สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 54

มาร์ชอดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะและจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ทว่าด้วยการสัมผัสเบาๆนี้ ทำให้ไฟในร่างกายของเขาลุกโชนขึ้นมา เขากอดเธอแน่นจนเธอมิอาจหลบได้ และจูบของเขาก็แข็งแกร่งและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งสองคนตัวติดกันแน่น และริมฝีปากทั้งคู่พันซึ่งกันและกันอยู่

หน้าของมีนาแดงขึ้น ซึ่งไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรเธอถึงไม่ขัดขืนการจูบของเขาอีกต่อไป และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าการจูบนั้นเป็นเรื่องที่มีความสุข

มาร์ชยังรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเธอแตกต่างไปจากเมื่อก่อน เขาจึงไม่ยับยั้งตัวเองอีกต่อไป แล้วรีบกวาดจานบนเขียงและอุ้มมีนาขึ้นไปบนนั้น

เธอรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตจนตัวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เธอยังไม่ได้เสียสติไป เธอจึงคว้าปลอกคอของเขาแน่นด้วยมือที่นุ่มนวลไร้กระดูกนี้ และหายใจด้วยจังหวะที่เร็ว: “ป้าโบว์ยังอยู่ในคฤหาสน์ ได้โปรดนายอย่าทำที่นี่ได้ไหม“

มาร์ชกอดเธอราวกับสายลมแล้วเดินไปที่ห้อง

มีนาเอนตัวเข้าในอ้อมแขนของเขา และคล้องแขนรอบคอเขาแล้วมองดูเขา

เธอไม่เคยชะล่าใจกับผู้ชายคนไหน ทว่าตอนนี้เธอต้องการเขา แค่ต้องการเขาเท่านั้น

ในเช้าของวันรุ่งขึ้น ในขณะที่มีนาซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม และเธอไม่สามารถลืมตาได้นั้น มาร์ชก็อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ

เขาแช่ตัวเธอในอ่างน้ำร้อนและช่วยเธออาบน้ำด้วยเกลืออาบน้ำกลิ่นกุหลาบ

เมื่อคืนปล่อยตัวมากเกินไปกล้ามเนื้อของเธอจึงปวดเมื้อยไปหมดเลย เธอลืมตาขึ้นแล้วเห็นมาร์ชอยู่ข้างๆ เธอเลยพูดว่า: “ได้โปรดนายปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันเหนื่อยมากแล้ว”

มาร์ชยืนตัวตรงข้างอ่างอาบน้ำและพูดอย่างเย็นชาว่า: “ในเมื่อเธอตื่นแล้วก็อาบน้ำเองล่ะกัน และเมื่อคืนใครกันแน่ที่ไม่รู้จักจบ แล้วมาพูดว่าเหนื่อยตอนนี้ สมน้ำหน้า! อาบน้ำเสร็จแล้วออกไปกับฉัน”

มีนากำลังจะถามว่าไปที่ไหน มาร์ชก็ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำไปแล้ว

เธอแช่อ่างอาบน้ำอยู่แล้วคิดถึงเรื่องที่น่าอายของเมื่อคืนนี้ ก็รู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงเป็นแบบกันล่ะ?

เธอควรจะกลัวมาร์ชสิ เพราะเขาแค่ไปที่โกดังช่วยชีวิตเธอ แล้วไม่ได้ลงโทษคู่สามีภรรยากอล์ฟอย่างเลือดเย็น ทว่ายังคำนึงถึงลูกของพวกเขาอีกด้วย เธอจึงใจอ่อนกับเขางั้นเหรอ?

มีนาเลื่อนตัวลงแล้วมุดหัวของเธอลงในอ่างอาบน้ำ และกลั้นหายใจให้ตัวเองตั้งสติไว้ ซึ่งเธอยังหวังว่าจะมีความรักและการแต่งงานที่ปกติ ซึ่งเมื่อคืนก่อนที่พวกเขาอยู่ในครัว เธอรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองเหมือนกับคู่รักที่รักกันเลย

และคงจะดีหากพวกเขาเป็นคู่รักธรรมดาๆคู่หนึ่ง ที่ไม่มีการหลอกลวงและไม่มีความลับ

แต่เธอรู้ว่าเธอทำได้แค่คิดเหมือนในฝัน เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่มีลูกแล้ว แม้ว่ามาร์ชจะยอมรับเธอได้จริงๆ แต่เขาจะสามารถยอมรับลูกของเธอได้งั้นเหรอ?

