สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 23

เจิ้งเจี๋ยตอนนี้กำลังทำหน้าที่พลิกหน้าดินเพื่อทำการปลูกผักให้ฟางเหนียง เขารักษาตัวอยู่ 7 วันก็รู้สึกว่าตนเองมีอาการดีขึ้นอย่างมาก เจิ้งเจี๋ยไม่รู้ว่าฟางเหนียงให้เขาทานยาสมุนไพรอะไร แต่ผลที่ได้มานั้นมันดีมากอย่างยิ่ง เขาเคยเห็นฟางเหนียงใส่น้ำอะไรไม่รู้ลงไปในอ่างอาบน้ำที่เตรียมไว้ให้เขา หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จน้ำจะเปลี่ยนเป็นสีขุ่นทุกครั้ง และเขาจะรู้สึกว่าร่างกายของตนเองแข็งแรงขึ้นอีกด้วย “เจิ้งเจี๋ยเจ้าพักก่อนเถอะ ข้าทำกับข้าวเสร็จแล้ว มาทานข้าวกันก่อน” เช้านี้ฟางเหนียงได้ทำ ไก่แช่เหล้า เต้าหู้ยัดไส้นึ่งซีอิ๊ว ซุปเกี๊ยวไก่ “เจ้าดื่มน้ำก่อนสักหน่อย แล้วค่อยทานข้าว” ตั้งแต่ฟางเหนียงมาอยู่ที่นี้ เจิ้งเจี๋ยรู้สึกว่าน้ำที่ตนเองดื่มอยู่ทุกวันนี้ มันทำให้ความรู้สึกที่เหนื่อยล้านั้นหายไปอย่างปลิดทิ้ง เจิ้งเจี๋ยไม่เคยถามฟางเหนียงเลยสักครั้งว่าน้ำที่นางใส่ลงไปให้เขาอาบและดื่มมันคือน้ำอะไร เพราะเจิ้งเจี๋ยรู้ว่าสิ่งที่ฟางเหนียงทำอยู่นั้นไม่ได้ทำร้ายเขาเลย แต่กลับดีต่อร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนผู้หญิงคนนี้อย่างไรดี

หลังจากที่ทั้งสองทานข้าวเสร็จ เจิ้งเจี๋ยก็รีบทำงานต่อทันที เพราะเขาได้ไปเช่าไถของคนอื่นมา หากต้องใช้เวลาหลายวันก็ต้องเสียเงินเพิ่มเช่นกัน เขาจึงเร่งทำให้มันเสร็จภายในวันนี้ “เจิ้งเจี๋ย อยู่นี้มีลำธารหรือไม่ ข้าอยากไปจับปลา” นางอยากหาปลาไปขายในตัวอำเภอเพื่อทำภารกิจบ้าง เพราะนางไม่ได้ทำภารกิจมานานแล้ว “มีสิ ที่นี่มีน้ำตกไหลมาจากภูเขา หากเจ้าอยากกินปลาเดี๋ยวข้าจะไปจับให้ก็ได้” เจิ้งเจี๋ยอาสาจะไปให้ แต่กลับถูกฟางเหนียงห้ามไว้ “ไว้พรุ่งนี้เถอะ ให้เจ้าพลิกหน้าดินให้เสร็จก่อน” เขาพยักหน้าตอบนาง นางจึงเดินไปหลังบ้านเพื่อซักผ้า เจิ้งเจี๋ยเตรียมน้ำไว้ให้นางตั้งแต่เช้าแล้ว แต่นางยังไม่มีเวลาว่างสักที เจิ้งเจี๋ยไถพลิกหน้าดินเสร็จภายในวันเดียว ฟางเหนียงได้ห้ามเขาแล้วว่าอย่าหักโหมเพราะเขาเพิ่งหายจากอาการป่วย แต่เขาก็ไม่ฟังนางเลยเพราะกลัวจะเสียค่าเช่าไถเพิ่ม เขาเสร็จงานแล้วก็รีบเอาไถไปคืนทันที นางจึงไปอาบน้ำล้างตัว เสร็จแล้วนางก็ไปเตรียมน้ำอาบไว้ให้เขาเช่นทุกวัน แล้วจึงกลับมาเตรียมกับข้าวเย็นต่อ

