สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 14

“ครับ ตามนั้น......” ธารณ์พูดเสร็จปุ๊บก็พลันรู้สึกว่าไม่ถูก

วรรณรีบรั้งเขาเอาไว้ เอ่ยว่า “ธารณ์! ไหนลูกบอกแม่เองไม่ใช่เหรอว่าลูกสองคนดื่มเหล้าด้วยกันจนเมา แล้วเผลอเข้าใจผิดกัน”

“นายท่าน หนูไม่ได้ดื่มเหล้ากับเขา และก็ไม่มีเรื่องเข้าใจอะไรผิดกันด้วย!” มีนาค้าน

วรรณกำลังจะพูดแก้ตัวให้ลูกชาย แต่นายท่านกลับตบโต๊ะกลมข้างๆ พลันชี้ณนนแล้วเอ่ยอย่างโมโหว่า “แกมันโง่เง่าสิ้นดี เรื่องมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าใครกลั่นแกล้งนานา แต่แกกลับปกป้องพวกคนที่กลั่นแกล้งเธอเอง! หน้ามืดตามัวไปเสียหมด!”

“แม่ แม่ไม่เชื่อลูกสะใภ้กับลูกชายตัวเอง กลับเชื่อคนนอกที่เพิ่งแต่งเข้ามาในบ้านตระกูลธวัชพลังกรงั้นเหรอครับ เพราะเรื่องของมิ้มในตอนนั้น หลายปีมานี้แม่เปลี่ยนไปจนไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!” ณนนเอ่ย พลางกุมมือวรรณไว้ แสดงท่าทางปกป้องเธอออกมาอย่างชัดเจน

นายท่านหัวเราะ เอ่ยว่า “ตกลงใครกันแน่ที่หน้ามืดตามัว เพื่อผู้หญิงคนนี้ แกทำอะไรกับมิ้ม กับลูกชายแกลงไปบ้าง!”

เดิมทีนายท่านกับณนนอีกนิดก็จะทะเลาะกันแล้ว ทว่าจู่ ๆ วรรณกลับคุกเข่าลงต่อหน้านายท่าน พลันยอมรับผิดด้วยน้ำตาไหลพราก “แม่คะ ทุกอย่างเป็นความผิดของหนู เป็นความผิดของหนูเอง หนูกับณนนรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มสาว ไม่เคยหวังชื่อเสียงตำแหน่งอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เพราะพี่มิ้มจากไปโดยบังเอิญ หนูก็ไม่มีทางพาธารณ์มาปรากฏตัวที่นี่แน่ ๆ หนูแค่อยากอยู่เคียงข้างณนนเงียบๆ ชีวิตนี้ไม่แก่งแย่งชิงดีกับใคร”

ณนนกับธารณ์อยากจะพยุงเธอขึ้นมา ธารณ์ถลึงตาใส่มีนาอย่างโกรธแค้น เอ่ยเสียงดังว่า “แม่ ลุกขึ้นเร็ว แม่จะคุกเข่าทำไม! คนที่ควรคุกเข่าขอโทษคือยัยนั่นต่างหาก!”

“วรรณ เธอดีหมดทุกอย่าง เว้นเสียแต่นิสัยอ่อนแอเกินไป” ณนนเองก็อยากดึงให้เธอลุกขึ้น

วันนี้มีนาได้รู้แล้วว่าอะไรคือความรักทำให้คนตาบอด คนอย่างวรรณที่ร้ายกาจขนาดนี้ยังเรียกอ่อนแอ เธอเองก็เพลียเหมือนกัน

นายท่านดูออกนานแล้วว่าวรรณเป็นคนยังไง พลันแค่นยิ้มเอ่ยเสียงเย็นว่า “ให้หล่อนคุกเข่าต่อไปนั่นแหละ หล่อนควรทำตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ ลองคิดดูว่าตัวเองทำอะไรผิดไปบ้าง!”

ไม่รู้ว่ามาร์ชกระโดดเดินลงมาจากชั้นบนเมื่อไหร่ ตอนที่กระโดดมาถึงชั้นสุดท้ายก็เกือบหกล้ม ยังดีที่มีนาพยุงเขาไว้ทัน

เขาเปลี่ยนมาจับมือมีนา เอ่ยยิ้มเอ๋อๆว่า “คุณภรรยามาทำอะไรที่นี่ครับ ผมหิวจังเลย ทำไมยังไม่กินข้าวกันอีกเหรอครับ?”

มีนาไม่รู้ควรตอบเขายังไงในสถานการณ์แบบนี้ จึงทำได้เพียงพูดว่า “คุณสามีเป็นเด็กดีนะ อีกเดี๋ยวก็จะได้กินข้าวแล้ว”

มาร์ชตอบโอเค ก็สะบัดมือทิ้ง แล้ววิ่งไปหาวรรณที่กำลังคุกเข่า ก่อนจะหัวเราะชอบใจแล้วปรบมือเอ่ยว่า “คุณน้าทำอะไรผิดงั้นเหรอครับ ถึงโดนลงโทษให้คุกเข่า ดีจังเลยๆ ไปเอาแป้นพิมพ์มาเร็ว ให้คุณน้าคุกเข่าเป็นแป้นพิมพ์จะสนุกกว่านี้”