ถ้าผู้ชายที่เธอชอบรับอธิไม่ได้ เธอยอมที่จะอยู่ตัวคนเดียวไปตลอดชีวิตซะจะดีกว่า

มีนากลั้นหายใจในน้ำเป็นเวลาสองสามนาที จนในที่สุดเธอไม่สามารถกลั้นหายใจได้อีกต่อไป เธอจึงเอาศีรษะขึ้นออกจากน้ำ แล้วรู้สึกตั้งสติได้มากยิ่งขึ้น

“เสร็จหรือยัง? เร็วๆหน่อย” เธอเพิ่งเช็ดน้ำบนร่างกาย ก็ได้ยินมาร์ชเรียกเธออยู่ที่ประตู

เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดแล้วมองดูอ่างอาบน้ำ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามาร์ชอุ้มเธอเข้าไปในอ่างอาบน้ำในตอนที่เธอยังมึนงงนั้น มันรู้สึกคุ้นเคยเหมือน…… เหมือนครั้งนั้นที่เมาเหล้าแล้วมีคนเอาเธอเข้าไปในอ่างอาบน้ำเลย

ทว่ามาร์ชบอกว่าเป็นป้าเค้กที่ช่วยเธออาบน้ำ หรือไม่ใช่ป้าเค้กงั้นหรอกเหรอ?

แต่พอนึกคิดแล้วก็รู้สึกว่าเธอคิดมากเกินไป จึงรีบเปิดประตูห้องน้ำแล้วเห็นว่าเขาแต่งตัวเรียบร้อยและรออยู่แล้ว

เขาสวมสูทสีดำ ซึ่งแม้กระทั่งเนคไทของเขาก็ยังเป็นสีดำ

มีนามองดูเสื้อผ้าที่เธอเพิ่งใส่ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นสีเทาและสีดำ มีนาจึงเดาออกแล้วถามว่า: “นายจะพาฉันไปที่สุสานของแม่นายเหรอ?”

มาร์ชดูเหมือนจะมีอะไรมากมายที่จะพูดกับมิ้ม แต่อาจเป็นเพราะเธออยู่ที่นี่เขาจึงพูดไม่ออก

เธอโค้งคำนับมิ้มแล้วเดินไปข้างๆตามหน้าผา

จนเธอมาถึงขอบหน้าผาที่ห่างจากหลุมฝังศพของมิ้ม และเธอยืนอยู่ที่นั่นแล้วมองดูคลื่นที่หมุนวนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธออย่างเหม่อลอย ซึ่งทิวทัศน์ที่นี่ช่างสวยงามจริงๆ

มีทะเลอยู่เป็นเพื่อน มิ้นคงไม่เหงาเกินไปเมื่อถูกฝังอยู่ที่นี่

เธอไม่รู้ว่าตัวเองมองทะเลมานานแค่ไหนแล้ว แต่เมื่อเธอหันไปมองที่มาร์ชโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็นั่งอยู่หน้าหลุมฝังศพของมิ้มแล้วคุยกับแม่ของเขาเอง

เขาที่มักทะนุถนอมคำพูดดั่งทองคำ ทว่าดูเหมือนมาที่นี่แล้วจะมีเรื่องที่พูดไม่จบเลย

เขายังมีญาติที่คอยรับฟังเขาอยู่ แต่แล้วเธอล่ะ?

มีนายืนอยู่บนขอบหน้าผามาเป็นเวลานาน จนรู้สึกหนาวเล็กน้อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะกอดมือเธอไว้ข้างหน้าและมองดูทะเลที่ไกลออกไป ซึ่งเมื่อเทียบกับธรรมชาตินี้แล้วเธอดูตัวเล็กไปเลย

และทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีคนสวมเสื้อคลุมบนไหล่ของเธอ เมื่อเธอมองย้อนกลับไป มันคือมาร์ชที่ดูเหมือนว่าเขาจะพูดกับมิ้มเสร็จแล้ว

“กลับกันเถอะ” มาร์ชพูด

เมื่อเห็นว่าเขายังอารมณ์ไม่ดี มีนาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไรดีจึงกล่าวว่า: “ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมากเลย และพอหันหน้าไปทางทะเลแล้วก็มีดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิที่เบ่งบาน"

มาร์ชกล่าวอย่างเย็นชา: “แต่น่าเสียดายที่ไม่สามรถดูทิวทัศน์กับคนที่รักในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ได้”