สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 12

มีนาเปลี่ยนเสื้อในห้องแต่งตัวที่กว้างใหญ่ และแต่งหน้าเติมเครื่องสำอางที่หลุดลอก ในใจรู้ดีว่าเรื่องที่เธอทำธารณ์หัวแตกนั้นยังไม่จบ

ธารณ์ไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ ส่วนมาร์ชต้องแสร้งทำเป็นปัญญาอ่อนต่อหน้าคนอื่น ยังไงก็ไม่อาจช่วยเธอได้

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเปลี่ยนเสื้อเสร็จได้ไม่นาน ก็มีเสียงคนใช้ดังขึ้นที่นอกห้องว่า “คุณชายรอง นายหญิงรอง คุณท่านกลับมาแล้ว ท่านเรียกให้พวกคุณลงไปค่ะ”

มีนาตอบว่า “มาร์ชเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วกำลังอาบน้ำ ต้องการพักผ่อน คุณท่านมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“คุณชายรองไม่ไปก็ได้ค่ะ แต่คุณท่านสั่งมาว่า นายหญิงรองต้องลงไปค่ะ” คนใช้เอ่ยผ่านประตูอย่างไม่เกรงใจ

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันลงไป”

คนใช้เอ่ยต่อว่า “ฉันรออยู่ตรงหน้าห้อง พานายหญิงรองลงไปนะคะ”

มีนากำลังจะโต้กลับว่าเธอเดินลงไปเองได้ แต่คิดไปคิดมาก็ฝืนทนเอาไว้

คนใช้คนนี้ต้องกลัวว่าเธอจะแอบหนีแน่ๆ แล้วจะไม่สามารถอธิบายกับณนนที่กำลังรอสั่งสอนเธออยู่

เธอสูดหายใจเข้าลึก เปิดประตูออก ก่อนจะเดินลงไปกับคนใช้ที่อายุประมาณสี่สิบกว่าๆ

มาร์ชเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อกี้เขาได้ยินมีนาพูดกับคนใช้พี่พาย

ผู้หญิงคนนี้คิดจะไปเผชิญหน้ากับพ่อเขาเพียงลำพังจริงๆด้วย ไหนจะแม่เลี้ยงใจร้ายกับพี่ชายเลวทรามของเขาอีก ช่างใจกล้าอาจหาญเสียจริงๆ

ไม่ว่าตระกูลจรัลพรไพศาลจะยัดคนแบบไหนเข้ามาในตระกูลธวัชพลังกรก็ตาม แต่ในเมื่อเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว งั้นเขาก็จะไม่เมินเฉย

มาร์ชผุดยิ้มแล้วเอามือถือออกมา ก่อนจะติดต่อหาเบอร์โทรหนึ่ง