สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 15

ห้องโถงตกอยู่ในความเงียบ วรรณจ้องมองแผ่นหลังของนายท่านที่พามาร์ชและมีนาจากไป ในใจพลันรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาเล็กน้อย

เธอพยายามให้มาร์ชอยู่ในสายตามาโดยตลอด เพียงเพื่อจะได้จับตาดูเขาเอาไว้ กลัวว่าถ้าเจ้าคนปัญญาอ่อนนี่เกิดหายป่วยขึ้นมา ก็จะกลายเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดของธารณ์

แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นายท่านก็ดันพามาร์ชไปอยู่ด้วย คราวนี้ถ้าเธออยากจะให้คนคอยจับตาดูมาร์ชอีกก็ไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว

“วรรณ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เจ็บเข่าหรือเปล่า?” ณนนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่นายท่านพามาร์ชไปอยู่ด้วย เขาเช็ดน้ำตาที่เปื้อนหน้าเธอ เอ่ยว่า “ฉันจะให้ยัยนานาอะไรนั่นคุกเข่าขอโทษแท้ๆ เธอจะคุกเข่าทำไม ดูนิสัยอ่อนแอของเธอนี่สิ โดนคนกลั่นแกล้งตลอด”

“ฉันไร้ประโยชน์ขนาดนี้ เพราะฉะนั้นชีวิตนี้คงแยกจากคุณไม่ได้แล้วล่ะ” วรรณจดจ้องณนนอย่างลึกซึ้งและอ่อนแอ มีหรือที่เห็นแล้วจะไม่ปวดใจ

ณนนโอบเธอ พลางพูดปลอบเธอว่า “เอาน่าๆ ให้มาร์ชไปอยู่กับนายท่านก็ดี เธอก็จะได้วางใจลงด้วย พรุ่งนี้ฉันจะเชิญหมอที่ดีที่สุดมาดูแผลที่หัวให้ธารณ์ ไม่ให้มีรอยแผลเป็นเหลือไว้แน่นอน”

วรรณพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่ายในอ้อมอกเขา ธารณ์ที่อยู่อีกข้างไม่สนว่าแม่ตัวเองกำลังเอาใจพ่อยังไง รู้สึกเพียงแค่ว่าครั้งนี้มีนาทำให้เขาต้องขายหน้าไม่พอ แถมยังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอีก เขาไม่มีทางปล่อยผู้หญิงที่น่าชิงชังนี้ไปแน่ ๆ

ทันทีที่พวกมีนามาถึงบ้านตะวันออกที่นายท่านอาศัย ท่านก็ตบมือมาร์ช พลางเอ่ยกับป้าเค้กว่า “ไปให้คนเตรียมอาหารไว้เร็ว เย็นนี้เพิ่มอาหารที่มาร์ชชอบกินเยอะหน่อย”

ป้าเค้กรับคำสั่งไปทำตาม

“นายท่าน ขอบคุณมากนะคะ” มีนามองนายท่านอย่างซาบซึ้งใจ

นายท่านยิ้มมองมาร์ชที่กำลังบ่นหิว เอ่ยว่า “เธอควรขอบคุณมาร์ชต่างหาก เขาเป็นคนโทรหาป้าเค้กเอง”

มีนาประหลาดใจจนไม่อยากจะเชื่อ มาร์ชช่วยเธองั้นเหรอ?

มาร์ชส่ายหัวซ้ายขวาไปมา เอ่ยว่า “ผมหิวแล้ว เห็นทุกคนยังไม่กินข้าวกันสักที เอาแต่ทะเลาะ ผมก็เลยต้องให้ป้าเค้กเอาของกินมาให้ผม”

มีนาไม่เชื่อคำอธิบายของเขา ทว่าก็ไม่ได้จี้ถามเขาต่อหน้านายท่าน เพียงเอ่ยยิ้มๆว่า “ขอบคุณมากนะ มาร์ช”