สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 39

ฟางเหนียงเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าบ้านของนางได้ประมาณ 1 ชั่วยามแล้ว เจ้าแมวน้อยและเจ้าสองแสบของนางก็ยังคงนั่งมองนางที่เดินกลับไปกลับมาอยู่เช่นนี้ไม่ไปไหน แม้ว่าตอนนี้พวกมันจะเริ่มรู้สึกเวียนหัวบ้างแล้วก็ตาม แต่พวกมันก็ยังคงเป็นห่วงเจ้านายของมันมากกว่า ที่ฟางเหนียงเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจิ้งเจี๋ยยังไม่กลับมาถึงบ้านนะสิ นางกลัวเหลือเกินกลัวว่าสิ่งที่นางคิดนั้นมันจะเป็นจริงขึ้นมา ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้กังวลมากกว่าเดิม "นี่ก็ดึกมากแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่กลับถึงบ้านอีกล่ะ พวกเจ้าคิดว่าเจิ้งเจี๋ยจะเป็นอะไรหรือไม่"

 ครั้งนี้นางรู้สึกกังวลมากจริงๆ ปกติแล้วเจิ้งเจี๋ยจะมาถึงบ้านตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว ทุกครั้งที่เขาไปเมืองเฟิ่งฟู่ก็จะกลับมาถึงบ้านในเวลานี้เสมอ แต่วันนี้ได้ล่วงเลยเวลาไปตั้งหลายชั่วยามแล้ว ก็ยังไม่มีเงาของเขาโผล่มาให้เห็นด้วยซ้ำ "เจิ้งเจี๋ยจะไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม" นางพึมพำออกมาคนเดียว โฮ่งๆๆๆ เหมียว เหมียว เหมียว สัตว์ทั้งสามตัวร้องออกมาพร้อมกัน แล้ววิ่งออกไปที่ถนนหน้าบ้าน นางมองตามพวกมันไปก็เห็นว่ามีรถม้าคันที่คุ้นเคยกำลังวิ่งเข้ามาทางบ้านของนาง 

"เจิ้งเจี๋ยเจ้ากลับมาแล้ว" ฟางเหนียงรีบวิ่งเข้าไปหาเจิ้งเจี๋ยทันทีที่เขาลงมาจากรถม้า "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงกลับมาป่านนี้ล่ะ มีใครทำอะไรเจ้าไหม เจ้าไม่สบายตรงไหนบ้างหรือไม่ เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่" เจิ้งเจี๋ยได้แต่นิ่งอึ้งกับคำถามที่ฟางเหนียงร่ายยิงถามเขา ชนิดที่แบบไม่ให้เขาได้ตอบคำถามของนางได้เลยแม้แต่ข้อเดียว "เดี๋ยวๆ เจ้าใจเย็นๆก่อนนะ แล้วข้าจะตอบเจ้าทุกคำถามแน่นอน" หลังจากนั้นเจิ้งเจี๋ยก็ให้ฟางเหนียงเข้าไปรอในบ้าน เพราะเขาจะต้องจัดการรถม้าของเขาเสียก่อน เขาต้องเอาม้าไปไว้ในคอก ส่วนตัวรถค่อยมาจัดการต่อในวันพรุ่งนี้

หลังจากที่เจิ้งเจี๋ยทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไปอาบน้ำอาบท่ากินข้าวที่ฟางเหนียงนั้นอุ่นไว้ให้ แล้วจึงเข้าไปคุยกันในห้องนอน เจิ้งเจี๋ยได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขาตั้งแต่ออกจากหมู่บ้านจนกลับมาในหมู่บ้านอีกครั้ง ฟางเหนียงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมาไม่น้อย แต่ก็ต้องอดทนไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฐานะของนางและเจิ้งเจี๋ยนั้นยังไม่สามารถต่อกรกับตระกูลซูได้จริงๆ อย่างที่เจิ้งเจี๋ยบอกนางไว้ "เป็นเช่นนี้แล้วเราจะทำเช่นไรต่อไปล่ะ" ฟางเหนียงเอ่ยขึ้น "ตอนนี้เราอย่าเพิ่งไปสนใจกับตระกูลซูดีกว่า เราต้องหาวิธีที่จะทำอย่างไรให้มะเขือเทศของเรานั้นมีจำนวนมากพอกับที่ลูกค้านั้นต้องการ" ที่เจิ้งเจี๋ยไม่อยากสนใจตระกูลซูนั้น ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่แค้นตระกูลซู แต่ ณ ตอนนี้ต้องปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน แต่เขาปฏิญาณกับตนเองแล้วว่า จะต้องกลับมาเอาคืนตระกูลซูอย่างแน่นอน

"อืม อยากเพิ่มจำนวนให้มากกว่านี้ เราก็คงต้องขอความร่วมมือกับชาวบ้านแล้วล่ะ" ฟางเหนียงเอ่ยขึ้นแล้วก็พยักหน้าให้กับความคิดของตนเอง "ข้าว่านะ เราเอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ช่วงนี้ชาวบ้านยังไม่ได้เกี่ยวข้าว และแต่ละครอบครัวก็มีสวนเป็นของตนเอง หากเราเสนอให้เขามีรายรับเข้าครอบครัวมากยิ่งขึ้น ข้าว่าชาวบ้านต้องเห็นด้วยเป็นแน่ เจ้าคิดเช่นเดียวกับข้าหรือไม่" เจิ้งเจี๋ยคิดตามสิ่งที่ฟางเหนียงเสนอมา "อืม ข้าว่ามันน่าสนใจอยู่นะ เรามีเมล็ดให้เขาไปปลูก พอได้ผลผลิตก็ให้เขาเอามาขายให้เรา" เจิ้งเจี๋ยคิดว่าแผนนี้ น่าสนใจยิ่งนัก "ไม่ๆ ข้าจะให้ต้นกล้ากับชาวบ้านไปเลย จะได้ไม่เสียเวลาในการเพาะกล้า และข้าก็จะให้ปุ๋ยวิเศษของข้าที่สามารถเร่งการเจริญเติบโตด้วย" ที่ฟางเหนียงกล้าพูดว่าปุ๋ยวิเศษออกมา เพราะนางรู้ว่าเจิ้งเจี๋ยรู้ว่านางนั้นไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป แต่เขาไม่คิดที่จะเอ่ยถามนางเพียงเท่านั้น