สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 16

ตั้งแต่เด็กตอนที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอก็มีพรสวรรค์ด้านการวาดรูป และชอบการวาดรูปมาโดยตลอด รู้สึกว่ามีเพียงการแต้มสีสันเต็มหน้ากระดาษจึงจะทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

ตอนอายุสิบแปดปี เธอสอบเข้าคณะศิลปะได้อย่างราบรื่น และเลือกเรียนการออกแบบแฟชั่น อยากจะใช้เสื้อผ้าที่สวยที่สุดมาแต่งแต้มโลกใบนี้ ทว่าเพราะเหตุผลหลายอย่าง ทำให้เธอเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยสี่ปี หยุดเรียนกลางคัน จนแม้แต่ใบจบก็ยังไม่ได้รับ

เพื่อไม่ให้ตระกูลธวัชพลังกรรู้ความจริง ปริญจึงช่วยเธอปลอมประวัติการเรียนการออกแบบแฟชั่นที่ฝรั่งเศส

ทว่าเธอเองก็ไม่เคยล้มเลิกความฝันของตัวเอง ถึงจะอยู่ในคุกแต่เธอก็เคยเข้าร่วมการประกวดออกแบบแฟชั่นระดับนานาชาติมาก่อน โดยส่งผลงานผ่านอินเทอร์เน็ตไปยังคณะกรรมการงานประกวด และใช้ชื่อนิรนาม แถมยังเคยได้รับรางวัลใหญ่อีกด้วย

เธอจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง พลันพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่า “นายท่านไว้ใจได้เลยค่ะ หนูไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน หนูจะช่วยมาร์ชดูแลบริษัทเป็นอย่างดีเลย”

นายท่านเผยยิ้มอ่อนๆ รู้สึกเหมือนเห็นเงาตัวเองเมื่อตอนยังสาวในตัวเธอ กระทั่งเห็นความแน่วแน่ตั้งใจเหมือนมิ้ม แม่ของมาร์ชด้วย

มาร์ชได้มีภรรยาแบบนี้ นับว่าเป็นบุญวาสนาของเขา

นายท่านโบกมือใส่พวกเขา เอ่ยว่า “พวกเธอกลับไปเถอะ”

มีนาดึงมาร์ชลุกขึ้นยืน เอ่ยว่า “คุณสามีเด็กดี ไม่เล่นแล้ว ไปดูห้องเราที่ชั้นบนกันเถอะ”

มาถึงห้องที่อยู่ในสุดของชั้นสอง เล็กกว่าห้องของมาร์ชที่บ้านใหญ่ไปมาก แต่การตกแต่งก็ไม่ถือว่าแย่ ดูสะอาดเรียบร้อย เดาว่าป้าเค้กน่าจะมาทำความสะอาดไปรอบหนึ่งแล้ว

มาร์ชกลับมาเป็นปกติ ไม่แสร้งทำตัวปัญญาอ่อนอีก เขานั่งบนโซฟาในห้องนอน ดวงตาดำขลับเหมือนสีท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่าง พลางจ้องมองมีนาไม่วางตา

มีนาถูกเขาจ้องจนรู้สึกอึดอัด พลันเอ่ยถามว่า “ทำไมนายต้องช่วยฉัน?”

“ฉันเคยบอก ว่าในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว เธอขายหน้าก็เท่ากับว่าฉันขายหน้า หน้าเธอก็คือหน้าฉัน” มาร์ชเอ่ยเสียงเรียบ “แต่ฉันก็ยังดูเบาเธอไปอยู่ดี ถึงป้าเค้กไม่บอกกับคุณย่า เธอก็คงรับมือกับพวกพ่อฉันได้”

“นายยกยอฉันไปแล้ว แม่เลี้ยงนาย วรรณเก่งกาจกว่าครีมนั่นซะอีก......” พูดเสร็จ เธอก็เปลี่ยนเรื่องทันทีว่า “ไม่ว่ายังไงก็ขอบคุณนายละกัน”