สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 757

บทที่ 757 เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์โกรธแล้ว

บทที่ 757 เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์โกรธแล้ว

ลู่จื่อชิงคล้ายจะเข้าใจ แต่แววตาของนางยังคงงุนงงเล็กน้อย

มู่ซืออวี่ลูบแก้มลูกสาวเบา ๆ “แต่มีสิ่งหนึ่งที่แม่ต้องชมเจ้า เจ้าเกลียดชังความชั่วดุจเกลียดชังศัตรูเหมือนกับพี่ใหญ่และพี่หญิงของเจ้า ช่างเป็นเด็กดีมีคุณธรรมเสียจริง”

“ต่อไปจัดเตรียมคนดูแลเด็ก ๆ เพิ่มอีกหลาย ๆ คนเถอะ!” ถงซื่อเอ่ย “ครั้งนี้บาดเจ็บ บนแขนอาจมีรอยแผลเป็น นางเป็นเด็กผู้หญิงต้องเลี้ยงดูอย่างถนอมเสียหน่อย จะปล่อยให้มีแผลเป็นยาวเพียงนี้ได้อย่างไร?”

“ท่านแม่ ท่านคิดว่าข้าไม่อยากจัดคนให้นางเพิ่มหรือ? ท่านลองถามนางดูเถิดว่า เดิมทีรอบกายนางมีคนอยู่กี่คน เหตุใดจึงมีผู้ติดตามเหลืออยู่เพียงผู้เดียว” มู่ซืออวี่หันไปมองลู่จื่อชิง

ลู่จื่อชิงกะพริบตาปริบ ๆ “ภายหน้าข้าจะไม่ให้พวกเขากินปาโต้ว*[1] แล้ว”

ท่านหมอจูและถงซื่อ “…”

เหตุใดเจ้าเด็กนี่ถึงได้ซนเพียงนี้?

ทั้งลู่ฉาวอวี่และลู่จื่ออวิ๋นล้วนไม่ได้เป็นแบบนี้ แม้ว่าลู่ฉาวจิ่งยังเล็ก ทว่าก็ยังพอมองออกว่าเขาเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย มีเพียงเด็กคนนี้เท่านั้นที่ออกมาเป็นเช่นนี้ ไม่เหมือนสกุลลู่แม้แต่น้อย

“ฮูหยิน…” ลู่หรงผู้คุ้มกันสาวเท้าก้าวเข้ามา เขาประกบมือขึ้นแล้วเอ่ยว่า “คุณหนูใหญ่นำคนไปปิดล้อมสกุลเมิ่งแล้วขอรับ”

มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “คุณหนูใหญ่ที่เจ้าเอ่ยถึง…”

นางไม่ได้หูฝาดกระมัง?

ลู่หรงตอบ “เป็นคุณหนูอวิ๋นเอ๋อร์ขอรับ”

เมืองฮู่เป่ยมีอันธพาลเจ้าถิ่นอยู่ผู้หนึ่ง สกุลนั้นแซ่เมิ่ง พวกเขาย้ายมาที่นี่เมื่อสองปีก่อน

สกุลนี้ทำการการค้าผ้าแพรไหมต่วน เขาครอบครองกิจการค้าผ้าทั้งหมดในเมืองฮู่เป่ยเพียงผู้เดียว

นายท่านเมิ่งผู้นี้รู้จักวิธีฉวยโอกาสจากช่องโหว่เป็นอย่างดี เขาจะกดราคารังไหมให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ทว่า ‘ราคาต่ำ’ นี้ไม่ได้เปิดเผยอย่างชัดเจน เขาจะบอกว่ารังไหมของอีกฝ่ายไม่ผ่านเกณฑ์ เนื่องจากรังไหมไม่ผ่านเกณฑ์ย่อมไม่ได้ให้เงิน ด้วยเหตุนี้เขาจึงรับซื้อหนอนไหมและรังไหมที่ชาวบ้านเลี้ยงได้ในราคาที่ต่ำที่สุดเสมอ

เขาครอบครองกิจการไหมทั่วทั้งเมืองฮู่เป่ยไว้แต่เพียงผู้เดียว แม้ชาวบ้านผู้ปลูกหม่อนเลี้ยงไหมต้องการประท้วงก็ไม่อาจทำอะไรอีกฝ่ายได้

