สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 55

มีนาคิดอย่างลำบากใจเกี่ยวกับทั้งชีวิตของมิ้มที่อาจไว้ใจผิดคน

แต่เธอรู้สึกพอใจที่เธอสามารถอยู่ในสถานที่นั้นได้ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว และพูดกับมาร์ช: “ถ้าฉันตายแล้วฉันสามารถถูกฝังอยู่ที่ชายทะเลนี้ได้ไหม?”

มาร์ชตกตะลึงเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “ตราบใดที่เธอยังเป็นภรรยาของฉัน ฉันก็จะฝังเธออยู่ที่นี่”

หลังจากพูดจบ เขาก็ทำหน้าบูดบึ้งและเดินไปที่รถก่อน ส่วนมีนาก็เดินตามหลังเขาไปแล้วตีปากของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ถุย ถุย ถุย ทำไมเธอพูดอะไรที่เป็นลางร้ายแบบนี้

จะเป็นลม ทำไมเธอถึงสาปแช่งตัวเองล่ะ เธอยังอยากมีชีวิตอยู่อีกร้อยปีนะ จะได้เฝ้าดูอธิเติบโตขึ้น แต่งงานและเริ่มต้นชีวิตครอบครัว

ขณะนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับรถและคาดเข็มขัดนิรภัย เธอก็เห็นมาร์ชเหล่มองมาที่เธอ

เธอรู้ตัวว่าเมื่อกี้เธอพูดผิดไปจึงยิ้มอย่างเขินอาย: “ฉันก็แค่พูดไปเฉยๆ ถ้าฉันตายไปแล้วจะฝังฉันไว้ที่ไหนก็ได้ ฉันจะอยู่ในที่ดีๆ แบบนี้ได้ยังไง...”

มาร์ชหันมาด้านข้างแล้วปิดปากของเธอ: “เธอช่วยห้ามปากตัวเองไว้หน่อยได้ไหม? คำเมื่อกี้สามารถพูดเล่นๆงั้นเหรอ? ถ้าเธอพูดคำนี้อีกครั้ง เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะโยนเธอลงทะเลไปเลย!”

“ฮือ~ฮือ~” มีนาคร่ำครวญสองสามครั้งแล้วหลุดพ้นจากน้ำมือของเขา: “ฉันไม่พูดอีกก็ได้ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันดวงแข็งตาย..……ได้ยาก”

เธอพบว่าเธอเผลอพูดคำต้องห้ามของมาร์ชออกมา จึงรีบปิดปากของตัวเองทันที

ตาของมาร์ชราวกับว่าอยากจะโยนเธอลงในทะเลจริงๆ แล้วเขาก็สตาร์ทรถ

ทว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามาร์ชกลัวเธอจะตาย?

จะมีใครสนใจชีวิตของเธองั้นเหรอ? เธอจึงปิดปากและหัวเราะอย่างลับๆ

เมื่อรถขับออกจากหน้าผา เธอก็เห็นลมทะเลที่พัดโชยดอกเดซี่สีม่วงออกไป จนกลีบดอกไม้ปลิวโปรยไปยังทะเลอย่างเป็นอิสระ

หลังจากกลับจากบ้านพักริมทะเล วันเวลาของเธอกับมาร์ชก็กลับมาเป็นปกติ

พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงบทบาทของตนในสายตาของคนนอก หลังจากที่บริษัทแอมทีเปลี่ยนคนไปนั้นก็ไม่ได้รับผลกระทบใดๆเลย ทว่าในเวลาเพียงหนึ่งเดือนผลกำไรกลับเติบโตขึ้นล้วนเป็นเพราะเครดิตและความสามารถของเธอ

อันที่จริง มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามาร์ชเป็นคนอัจฉริยะที่บริหารบริษัท และเรื่องทุกอย่างที่เธอตัดสินใจนั้นก็เป็นความตั้งใจของมาร์ช และเธอก็แค่ทำตามเท่านั้น

และสำหรับธีมที่จะจัดแสดงในงานแฟชั่นวีค เธอก็ได้รับแรงบันดาลใจจากลวดลายนกและภาพวาดทิวทัศน์มาผสมผสานให้เข้ากับองค์ประกอบฮั่นฟุ แล้วออกแบบชุดแฟชั่นที่มีเอกลักษณ์ของแบรนด์บริษัทแอมทีที่ไม่เหมือนใคร ซึ่งผู้ชมจะต้องประทับใจอย่างแน่นอน