“ฟางเหนียง เจ้าจะปลูกอะไรอย่างนั้นรึ” เจิ้งเจี๋ยที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างๆ นางถามด้วยความสงสัย “ข้าว่าจะปลูกมะเขือเทศ เจ้าคิดว่าเยี่ยงไร” ที่บ้านเมืองนางมะเขือเทศไม่มีขาย แต่เคยได้ยินมาว่าพวกพ่อค้าเคยซื้อมาจากต่างแคว้นแต่ราคานี้สูงมาก วันนั้นนางไปซื้อเมล็ดพันธุ์ สหายเถ้าแก่ได้เอาเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศมาฝาก หลังจากที่สหายเถ้าแก่จากไป นางจึงไปขอซื้อเมล็ดพันธุ์นี้กับเถ้าแก่ แต่เถ้าแก่ไม่รับเงินเพราะไม่รู้ว่ามันคือผลอะไร ยังไงชาวบ้านก็ไม่ซื้อไปปลูกอยู่แล้วเถ้าแก่จึงให้นางมา

“เจ้ามีเมล็ดพันธุ์อย่างนั้นรึ ข้าไม่เคยเห็นว่าผลมันเป็นเช่นไร แค่เคยได้ยินมาว่ามันมีราคาที่แพงมาก เราจะปลูกมันได้รึ” ต้องได้สิเพราะนางมีของวิเศษอยู่ในมือ แค่นางเตรียมดินให้ดีก็พอ ของที่นางจะปลูกนี้เติบโตสวยงามแน่นอน “เรามาลองปลูกกันดู” เขาพยักหน้าตอบนาง แล้วคว้าตัวนางให้มาอยู่ในอ้อมกอดทั้งสองจึงพากันหลับไปพร้อมกัน เช้ามาทั้งสองเตรียมตัวไปที่ลำธารเพื่อจะไปจับปลา นางจึงเอ่ยถามเขาว่าที่อำเภอมีคนขายปลาอยู่รึไม่ “ก็มีอยู่นะ คนที่ขายปลาก็รับจากชาวบ้านเรานี้แหละไปขายให้เศรษฐีต่อ รึไม่ก็ขายให้ภัตตาคาร ร้านอาหารแถวตัวอำเภอและในเมือง” อ่า เป็นเช่นนี้นี่เอง

ทั้งสองมาถึงที่ลำธาร เจิ้งเจี๋ยก็ทำการดักปลาทันที ส่วนนางให้เขาเอาที่ดักปลาของนางไปไว้ที่ซอกหินเท่านั้น เสร็จแล้วทั้งสองจึงพากันไปหาของในป่ารอ นางไปเก็บยอดผักเฟิร์นไว้ทำกับข้าว ส่วนทางเจิ้งเจี้ยได้ไข่เป็ดป่ามา 5 ฟอง และแน่นอนว่ามากับสภาพที่สะบักสะบอมเป็นอย่างมาก นางที่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาเขาทันที

“เจ้าไปทำอะไรมา ทำไมสภาพเจ้าถึงเป็นเช่นนี้” เขายิ้มแหยๆ ให้นาง แล้วยื่นไข่เป็ดมาให้ นางหัวเราะอย่างขำขัน เป็ดป่ามันหวงไข่ขนาดนั้นหากได้มาง่ายๆ ก็ผิดปกติแล้ว“ป่ะเราไปดูที่ดักปลากันเถอะ” เขาเอ่ยขึ้นแล้วเดินนำหน้านางไป เขาเดินลงไปดูบ่วงที่วางไว้ ได้ปลาเล็กๆ 3-4 ตัว

“ฟางเหนียงข้าว่าเราต้องเปลี่ยนที่แล้วล่ะ ตรงนี้น่าจะไม่ค่อยมีปลาเท่าไหร่นัก” เขาเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปที่ซอกหินที่วางที่ดักปลาของนางไว้ เขายกขึ้นมาก็ต้องตกใจเพราะในนั้นมีแต่ปลาเต็มไปหมด เขาถือขึ้นมาทางฝั่งที่นางยืนรออยู่

