สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 27

บทที่ 27 จุดอ่อนที่ง่ายต่อการจู่โจม

“กลายเป็นความลับสุดยอด！”เจ้าหน้าที่ตำรวจบ่นพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ ส่วนหัวหน้าก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที　ตะคอกเสียงแข็ง “หุบปาก!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจกลืนคำพูดที่เตรียมจะพูดออกมากลืนลงคอไป มองสายตาห้ามปรามของหัวหน้า เข้าใจความหมายในทันที

หัวหน้าจ้องเขม็งที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความสงสัย　ความจริงแล้ว　นับตั้งแต่ที่เขาดำรงตำแหน่งนี้มา แฟ้มลับสุดยอดมีเพียงลมปากจากหัวหน้าคนก่อนเท่านั้น ตนเองยังไม่เคยเห็นมาก่อน!

หัวหน้ากลืนน้ำลาย แฟ้มลับสุดยอด　ไม่ต้องพูดถึงเมืองหู้ไห่　ต่อให้เป็นหัวเซี่ย ก็น้อยมากที่จะได้พบเห็น!

บุคคลที่มีแฟ้มลับสุดยอดนี้ ต้องเป็นคนที่หัวหน้าเล็กๆอย่างเขาไม่กล้าอาจเอื้อมทำให้เกิดเรื่องบาดหมางใจได้

หัวหน้าสั่นไปทั้งตัว ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมเยี่ยนจิงจึงต้องออกหน้าเคลื่อนไหว……ทำไมผู้ว่าเมืองหู้ไห่ถึงบอกให้เขาจัดการทุกอย่างภายในห้านาที……ที่แท้ ตนก็ขังคนที่น่ากลัวขนาดนี้เอาไว้นี่เอง!

เขาไม่รู้ตัวเลย ว่าแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆที่ผุดออกมา เจ้าหน้าที่ตำรวจถูกเหงื่อเย็นนั้นทำให้ตัวเปียกชุ่ม……　พอคิดว่าตอนนั้นเฉินเป่ยมองตนเองด้วยท่าทีหยอกเย้า หัวหน้าก็เริ่มกลัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว!

“หากไม่อยากมีอันตรายอะไร　รูดซิปปิดปากให้สนิท……ลบบันทึกทั้งออก　ทำให้เหมือนว่าวันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่มาก่อน”　น้ำเสียงหัวหน้าหนักแน่น　พูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างแผ่วเบา

เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบพยักหน้า แต่สีหน้าของหัวหน้านั้นย่ำแย่มาก　ก้าวขาที่เกร็งแข็งคู่นั้น　ค่อยๆเดินกลับไปที่ห้องทำงาน……

…………

ดึกสงัด　รถยนต์ไมบัคซีรี่ย์เอสค่อยๆจอดลงหน้าประตูคฤหาสน์ 　หลีชิงเยียนที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังมองไปยังซูเสี่ยวหยุน　เอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนหลงใหลว่า “เธอเพิ่งจะกลับมาที่เมืองหู้ไห่　ยังไม่มีที่พัก　บ้านฉันยังมีห้องว่าง เธอก็พักอยู่กับฉันก่อนแล้วกันนะ”

“ก็ได้”　ซูเสี่ยวหยุนชำเลืองมองด้วยสายตาขี้เล่นไปยังเฉินเป่ยที่อยู่ในตำแหน่งคนขับที่เบาะหน้า　คางเรียวสวยพยักพเยิดเบาๆ

“ไปเอากระเป๋าสัมภาระของหล่อนด้านหลังเข้าไป” หลีชิงเยียนมองไปยังเฉินเป่ย　น้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก

“ครับ” เฉินเป่ยยิ้ม　จะกล้าขัดคำสั่งได้อย่างไร ได้แต่เปิดกระโปรงหลังรถอย่างว่านอนสอนง่าย ยกกระเป๋าเดินทางเข้าไปในคฤหาสน์

รอจนเฉินเป่ยเดินไปถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ก็พบว่าตรงประตูมีบอดี้การ์ดที่สวมชุดสูทสีดำเพิ่มขึ้นมาสองคน หลังจากที่เห็นเฉินเป่ย ก็ยื่นมือออกมาขวางเฉินเป่ยเอาไว้

