สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 756

บทที่ 756 เสี่ยวชิงเอ๋อร์บุกทะลวง

บทที่ 756 เสี่ยวชิงเอ๋อร์บุกทะลวง

มู่ซืออวี่ไม่อยู่ในอารมณ์จะพูดคุยเรื่องความเป็นมาเป็นไปของญาติ ๆ ในตอนนี้ จึงบอกว่าหากจัดการงานของตนเสร็จแล้วค่อยว่ากัน

ถงซื่อเองก็ไม่ได้บังคับ อย่างไรเสียนางก็ไม่เข้าใจสิ่งใด ในเมื่อช่วยลูกไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ควรสร้างปัญหาให้นาง

ทั้งสองพูดคุยเรื่องจิปาถะในชีวิต ขณะนั้นเองก็มีเสียงร้องไห้ดังมาจากข้างนอก ดูจากเสียงคงเป็นจูเฉินที่กำลังร้องไห้

ฉานอีเดินออกไป ไม่นานนักนางก็เดินจูงมือจูเฉินกลับเข้ามา

ทั่วทั้งตัวจูเฉินเต็มไปด้วยโคลน เขาร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจ คร่ำครวญไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง ใบหน้าขะมุกขะมอมเต็มไปด้วยฝุ่น เหมือนกับลูกแมวน้อยไม่มีผิดเพี้ยน

“เกิดอะไรขึ้น?” มู่ซืออวี่ถามด้วยความเป็นห่วง

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ เสี่ยวชิงเอ๋อร์…” จูเฉินร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียจนพูดได้ไม่ชัดเจน

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์รังแกเจ้าหรือ?” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว

ปกติแม้ลู่จื่อชิงจะเป็นจอมทำลายล้าง ทว่านางรู้จักความพอเหมาะพอควร นางชอบ ‘กลั่นแกล้ง’ ฉาวจิ่งมากที่สุด โดยมักจะแต่งตัวฉาวจิ่งให้เป็นเด็กผู้หญิง จากนั้นก็กลั่นแกล้งเจ้าอ้วนน้อยที่อยู่จวนฝั่งตรงข้าม เจ้าอ้วนน้อยก็ใจกว้างเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าลู่จื่อชิงจะ ‘รังแก’ เขาอย่างไร วันต่อมาเขาก็ยังเล่นกับนางเช่นเคย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนถูกลูกสาวนางรังแกจนร้องไห้

ดูเหมือนว่าจะตามใจสาวน้อยคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว หากตามใจนางต่อไป นางจะกลายเป็นปีศาจตัวน้อย ภายหน้าผู้ใดจะคุมเสี่ยวชิงเอ๋อร์ได้เล่า?

ถงซื่อเห็นเช่นนี้ก็เอ่ยขึ้น “เสี่ยวชิงเอ๋อร์อายุเท่าใดกันจะรังแกเขาได้หรือ? เด็ก ๆ เล่นซนกันตามประสาก็เป็นเรื่องปกติ เขากลับใจแคบ เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ยังถือเป็นจริงจัง”

ถึงแม้จูเฉินจะเป็นลูกชายที่เกิดตอนถงซื่อและท่านหมอจูอยู่ในวัยกลางคน ทว่าทั้งสามีและภรรยาไม่ได้ประคบประหงมเขา ที่ควรให้ก็ให้ ที่ควรดูแลก็ดูแล อย่างไรก็ตาม จูเฉินมีอารมณ์อ่อนไหว มักจะร้องไห้เพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอ

ถงซื่อไม่ได้ถือการร้องไห้ของลูกชายเป็นจริงจัง

มู่ซืออวี่กลับไม่คิดว่าจูเฉินจะร้องไห้เพราะเรื่องเล็ก ๆ นางกลับมาได้พักใหญ่ ๆ แล้ว จึงรู้นิสัยของน้องชายน้อยผู้นี้อยู่บ้าง ตอนที่ถงซื่อล้มป่วย จูเฉินก็เฝ้าอยู่ข้าง ๆ เป็นเด็กน้อยที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าจูเฉินไม่ใช่คนไม่อดทน หากเขาร้องไห้เช่นนี้ เกรงว่าจะไม่ใช่เพียงเรื่องเล็กน้อยแล้ว

“ผิงอัน เจ้าหยุดร้องไห้ก่อน แล้วบอกข้าดี ๆ หากเสี่ยวชิงเอ๋อร์ทำอะไรผิด ข้าจะไม่อ่อนข้อให้นางเป็นแน่”

จูเฉินส่ายหัว สะอึกสะอื้น “ไม่ใช่… เสี่ยวชิงเอ๋อร์ ไม่ได้รังแกข้า”

เขาเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ใบหน้าเล็กน่ามองจึงดูดีขึ้น

ถงซื่อและมู่ซืออวี่เห็นเช่นนี้ก็ยิ่งสับสน

ในเมื่อเสี่ยวชิงเอ๋อร์ไม่ได้รังแกเขา เหตุใดต้องร้องไห้เสียใจเพียงนี้? นอกจากนั้น เขายังเอ่ยชื่อของเสี่ยวชิงเอ๋อร์ออกมาด้วย ไม่ใช่เพราะเสี่ยวชิงเอ๋อร์รังแกเขาหรือ?

“เสี่ยวชิงเอ๋อร์เลือดออกแล้ว… เลือดออกเยอะมาก… มือของนางบาดเจ็บ…” ในที่สุดจูเฉินก็เอ่ยได้ชัดถ้อยชัดคำ

“ว่าอย่างไรนะ?!” ถงซื่อและมู่ซืออวี่ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

“ยามนี้เสี่ยวชิงเอ๋อร์อยู่ที่ใด?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“ท่านพ่อ…” เมื่อจูเฉินเอ่ยคำสำคัญออกมา มู่ซืออวี่ก็ก้าวออกไปแล้ว

ถงซื่อเอ่ยกับฉานอี “แม่นางฉานอี เจ้าเด็กคนนี้ฝากไว้กับเจ้าก่อน ข้าเองก็จะไปดูเหตุการณ์เช่นกัน”

ทั้งสองรุดไปยังโรงหมอ เห็นเพียงท่านหมอจูกำลังเช็ดเลือดบนแขนของลู่จื่อชิงอย่างอ่อนโยน เผยให้เห็นบาดแผลยาวแผลหนึ่ง