สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 17

มีนาอึ้งชะงัก สักพักจึงจะเข้าใจคำถาม พลันหน้าแดงใจเต้น แล้วเอ่ยปากด้วยสมองที่หยุดหมุนว่า “เขาคนไหน?”

“ที่แท้ก็ไม่ได้มีแค่ผู้ชายคนเดียวนี่เอง”

มีนาพลันรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด กำลังจะอธิบาย แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับไม่ให้โอกาสเธอเลย ก่อนจะจูบปากเธอและโอบรัดเอวเธอไว้แน่น ใช้วิธีที่เผด็จการที่สุดจุมพิตเธอจนแทบร้องขอชีวิต

เธอไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้เขาจูบเธออย่างดุดัน รู้สึกทั้งชาทั้งเจ็บที่ลิ้นและปาก หายใจไม่ได้แม้แต่หอบเดียว จนอดไม่ได้ที่จะตัวอ่อนยวบจนสั่นสะท้าน

กลิ่นหอมหวานบนตัวเธอทำให้มาร์ชเผลอตัวเคลิบเคลิ้ม จนกระทั่งแววตาเธอเริ่มขุ่นมัวและสั่นไหว เขาจึงจะปล่อยเธอออก

เขาลูบไล้แก้มเธอ พลันเผยแววสงสัยใคร่รู้ เอ่ยถามว่า “ผู้หญิงที่เคยมีผู้ชายมากมายมาก่อน สกิลการจูบไม่น่าจะอ่อนหัดเหมือนเธอแบบนี้ เธอจะเสแสร้งไปเพื่ออะไร? งัดสกิลที่แท้จริงของเธอออกมาบำเรอฉันซะ”

มีนาหอบหายใจ พลางรู้สึกแสบจมูก ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าว่า “ไม่ใช่แบบนั้น ก่อนหน้านาย ฉันเคยมีผู้ชายแค่คนเดียว ฉันกับผู้ชายคนนั้น......”

มาร์ชพูดขัดเธอว่า “ฉันไม่อยากรู้เรื่องราวความรักอะไรแต่ก่อนของเธอทั้งนั้น นับตั้งแต่วินาทีที่เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ห้ามเธอไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่นอีก!”

เขาอยากรู้อดีตของเธอ ทว่าพอตอนที่เธอกำลังจะพูด เขากลับไม่อยากฟังขึ้นมาซะงั้น พลันอุ้มเธอขึ้นแล้วโยนลงบนเตียง ก่อนจะขึ้นไปคร่อมตัวเธอ ร่างกายเหมือนมีไฟกำลังแผดเผา

มีนาหลับตาลงเล็กน้อย ซ่อนน้ำตาที่เริ่มซึมขอบตา ใจเต้นแรง ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว ความรู้สึกที่ถูกเขาทรมานนั้นมันไม่ดีเอาเสียเลย เธอรู้สึกต่อต้านจนอยากจะหลุดพ้นออกจากเขา

“ลองขยับดูอีกทีสิ พรุ่งนี้เธอไม่ได้ลงจากเตียงแน่” ลมหายใจอุ่นร้อนของมาร์ชพรั่งพรูออกมา พลางกัดหูเธอไว้เบาๆ

มีนารู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น ไม่กล้าขยับอีก และเข้าใจดีถึงสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ เรื่องบางเรื่องไม่อาจเป็นไปตามที่เธอคิดได้

เธอลืมตาขึ้นอย่างรู้สึกย่ำแย่ สะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างเจ็บปวดว่า “ปล่อยฉันไปก่อนได้ไหม? วันนี้ทั้งวันฉันเหนื่อยมากจริงๆ”