สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1232

บทที่ 1232 ตอนพิเศษ (92.1)

บทที่ 1232 ตอนพิเศษ (92.1)

ในวันที่ฝนตก ทั้งคณะติดอยู่อยู่ในหมู่บ้าน

ลู่จื่อชิงคว้ามือลู่อวี่เล่อไปกุมแล้วเอ่ยเสียงค่อย “เล่อเอ๋อร์ อาหญิงรองจะตายแล้วใช่หรือไม่?”

ลู่อวี่เล่อเป็นเพียงเด็กสามขวบเท่านั้น เมื่อเห็นลู่จื่อชิงเป็นเช่นนี้ก็ร้องไห้พลางเอ่ย “อาหญิงรอง ท่านอย่าทำให้ข้ากลัว ต่อไปข้าจะไม่แย่งถังหูลู่ท่านกินแล้ว รอท่านหายดี ข้าจะซื้อถังหูลู่ให้ท่านเยอะ ๆ ท่านอาเขยไปหาหมอตำแยแล้ว เขาบอกว่าใกล้ ๆ มีหมอตำแยมีชื่อ คนที่นี่ล้วนให้นางทำคลอดให้ ท่านรอประเดี๋ยว ตอนนี้ฝนตกหนัก ท่านคงต้องรออีกสักพักหนึ่ง”

“เจ้าเด็กโง่ ข้าจงใจทำให้เจ้ากลัว” ลู่จื่อชิงฝืนยิ้ม “ปกติเจ้าแย่งอาหารข้ากิน ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ ไม่กล้าแย่งข้าแล้วกระมัง? เจ้าต้องรักษาคำพูดเล่า!”

“ท่านอาหญิง ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ตอนนี้อาการของท่านดูน่ากลัว” ลู่อวี่เล่อกล่าว “ฝนนี้ไม่ดีจริง ๆ หากฝนไม่ตก พวกเราก็คงเข้าเมืองแล้วท่านก็จะได้คลอดลูกอยู่ในเมือง”

ลู่จื่อชิงรู้ดีว่าลู่อวี่เล่อกำลังกังวล

ในยามนี้ นางเพียงต้องพูดคุยกับเขา เขาถึงจะรู้สึกสงบลงบ้าง

“เจ้าตัวเล็กนี่ยังไม่ทันได้คลอดก็ทรมานข้าแล้ว เขาจักต้องเป็นเด็กดื้อเป็นแน่ รอเขาคลอดออกมาแล้ว ข้าจะต้องตีก้นเขาสักทีให้ได้เห็นดีกัน”

“อย่าขอรับ อย่าตีน้องชาย”

“ดีนี่ ลู่อวี่เล่อ เสียแรงที่ข้ารักเจ้า เจ้าเด็กคนนี้ทรมานข้าเพียงนี้ ไยข้าจะตีก้นเล็ก ๆ ของเขาไม่ได้เล่า?”

“เขายังเป็นเด็ก ไม่เข้าใจสิ่งใด ท่านอาหญิงรองดื้อเอง พุงท่านใหญ่โตเพียงนี้ยังจะออกมาเที่ยวเล่นข้างนอก เหตุใดต้องตำหนิเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเล่า? อาหญิง ท่านทำอย่างนี้ไม่ถูก ข้าจะฟ้องท่านพ่อ!”

ลู่จื่อชิงรู้สึกทรมานจริง ๆ เพียงแต่ตอนนี้นางไม่อาจนอนหลับไปได้ เพราะหากหลับไปจะอันตรายเป็นอย่างยิ่ง

ซ่งหานจือพาคนไปตามหาหมอตำแยแล้ว ผู้คุ้มกันที่อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้เกี่ยวกับการทำคลอด ส่วนหมอหลวงทั้งสามคนนั้น พวกเขาล้วนอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน เพียงแต่ลู่จื่อชิงไม่ต้องการให้บุรุษมาทำคลอดให้ตนเอง

หากไม่จำเป็นจริง ๆ นางก็ไม่ต้องการให้บุรุษคนไหนมาแตะต้องร่างกายนอกจากสามี

“ฮูหยินซ่ง ข้าน้อยจะจับชีพจรให้ท่านอีกครั้ง” หมอหลวงหลี่ หมอรักษาสตรีเอ่ยขึ้นจากนอกประตู

“เข้ามา”

หมอหลวงหลี่จับชีพจรของลู่จื่อชิงและกล่าว “ฮูหยินปวดท้องรุนแรงแล้วใช่หรือไม่? ดูจากชีพจรของฮูหยิน นี่ก็จวนจะคลอดแล้ว หากรอหมอตำแยไม่ไหว เช่นนั้นข้าน้อยทำได้เพียงล่วงเกินท่าน”

“ท่านวางใจ หมอหลวงหลี่ หากถึงจุดนั้นจริง ๆ ข้าก็ไม่ใช่คนอวดดี ข้ารู้สึกว่าเจ็บท้องคลอดบ่อยขึ้น เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาจะคลอด ถูกหรือไม่?”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฮูหยินคลอดบุตร เหตุใดจึงเข้าใจมากมายเพียงนี้?” หมอหลวงหลี่กล่าว “จนถึงบัดนี้ จริงอยู่ว่าฮูหยินจวนจะคลอด เพียงแต่คำนวณจากเวลา ควรต้องรออีกสักพักขอรับ”

“ข้าได้เห็นเด็กคลอดมาหลายคน แม้ไม่เคยกินหมูแต่ก็เคยเห็นหมูวิ่ง เอาละ ท่านหมอหลวงหลี่ ท่านกำชับพวกเขาให้ช่วยเตรียมอาหารให้ข้าหน่อย ข้ารู้สึกหิวเล็กน้อยแล้ว”

ซ่งหานจือรุดกลับมา

ลูกน้องคนสนิทของเขาแบกสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งกลับมาด้วย

สตรีวัยกลางคนผู้นั้นเห็นฉากนี้ก็ไม่กล้าบ่นสิ่งใด นางมาทำคลอดให้ลู่จื่อชิงทั้งที่เสื้อผ้าเปียกปอน

ซ่งหานจือกำชับให้คนของเขาดูแลลู่อวี่เล่อให้ดี ส่วนเขาเข้าไปในห้องทำคลอด ดูว่าลู่จื่อชิงคลอดลูกให้เขานั้นเจ็บปวดเพียงใดด้วยตาตนเอง

“เจ็บเหลือเกิน…” ลู่จื่อชิงกัดลงบนแขนซ่งหานจือ “ซ่งหานจือ เจ้าคนสารเลว เหตุใดคนที่คลอดลูกไม่เป็นเจ้าเล่า?”

“เจ้าคลอดคนนี้แล้ว พวกเราก็ไม่ต้องมีลูกอีก” ซ่งหานจือคว้ามือนางไปกุมอย่างเจ็บปวดใจ ปล่อยให้นางกัดแขนตนโดยไม่อิดออด สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

“ไม่คลอดแล้ว ข้าจะไม่คลอดอีกแล้ว” ลู่จื่อชิงกล่าว “เจ็บเหลือเกิน… โอ๊ย…”