไม่เคยปล่อยให้สตรีเหล่านั้นเข้าใกล้ ว่ากันว่าครั้งหนึ่งเขาเคยถูกสตรีสัมผัสที่ชายเสื้อ ทิ้งกลิ่นชาดไว้บนร่างกาย ตั้งแต่นั้นก็ถูกไล่ไปนอนที่ห้องตำรากว่าครึ่งเดือน ต่อมามีคนชักชวนเขาไปย่านสราญรมย์ แม้กระทั่งสีหน้าดี ๆ เขายังไม่มอบให้อีกฝ่าย แถมคนชวนยังจะถูกเขาใช้อำนาจในทางไม่ชอบกลั่นแกล้งยามอยู่ในราชสำนักได้อย่างง่ายดายด้วย

หลายวันต่อมา คณะราชทูตก็เดินทางออกจากเมืองหลวงอย่างเอิกเกริก

ลู่จื่อชิงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง ไม่เหมือนคนกำลังท้องกำลังไส้ที่ต้องพักผ่อนให้มากแม้แต่น้อย

ซ่งหานจือกังวลว่านางจะเหนื่อยจึงให้ขุนนางเหล่านั้นนำหนังสือราชการและข้าวของอื่น ๆ ล่วงหน้าไปก่อน หากมีเรื่องสำคัญก็ส่งรายงานผ่านศาลาพักม้ามาให้เขา เขาจะได้จัดการกับเรื่องเร่งด่วนได้ หากไม่มี พวกเขาก็จัดการได้โดยไม่ต้องแจ้งซ่งหานจือ