ทุกวันนี้เธอใช้โน๊ตบุ๊กที่ใหม่เอี่ยม และใช้ซอฟต์แวร์ที่ใช่ออกแบบโดยเฉพาะ ทำงานล่วงเวลาเพื่อออกแบบ

ซึ่งโน๊ตบุ๊กสีชมพูที่ใหม่เอี่ยมนี้ เป็นรางวัลในการทำงานวันแรกที่บริษัท หลังจากที่เธอและมาร์ชกลับมาจากคฤหาสน์ริมท

เมื่อวาตะมอบโน๊ตบุ๊กนี้ให้กับเธอ เธอก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าบริษัทจะตอบแทนให้เธอกับสิ่งที่ใช้ได้จริงเช่นนี้

เดิมทีเธอยังคงคิดหาวิธีประหยัดเงินเพื่อที่จะซื้อแล็ปท็อปมือสอง

เธอติดตั้งระบบอย่างมีความสุข แล้วใช้เวลาที่ห้องทำงานไม่มีคน ดูสตูดิโอมีในอินเตอร์เน็ต ซึ่งมีหลายข้อความของเดือนที่แล้ว ของพ่อค้าแม่ค้าออนไลน์ที่ต้องการให้เธอออกแบบไอคอนเล็กๆ

ซึ่งเธอพยายามย้อนกลับไปทีละคน เพื่อดูว่าเธอสามารถทำธุรกิจเล็กๆนี้ได้หรือไม่

ทำไมบริษัทต้องไล่พนักงานออกพร้อมกันมากกว่ายี่สิบคนล่ะ นี่เป็นเพราะบริษัทอยู่ในภาวะวิกฤติทางเศรษฐกิจจึงต้องไล่พนักงานออกงั้นหรือ?

แต่เธอไม่เคยได้ยินว่าบริษัทเกิดความสูญเสียครั้งใหญ่ในช่วงนี้เลยนิ?

เมื่อเธอกำลังสงสัยอยู่นั้น มาร์ชก็ผลักประตูเข้ามา แล้วเห็นเธอเหม่อดูเอกสารจึงพูดว่า: “เธอสนใจในการบริหารบริษัทตั้งแต่เมื่อไหร่?”

มีนารีบวางเอกสารลง แล้วยิ้มพูดว่า: “ฉันเหนื่อยกับการวาดรูปเลยยืนขึ้นมาเดินดูไปรอบๆนะ”

มาร์ชถอนหายใจแล้วนั่งลงที่โต๊ะทำงาน จากนั้นก็โยนเอกสารให้เธอแล้วพูดว่า: “เธอช่วยเรียกผู้รับผิดชอบแผนกบุคลากรมาและบอกให้เขาไล่คนออกตามรายชื่อในเอกสารนี้”

มีนารับเอกสารแล้วถามว่า: “นายต้องการไล่คนจำนวนมากออกทีเดียวเลยหรือ? บริษัทเงินทุนขาดแคลน? หากไม่ไล่พวกเขาไปก็ออกเงินเดือนให้ไม่ได้เหรอ”

มาร์ชเหลือบมองเธออย่างหมดคำพูดแล้วพูดว่า: “เธอยังต้องการให้เเรื่องที่เหมือนคู่สามีภรรยากอล์ฟนั้นเกิดขึ้นอีกงั้นหรือ”

มีนาส่ายหัวอย่างแรง

“งั้นก็จบ ไล่คนพวกนี้ออก พวกเราจะได้ไม่ถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เราจะได้อยู่อย่างสงบสักที”

มีนาเข้าใจว่าคนเหล่านี้เป็นคนของเอนที่แทรกซึมอยู่ในบริษัท ทว่าไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีเยอะขนาดนี้ แค่คิดก็ขนหัวลุกแล้ว: “แต่นายมีเหตุผลอะไรที่ไล่พวกเขาออก คนถูกไล่ออกเยอะขนาดนนี้?”

มาร์ช: “ยอมฆ่าให้หมดดีกว่าปล่อยให้รอดไปหนึ่งคน ส่วนเรื่องเหตุผลนั้นฝ่ายบุคลากรจะเป็นคนคิดเอง พนักงานที่ไม่ผ่านการประเมินเอ๋ยต่างๆ เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ไม่งั้นบริษัทจะจัดตั้งบฝ่ายบุคลากรไว้ทำไม?”