สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 52

“เรื่องนี้เธอไม่ได้โกหก ซึ่งฉันจะสมัครกองทุนการกุศลเพื่อเด็กอนุบาลที่เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวให้กับเด็กคนนั้น ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ภายหลังก็อย่าไปเชื่อใจคนที่ไม่คุ้นเคยได้ง่าย ๆ และยังตามคนอื่นไปที่โรงงานในแถบชานเมืองอีกด้วย ตกลงเธอคนนี้มีความรู้ในเรื่องการปกป้องตัวเองบ้างรึเปล่า?” มาร์ชถามเธอด้วยท่าทางที่โกรธ

มีนาได้ยินมาร์ชกล่าวว่าค่ารักษาเด็กที่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวนั้นได้คิดหาวิธีแก้ปัญหาได้แล้ว เธอก็รู้สึกโล่งอกไปที และรู้สึกว่าจริงๆ แล้วมาร์ชก็ไม่ได้เย็นชาและไร้น้ำใจอย่างที่เห็น

หัวของเธอพยักไม่หยุดเลย: “ไม่มีอีกต่อไปแล้ว ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก และจะปกป้องตัวเองให้ดีด้วย”

“เอาล่ะ ฉันพูดทุกอย่างที่ฉันต้องการพูดแล้ว เธอก็พักผ่อนเองเถอะ ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องไปทำ” มาร์ชลุกขึ้นอย่างแน่วแน่และออกจากห้องไป

พวกเขาพักอยู่ในห้องเดียวกันและพูดคุยกันเป็นเวลานาน แต่เขาไม่เคยคิดที่จะแตะต้องเธอเลย และสายตาที่เขามองดูเธอก็ต่างไปจากเมื่อก่อน ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะหมดความสนใจในตัวเธอแล้วจริงๆ

ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกว่าเขารังเกียจเธอที่สกปรก

มีนาอาศัยอยู่กับเขาในเดือนที่ผ่านมา ก็พบว่าเขาเป็นคนที่มีนิสัยรักความสะอาด เพราะไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน หรือของที่เขาเคยใช้ ก็สะอาดสะอ้านทั้งนั้น

แม้จะมีฝุ่นตกลงมาเพียงเล็กน้อย เขาก็จะละทิ้งมันไป และนับประสาอะไรกับผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์แล้วอย่างเธอ ซึ่งเขาก็แค่รู้สึกหลงใจในช่วงแรกๆ แล้วเมื่อความรู้สึกนี้ผ่านไปก็ไม่มีอะไรอีก

เธอรู้สึกว่าแบบนี้ก็ดีนะ แค่อยู่กับเขาและความเคารพซึ่งกันและกัน

มีนากำลังคิดเหลวไหลในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย หรือเตียงที่ไม่คุ้นเคยจนนอนไม่หลับ เลยลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างห้องแล้วมองออกไปก็เห็นหอคอยที่ตั้งอยู่ริมทะเลในคืนที่มืดมิด ถึงมันมืดจนมองเห็นทะเลไม่ชัด แต่ก็ได้ยินเสียงคลื่นทะเลได้ชัดเจนเลย ที่นี่เป็นบ้านติดริมหาดทะเลจริงๆด้วย

ทว่าหากต้องการที่จะสร้างบ้านริมทะเลในเมืองCนั้น ต้องได้รับการอนุมัติพิเศษ เนื่องจากแนวชายฝั่งของเมืองCที่ตั้งอยู่ริมทะเลนั้นมีคลื่นทะเลและมีภูเขาที่สวยงาม ซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นภูมิทัศน์มรดกทางธรรมชาติและวัฒนธรรมของชาติ จึงไม่สามารถสร้างบ้านส่วนตัวบนชายฝั่งนี้ได้

ตระกูลธวัชพลังกรสามารถเป็นเจ้าของของคฤหาสน์ริมทะเลนี้ได้ ก็แสดงว่าพวกเขาสามารถมีอำนาจเหนือฟ้าในเมืองCเลย

ซึ่งทะเลในยามค่ำคืนก็เหมือนสัตว์ประหลาดที่บ้าคลั่ง พอมองนานๆไปก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว เธอจึงปิดหน้าต่างและอยากจะนอนต่อ ทว่าก็รู้สึกหิวขึ้นเลยอยากจะหาของกินมารองท้อง แต่หาทั่วห้องแล้วก็ไม่พบขนมที่กินได้เลย

เธอจึงค่อยๆเปิดประตูพยายามหาอะไรกินในคฤหาสน์ แล้วเดินออกจากห้องไป ซึ่งด้านนอกนี้เป็นห้องนั่งเล่น และมีเพียงโคมไฟติดผนังเท่านั้นที่สว่างอยู่

ส่วนสวิตช์ไฟหน้าอยู่ที่ไหน? ห้องครัวอยู่ที่ไหน? เธอไม่รู้ทิศทางเลย ดังนั้นเธอจึงเดินหาสวิตช์ไฟตามผนังห้องนั่งเล่น

แต่มือของเธอหาบนกำแพงเป็นเวลานานก็ไม่พบอะไรเลย เธอเลยอยากจะตะโกนเรียกมาร์ช และขอให้เขาออกมาช่วยเธอหาอะไรกิน

แต่เมื่อคิดว่าต้องเรียกมาร์ชออกมาแบบนี้แล้วทเขาต้องทำสีหน้าไม่ดีใส่เธอแน่เลย ดังนั้นเธอควรจะหามันด้วยตัวเอง

เมื่อเธอเผลอ เธอก็ชนกับบางสิ่งอย่างแรงขณะเดินไปข้างหน้าจนรู้สึกปวดที่ท้องมาก เธอจึงใช้มือไปจับ ซึ่งมันน่าจะเป็นโต๊ะแคบๆ

เธอกำลังคิดอยู่ว่าทำไมถึงมีโต๊ะวางไว้ที่ข้างมุมผนัง หรือจะเป็นตู้รองเท้าหน้าประตู และทันใดนั้นไฟในห้องนั่งเล่นก็เปิดขึ้นพร้อมกัน

เธอเงยหน้าขึ้นเห็นรูปผู้หญิงที่แขวนอยู่เหนือโต๊ะที่เธอยืนอยู่ ซึ่งทำให้เธอกลัวด้วยความหวาดระแวง

ทัดใดที่เธอเห็นผู้หญิงบนภาพผู้ตายนั้น เธอก็ตกตะลึงเล็กน้อย และรู้สึกมีความใกล้ชิด และผู้หญิงคนนั้นก็มีรอยยิ้มที่สามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและความสง่างามของเธอจากภาพถ่าย

เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ เธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงในภาพผู้ตายนั้นคล้ายกับมาร์ชมาก เธอจึงรู้แล้วว่าคนในภาพคือใคร