สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1233

บทที่ 1233 ตอนพิเศษ (92.2)

บทที่ 1233 ตอนพิเศษ (92.2)

“ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?” ซ่งหานจือเอ่ยถาม

“เจ็บ” ลู่จื่อชิงขมวดคิ้วน้อย ๆ “คลอดลูกเจ็บจริง ๆ หลังคลอดก็เจ็บ จริงสิ ลูกชายหรือลูกสาว?”

ซ่งหานจือกล่าวเสียงเรียบ “ลูกชาย”

“ลูกชายหรือ…” ลู่จื่อชิงกล่าว “หน้าตาเหมือนท่านหรือเหมือนข้า?”

ซ่งหานจือ “…”

ทารกแรกเกิดหน้าเป็นเช่นไรจะบอกได้อย่างไร?

เอาเถอะ อันที่จริงเขาก็ยังไม่เห็น

ตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงบัดนี้ เขายังไม่ได้ดูลูกผู้นั้นชัด ๆ ทันทีที่รู้ว่าเป็นลูกชาย เขาก็มอบให้บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ดูแล ส่วนเขารอให้นางตื่นขึ้นมาอยู่ที่นี่ อยากรู้ว่านางรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่

“หน้าเหมือนเจ้า” อาจจะกระมัง!

“ลูกเล่า อุ้มมาให้ข้าดูสิ”

หมอตำแยอุ้มทารกเดินเข้ามา

“ฮูหยินฟื้นแล้ว! ดียิ่งนัก เด็กหิวมากแล้ว” หมอตำแยกล่าว “เริ่มแรกอาจมีน้ำนมน้อย เพียงแค่บีบนวดก็จะมีมากขึ้นแล้ว ฝนตกหนักเพียงนี้พวกท่านไม่อาจออกเดินทางได้ พอดีจะได้พักฟื้น ข้าจะปรับสภาพร่างกายให้ท่าน ท่านจะได้มีน้ำนมเพียงพอที่จะให้ลูกกิน”

“เจ้าคิดว่าคนที่มีสถานะอย่างฮูหยินต้องให้น้ำนมลูกด้วยตนเองหรือ?” ผู้ดูแลข้าง ๆ เอ่ยถาม “ละแวกนี้มีแม่นมที่ไม่เลวแนะนำสักคนหรือไม่?”

“ไม่ต้อง” ลู่จื่อชิงกล่าว “ข้าจะให้นมเขาเอง”

“ชิงเอ๋อร์ เลี้ยงลูกด้วยตนเองลำบากยิ่งนัก เจ้าจะไม่อาจแม้กระทั่งพักผ่อนให้เพียงพอ” ซ่งหานจือไม่อยากให้ลู่จื่อชิงลำบากเพียงนั้น

ลู่จื่อชิงกล่าว “แม่ข้าทำได้ ข้าก็ต้องทำได้ ท่านแม่บอกว่า ไม่ว่านมผู้อื่นจะดีเพียงใดก็ไม่ดีเท่าน้ำนมของแม่แท้ ๆ มีเพียงน้ำนมแม่เท่านั้นถึงจะมีสารอาหารที่เหมาะกับลูกที่สุด”

“ข้าไม่ได้ถือสาเรื่องนี้ เพียงแต่ไม่อยากให้เจ้าลำบาก”

ลู่จื่อชิงคลอดที่หมู่บ้าน ด้วยสภาพร่างกายของนางย่อมไม่อาจย้ายไปอยู่เดือนที่อื่น ทว่าทิวทัศน์ของหมู่บ้านแห่งนี้ก็ดีไม่น้อย ลู่จื่อชิงจึงตัดสินใจรั้งอยู่ที่นี่ตลอดการอยู่เดือน ส่วนงานของซ่งหานจือ หากไม่ใช้ศาลาพักม้าส่งหนังสือสำคัญ เขาก็จะพาคนของเขาไปจัดการที่อำเภอด้วยตนเอง สรุปคือ คนในหมู่บ้านรู้ว่าครอบครัวที่มาเป็นเศรษฐี แต่กลับไม่รู้ว่านายท่านผู้นั้นเป็นขุนนางสูงสุดของที่นี่

“ฮูหยินซ่ง บ้านท่านมีแขก” เสียงชาวบ้านดังมาจากข้างนอก

ลู่จื่อชิงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปข้างนอก

“ท่านอาจารย์…” นางถึงได้พบกับคนคุ้นเคย

คนผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีเซียว

ฉีเซียวควบม้ามา แต่งกายด้วยชุดที่สง่างามและหรูหรา ราวกับสุภาพบุรุษชั้นสูงที่ก้าวออกมาจากภาพวาด

ถึงแม้ว่าสุภาพบุรุษชั้นสูงผู้นี้จะอายุไม่น้อยแล้ว ทว่ารูปโฉมที่หล่อเหลาของเขายังคงทำให้สตรีรอบ ๆ แอบตามมา ดูจากท่าทีพวกนางที่พูดคุยถกกันแล้ว เห็นได้ชัดว่าน้อยนักที่จะได้พบเจอกับชายรูปงามเช่นนี้

ฉีเซียวลงจากหลังม้า ยื่นสายบังเหียนให้กับคนข้าง ๆ

“เจ้าเด็กคนนี้ อยู่เมืองหลวงไม่สบายหรือ? ไยต้องถ่อมาคลอดบุตรในป่าในดง”