ครั้งหนึ่งเคยมีคนคิดจะร้องเรียน ทว่าก่อนที่จะได้ยื่นคำร้องต่อทางการ คนผู้นั้นก็หายสาบสูญไปแล้ว

ชาวบ้านผู้เลี้ยงไหมล้วนเป็นคนซื่อตรงและขี้ขลาด เมื่อรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะยังกล้าไปศาลาว่าการเพื่อต่อสู้กับคนแซ่เมิ่งผู้นั้นหรือ ชาวบ้านจึงทำได้เพียงปลูกหม่อนเลี้ยงไหมต่อไปด้วยความกล้ำกลืน

นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุด สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดคือนายท่านเมิ่งผู้นั้นชอบเด็กหนุ่ม ขอเพียงแค่ต้องตาเด็กหนุ่มคนใดก็ไม่อาจมีผู้ใดรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้ หลายครอบครัวต้องบ้านแตกสาแหรกขาดเพราะอีกฝ่าย

เขาเลี้ยงดูอันธพาลไว้มากกว่าร้อยคน อันธพาลเหล่านี้ทำเรื่องเลวร้ายมากมายให้เขา อย่างไรก็ตาม วิธีการของนายท่านเมิ่งโหดเหี้ยมเสียจนไม่มีผู้ใดกล้าออกหน้าต่อกรด้วย

ขณะนี้ จวนสกุลเมิ่งมีผู้คุ้มกันฝีมือดีนับห้าสิบคนปิดล้อมเอาไว้

เมื่อชาวบ้านได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาต่างแห่แหนกันจากมาทั่วทุกสารทิศเพื่อสอบถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ในจวนสกุลเมิ่ง เมิ่งหูเซิงมองหญิงสาวหน้าตางดงามที่อยู่ตรงข้ามเขาอย่างเยือกเย็น

“แม่นางน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นผู้ใด?!”

“เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่…ว่าข้าเป็นผู้ใด?” ลู่จื่ออวิ๋นนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย

เก้าอี้ตัวนั้นถูกย้ายมาจากในจวนเมิ่ง

เมิ่งหูเซิงเห็นอีกฝ่ายแสดงท่าทีไม่คร้ามเกรงเช่นนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“แม่นางน้อยมีแซ่อันสูงศักดิ์ว่าอันใดเล่า?”

“เจ้าไม่คู่ควรรู้” ซางจือมองเมิ่งหูเซิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาเฉยชา “สุนัขรับใช้เจ้าได้บอกหรือไม่ว่าวันนี้พวกมันไปกัดผู้ที่ไม่ควรกัดเข้า?”

เมิ่งหูเซิงมองคนสนิทที่อยู่ข้าง ๆ

คนสนิทโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูสองสามคำ

เมิ่งหูเซิงพอจะเข้าใจแล้ว วันนี้ขณะที่ไปรับรังไหมที่ชนบท พวกเขาไปมีเรื่องโต้เถียงกับผู้อื่น อีกทั้งยังทำให้แม่นางน้อยผู้หนึ่งได้รับบาดเจ็บ ดูเหมือนแม่นางผู้นี้จะเป็นคนในครอบครัวของแม่นางน้อยผู้นั้น”

“ลูกน้องข้าล้วนเป็นคนหยาบกระด้าง มือไม่ได้หนักไม่ได้เบา พลั้งพลาดไปทำร้ายแม่นางบ้านท่านเข้า ตาเฒ่าผู้นี้ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ และจะจ่ายเพิ่มหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้ครอบครัวท่านเพื่อเป็นค่ารักษาบาดแผล ขอแม่นางโปรดผ่อนผัน อย่าได้ถือสาหาความในเรื่องนี้ ภายหน้าหากผู้แซ่เมิ่งมีประโยชน์ช่วยเหลือสิ่งใดได้ ผู้แซ่เมิ่งจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”

“เจ้านับเป็นประโยชน์อะไรกัน?” ซางจือยิ้มเยาะ “แม้กระทั่งคุณสมบัติที่จะเป็นสุนัขให้คุณหนูเรายังไม่มี บัดนี้คุณหนูรองของเราได้รับบาดเจ็บ เจ้าคิดจะใช้เงินร้อยตำลึงแก้ปัญหา เจ้าเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่แล้วหรือ”

“เช่นนั้น แม่นางคิดจะทำอย่างไร?” สายตาของเมิ่งหูเซิงเต็มไปด้วยความโกรธ