“ไหนได้หรือไม่ ไอ้หยา อยู่นี้ปลาเยอะกว่าที่บ้านข้าอีก” นางมองปลาที่เต็มที่ดักปลาของนางอย่างตื่นเต้น เขามองนางด้วยความสงสัย ที่ดักปลาของนางใส่แค่รำข้าวเท่านั้น ปลาชอบกินรำข้าวถึงเพียงนี้เลยหรือ เขานึกสงสัย หลังจากที่เขาเอาปลาใส่ไปในข้องใส่ปลาแล้วก็เอาไปแช่น้ำไว้ เสร็จแล้วจริงเอาที่ดักปลาของนางไปใส่ในซอกหินอีกรอบ แต่เปลี่ยนไปใส่ที่ใหม่ นางจึงชวนเขาไปหาผักป่าเพิ่ม เอ๋!! นั้นมันยอดทาระนี้ ในยุคเดิมของนางเป็นที่นิยมมากจนต้องปลูกไว้ขายกันเลยนะ นิยมเอามาชุบแป้งทอดหรือต้มจิ้มน้ำพริกทานกัน แล้วยุคนี้ล่ะเขาไม่กินกันหรืออย่างไร ทำไมถึงไม่เห็นคนเก็บไปบ้างเลย ยังเห็นอยู่เต็มต้นกันเกือบทุกต้นเลย นางกำลังจะเก็บก็ถูกเจิ้งเจี๋ยห้ามไว้ก่อน

“ฟางเหนียงเจ้าจะเก็บยอดต้นนี้ไปทำอะไรกัน ที่นี่เขาไม่กินกันหรอกนะ มันมีแต่หนามเต็มต้นไปหมด รสชาติก็ไม่อร่อยด้วย” จะไม่อร่อยได้อย่างไรกัน เวลานางไปทำงานนางจะซื้อไปทานทุกเช้าเลยนะ “เจิ้งเจี๋ย เจ้าไม่รู้อะไรซะแล้ว ท่านแม่ของข้าทำให้ข้าทานบ่อยยิ่งนัก วันนี้หากเจ้าได้ทานแล้วเจ้าต้องติดใจแน่ๆ มาเจ้ามาช่วยข้าเก็บหน่อย ระวังด้วยนะ เพราะมันมีหนามเยอะมาก” นางและเขาใช้ผ้าในการเก็บยอดทาระ จะได้ไม่ถูกหนามปัก หลังจากที่ทั้งสองเก็บยอดทาระเสร็จก็ไปเอาที่ดักปลาขึ้นจากน้ำและผลที่ได้มาก็มีปลาเต็มที่ดักปลาเช่นเดิม วันนี้นางจะเอาปลาไปขายก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน ทั้งสองคนลงมาจากเชิงเขาก็เดินตรงไปบ้านของท่านป้าที่รับซื้อปลาจากชาวบ้านไปขายที่ตัวอำเภอ

“ท่านป้าขอรับ ข้ามีปลามาขายให้ท่าน” ท่านป้าที่ได้ยินเสียงของเจิ้งเจี๋ยก็เดินออกมาเปิดประตูให้ “เจ้ามีปลามาขายอย่างนั้นรึ ได้มากี่ตัวล่ะ มาๆ เอามาชั่งได้เลย ข้าซื้อกงจินล่ะ 20 อิแปะนะ” เจิ้งเจี๋ยแยกปลาไว้ทำกับข้าวไว้ส่วนหนึ่ง แล้วส่วนที่เหลือก็ขายหมดเลย ได้ทั้งหมด 40 กงจิน ท่านป้ายังตกใจไม่เคยมีใครเอาปลามาขายให้ท่านได้เยอะขนาดนี้ แล้วยังมีแต่ที่ใหญ่ๆ อีกด้วย

“เจ้านี่หาปลาเก่งยิ่งนัก ได้แต่ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย ไม่เคยมีใครเอามาขายให้ข้าเยอะเท่านี้มาก่อน เจ้านี่ทำให้ข้าไม่ต้องลำบากไปรับจากหมู่บ้านอื่นเลย วันนี้ข้าได้แค่ของเจ้ามาก็เอาไปขายที่อำเภอได้แล้ว” ทั้งสองคนขายปลาได้ทั้งหมด 800 อิแปะ เจิ้งเจี๋ยให้เงินทั้งหมดที่ได้มานี้ให้กับฟางเหนียง หากไม่ได้ที่ดักปลาของนางก็คงได้ไม่ปลาเยอะเช่นนี้ “เจ้าไม่เก็บไว้ใช้บ้างรึ ทำไมให้ข้ามาหมดเลยล่ะ” เขาส่ายหน้าไปมา “ข้าจะเป็นคนหาเงินเอง ส่วนเจ้าก็เป็นคนเก็บเงินเถอะ”