สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1234

บทที่ 1234 ตอนพิเศษ (ตอนจบ 1)

บทที่ 1234 ตอนพิเศษ (ตอนจบ 1)

หลายวันต่อมา คนที่ลู่อี้ส่งไปก็นำจดหมายของฉีเซียวกลับมา

“ว่าอย่างไร?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“ฉีเซียวเจ้าคนผู้นี้บอกว่า เขาได้พบกับอาจารย์ที่สอนกระบี่ก่อนหน้านี้โดยบังเอิญ เล่อเอ๋อร์เข้าตาท่านอาจารย์ผู้นั้น ยามนี้พวกเขาฝึกวิชากระบี่อยู่บนเขาอู่หยาง”

“เช่นนั้นเขาจะพาเล่อเอ๋อร์กลับมาเมื่อใดเจ้าคะ?” ลู่จื่อชิงเอ่ยถาม “นั่นเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของพี่ใหญ่และมีความเป็นไปได้ว่าเขาจะมีลูกคนนี้คนเดียว เล่อเอ๋อร์คือว่าที่ผู้สืบทอดสกุลลู่ในภายภาคหน้านะเจ้าคะ!”

“เขาไม่ได้กล่าว เพียงแค่บอกว่าเมื่อฝึกวิชากระบี่สำเร็จจะพาเล่อเอ๋อร์ลงจากเขา ด้วยความเข้าใจที่ข้ามีต่อเขา หากต้องสำเร็จวิชากระบี่ ไม่ถึงแปดปีสิบปีย่อมไม่ได้” ลู่อี้เอ่ย “เพียงแต่ แม้เล่อเอ๋อร์ไม่อาจลงเขา แต่พวกเราสามารถขึ้นเขาไปได้ เอาอย่างนี้เถอะ ข้ากับแม่เจ้าไม่เคยพบเล่อร์เอ๋อร์ ถือโอกาสไปดูเขา ครานี้พวกเราจะไปที่เขาอู่หยาง เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกินไป ดูแลลูกชายเจ้าให้ดีก็พอ”

“ขอเพียงเล่อเอ๋อร์ไม่เป็นไรก็ดีแล้วเจ้าค่ะ” ลู่จื่อชิงกล่าว “เลวร้ายอย่างไรพี่ใหญ่ก็คงจะเหลือศพข้าไว้ครบชิ้นส่วน”

“พูดจาเลื่อนเปื้อนอะไร? เจ้าแต่งงานแล้วยังจะพูดจาไม่สำรวมเช่นนี้อยู่อีก”

ซ่งหานจือเป็นราชทูตของราชสำนัก รับผิดชอบตรวจสอบขุนนางในท้องที่ เพื่อดูแลลู่จื่อชิง เขาล่าช้าไปไม่น้อย บัดนี้ลู่จื่อชิงออกจากการอยู่เดือนแล้ว ร่างกายฟื้นตัวได้ไม่เลว เขาจึงต้องง่วนอยู่กับงานราชการบ้าง

ลู่จื่อชิงอยากตามมู่ซืออวี่กับลู่อี้ไปที่เขาอู่หยาง แต่พวกมู่ซืออวี่กลับไม่ยินยอม อย่างไรเสียนางก็เพิ่งคลอดลูก จักต้องฟื้นฟูร่างกายให้ดี อีกทั้งสภาพอากาศในเขาอู่หยางค่อนข้างเย็น ไม่เหมาะให้ทารกแรกเกิดอยู่อาศัย ด้วยเหตุนี้ ขณะที่ลู่จื่อชิงรีรอไม่อยากจากกัน มู่ซืออวี่กับลู่อี้ก็ไปแล้ว

“หานจือ เจ้าว่าท่านพ่อท่านแม่จงใจใช่หรือไม่? พวกเขาอยากใช้ชีวิตเพียงลำพังสองคน ไม่อยากให้ข้าไปรบกวน ดังนั้นทันทีที่ข้ามาพวกเขาเลยจากไป”

“พ่อตาแม่ยายสุขภาพร่างกายแข็งแรง ขณะที่อายุยังไม่มาก พวกเขาย่อมอยากเที่ยวเล่น นี่ก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดี รอพวกเขายินดีจะรั้งอยู่ ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา ตอนนี้พวกเขาใช้ชีวิตของพวกเขา พวกเราใช้ชีวิตของพวกเรา” ซ่งหานจือเอ่ย “นอกจากนี้ เจ้าจะจากไปพร้อมกับพ่อตาแม่ยาย ไม่ต้องการข้าแล้วหรือ? เจ้าไม่กลัวว่าขุนนางท้องถิ่นเหล่านั้นจะหาสตรีมาให้ข้าจนข้าตกหลุมพรางผู้อื่นโดยไม่รู้ตัวหรือ? หากสามีเจ้าไม่อยู่แล้วจะทำอย่างไรเล่า?”

“เจ้ากล้า…”

“ข้าไม่กล้า! ไม่กล้า!”

ครึ่งเดือนต่อมา มู่ซืออวี่กับลู่อี้ก็มาถึงเขาอู่หยาง

เมื่อพวกเขามาถึงเขาอู่หยางก็ต้องตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ที่นั่นทันที

ขุนเขานทีงดงามดั่งภาพวาด ทัศนียภาพงดงามราวกับบทกวี ผู้คนในชนบทที่นี่ก็เรียบง่าย ทั้งยังเป็นมิตรกว่าหลาย ๆ ที่ที่เคยไป

“คนเรือ พวกเราจะไปอีกฟากของแม่น้ำ”

“พวกท่านก็จะไปเรียนที่เขาอู่หยางด้วยหรือ?” ชายชราหนวดเคราขาวมองดูทั้งสองคน “ดูไม่เหมือนนี่ อายุปูนนี้แก่เกินไปแล้ว”

มู่ซืออวี่เอ่ยยิ้ม ๆ “พวกเรามาหาหลานชาย”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” ชายชราหนวดเคราสีขาวกล่าว “เช่นนั้นขึ้นมาเถอะ!”

ทั้งสองขึ้นเรือไปแล้วถึงได้พบว่าคนเรือไม่ได้ใช้ไม้พาย กระนั้นเรือก็ยังคงแล่นไปข้างหน้า

“ท่านผู้เฒ่า ที่แท้ท่านก็เป็นยอดฝีมือ”

“ฮ่า ๆ ยอดฝีมืออะไรกัน? ข้าเป็นเพียงคนแก่ที่พายเรือได้ผู้หนึ่ง เพราะชอบภูเขาแม่น้ำที่นี่จึงอาศัยอยู่ที่นี่มานานหลายสิบปีแล้ว”

“ท่านพี่ ท่านว่าคนข้างหน้านั่นใช่ฉีเซียวหรือไม่?”