สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 45

“แน่นอน คุณมีความคิดใหม่ๆอะไรเกิดขึ้นมาแล้วบ้าง?” แม้ว่านายท่านจะอายุมากแล้ว และก็ไม่ได้ไปดูแลบริษัทใดๆในTP Groupเป็นการส่วนตัวมานานหลายปีแล้ว แต่เธอก็เคยทำงานในวงการธุรกิจมาก่อนตอนที่เธอยังเป็นสาว จากประสบการณ์ที่เธอเคยผ่านมา ยังคงสามารถเข้าใจถึงความหมายของอีกฝ่ายได้อย่างดีจากการสังเกตการณ์

มีนาพูดว่า “นายท่าน ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นวีคมากนัก ฉันแค่มีไอเดียบางอย่างเกี่ยวกับการออกแบบแฟชั่นที่จะอยู่บนรันเวย์ของแฟชั่นวีค ฉันคิดว่าแฟชั่นโชว์ในครั้งนี้ให้ฉันเป็นคนออกแบบได้หรือไม่?”

นายท่านหัวเราะและพูดว่า “บริษัทถูกส่งมอบให้กับพวกคุณไปแล้ว และพวกคุณก็ไปจัดการเอง เรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นต้องมาถามฉัน อยากจะทำก็ไปทำเถอะ”

“ที่รัก คุณออกแบบเอง งั้นงานแฟชั่นโชว์บนแฟชั่นโชว์วีคก็จะประสบความสำเร็จมากอย่างแน่นอน” มาร์ชเห็นด้วยอย่างสมบูรณ์

มีนาประหลาดใจที่มาร์ชพูดแบบนี้ เขาได้ค้นพบแล้วไม่ใช่เหรอว่าใบประกาศนียบัตรต่างประเทศของเธอนั้นเป็นของปลอม ทำไมเขาถึงยังเชื่อว่าเธอสามารถทำการออกแบบได้ดี แต่เธอก็ยังคงต้องแสดงร่วมกับเขาและพูดว่า “ขอบคุณที่รัก”

นายท่านจับมือสองคนคนละข้างอย่างมีความสุข และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดี เป็นเช่นนี้ก็ดี พวกคุณทั้งสองมีใจเป็นหนึ่งเดียวกัน และสู่ไปในทางเดียวกัน ก็ไม่ต้องกังวลอีกแล้วว่าจะดูแลบริษัทได้ไม่ดี”

“นายท่าน คุณชาย นายหญิง สามารถทานข้าวได้แล้ว” ป้าเค้กเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับจานอาหาร

มาร์ชยืนขึ้นมาก่อน แล้วพูดว่า “ผมหิวแล้ว มีอะไรให้กินบ้าง รีบตักข้าว”

“คุณชาย อย่ารีบร้อนไป จะรีบตักข้าวให้คุณชายทันทีเลย” ป้าเค้กหันหลังและเดินเข้าไปในครัวด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

นายท่านเฝ้ามองดูมาร์ชราวกับกำลังมองดูเด็กอายุสองสามขวบที่มีรอยยิ้มแบบไร้เดียงสา บนใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่รักใคร่

มีนาเฝ้ามองดูมาร์ชที่มีรอยยิ้มไร้เดียงสาราวกับเด็ก นึกถึงคำพูดของชาร์วีขึ้นมาได้ทันที ตอนที่มาร์ชแกล้งเป็นคนปัญญาอ่อนก็เป็นคนที่น่ารักที่สุด และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างลับๆ ถ้ามาร์ชปัญญาอ่อนจริงๆ บางทีเขาอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ การแกล้งปัญญาอ่อนทำให้คนมองว่าเขาน่ารักนั้น เขาจะรู้สึกดีหรือไม่?

ทั้งๆ ที่เป็นคนปกติทุกอย่างทั้งคน แต่จะต้องแสร้งทำเป็นคนปัญญาอ่อนอยู่ต่อหน้าคนอื่น และปล่อยให้คนอื่นเยาะเย้ย ความรู้สึกแบบนั้นมันไม่ต้องพูดถึงก็พอเข้าใจได้

มีนา นายท่านและมาร์ช กำลังนั่งรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ป้าเค้กนำยาบำรุงที่ตุ๋นเสร็จแล้วเข้ามา วางไว้ที่หน้ามีนาแล้วพูดว่า “นายหญิง มันไม่ร้อนแล้ว อุ่นพอดี ทานถ้วยนี้ไปก่อน มันมีประโยชน์ต่อร่างกายมาก”

นายท่านวางตะเกียบลง แล้วก็ยิ้มให้เธอ “นี่เป็นของที่ตุ๋นให้คุณโดยเฉพาะ รีบกินเถอะ”

ทุกสายตาคนที่อยู่ในห้องอาหารจับจ้องมาที่เธอ ทุกคนต่างจะมองดูเธอรับประทานยาบำรุงลงไปจนหมด

เธอทำได้เพียงหยิบช้อนขึ้นมา ทนกับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของยาจีน และถึงกับกินและดื่มเข้าไป เธอกินเข้าไปจนหมดในไม่กี่คำ แล้วยื่นชามเปล่าให้ป้าเค้กและพูดว่า “กินหมดแล้ว”

ป้าเค้กจงใจเอาชามเปล่าให้นายท่านดูอีกครั้ง พวกเขามองหน้ากันแล้วยิ้ม ทำท่าทีรู้กันดี ราวกับว่ามีนาจะสามารถตั้งครรภ์ได้ทันทีหลังจากดื่มยาบำรุงนี้ลงไป

มีนาก้มศีรษะลงและบนใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย แต่เธอคิดกับตัวเองว่า ไม่ว่าพวกเขาจะตุ๋นยาบำรุงอะไร เธอก็จะไม่ท้อง เพราะเธอแอบกินยาคุมกำเนิด

ก่อนที่จะแต่งงานกับมาร์ชเธอก็คิดไว้แล้วว่า แม้ว่าจะมีชีวิตคู่สมรส เธอก็จะไม่มีบุตรให้กับคนที่เธอไม่ได้รัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีลูกอยู่แล้ว

ในอนาคตถ้าอธิสามารถกลับมาหาเธอ และอยู่กับเธอได้ เธอก็คงจะพอใจแล้ว

“นายท่าน กินข้าวอยู่เหรอ?”

มีนากำลังคีบซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานขึ้นมาหนึ่งชิ้นและใส่เข้าไปในปากของเธอ พยายามอยากจะระงับกลิ่นของยาจีนโบราณจากยาบำรุงที่เธอเพิ่งกินเข้าไป เห็นเพียงวรรณและพิมเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารด้วยกัน