“คุณผู้ชาย กรุณาแสดงหลักฐานด้วยครับ” บอดี้การ์ดสองคนสีหน้าไร้สีหน้าอารมณ์ความรู้สึก

เฉินเป่ยตกตะลึง“ผมเป็นสามีของหลีชิงเยียน นี่มันบ้านของผม จะเอาหลักฐานบ้าอะไร”

บอดี้การ์ดทั้งสองสบตาเขา พินิจพิจารณาเฉินเป่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า พวกเขายังไม่ได้รับภาพถ่ายของสามีหลีชิงเยียน และก็ไม่เคยเห็นหน้าตาเฉินเป่ยในข่าวมาก่อน ได้พบเพียงราชินีผู้ถือครองอำนาจอย่างหลีชิงเยียนเท่านั้น แน่นอนว่าไม่รู้จักเฉินเป่ย

เมื่อเห็นเฉินเป่ยในสภาพนี้ ก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นสามีของท่านประธานบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปได้!

“ขอโทษครับ หากไม่มีหลักฐานเข้าไม่ได้นะครับ” บอดี้การ์ดพูด

เฉินเป่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาคิดไม่ถึงว่าซูเหลยจะหาบริษัทบอดี้การ์ดมา และยังเอาบอดี้การ์ดสองคนนี้มาเฝ้าที่หน้าประตูอีก ผลก็คือตนเองก็ยังเข้าไม่ได้! นี่กำลังสร้างเรื่องตลกกันอยู่หรือไง!

เรื่องนี้หากถูกพวกสื่อที่ชอบนั่งเทียนเขียนข่าวรู้เข้า ยิ่งจะทำให้หลีชิงเยียนอับอายขายหน้ามากขึ้น!

“หลบไป ไม่อย่างนั้นแกต้องรับผิดชอบผลที่จะตามมาเองนะ” น้ำเสียงเฉินเป่ยเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก แววตาดุดันขึ้นมามาก

สีหน้าของบอดี้การ์ดทั้งสองเปลี่ยนเป็นระแวดระวัง มือค่อยๆยื่นไปหยิบกระบองด้านหลัง หากเฉินเป่ยมีความคิดที่จะจู่โจม พวกเขาก็พร้อมที่จะลงมือทันที ควบคุมตัวของเฉินเป่ยเอาไว้!

“เขาเป็นสามีฉัน“

ในตอนนั้นเอง เสียงที่เย็นเยือกแต่กลับแฝงเสน่ห์ชวนหลงใหล ดังมาจากด้านหลังของเฉินเป่ย　เห็นหลีชิงเยียนและซูเสี่ยวหยุนคล้องแขนเดินบนรองเท้าส้นสูงด้วยท่าทางสง่าเข้ามา　หลีชิงเยียนเหล่มองเฉินเป่ยอย่างเยือกเย็น　สีหน้าดูถูก เธอคิดไม่ถึงเลยว่าตนเองจะเอ่ยปาก พูดว่าผู้ชายคนนี้เป็นสามีตัวเอง！

การที่ทำให้เธอต้องพูดออกมา　มันช่างน่าอับอายขายหน้าจริงๆ!

ต่อไปเวลาที่ตนเองต้องอยู่ต่อหน้าบอดี้การ์ดเหล่านี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ที่ยิ่งทำให้หลีชิงเยียนโกรธก็คือ　วันนี้เฉินเป่ยถูกจับขัง　หากไม่เพราะตนเองไปประกันตัวเขามา คาดว่าเฉินเป่ยคงต้องรออยู่ในนั้นอีกสิบกว่าวันหรือครึ่งค่อนเดือน

ผู้ชายคนนี้ จะไม่ให้ตัวเองได้เชิดหน้าชูตาอะไรบ้างเลยหรือ

สองบอดี้การ์ดมองเห็นใบหน้าที่สวยงามของทรงเสน่ห์ของหลีชิงเยียน　ใบหน้าที่สวยสดงดงาม　ในเมืองเมืองหู้ไห่นี้ ไม่มีผู้ใดเหมือนหลีชิงเยียนอีกแล้ว!

บอดี้การ์ดสองคนนี้จึงยอมหลีกทางให้　มองหลีชิงเยียนและเฉินเป่ย　ด้วยสีหน้าแปลกใจ

สำหรับพวกเขาแล้ว　เฉินเป่ยและหลีชิงเยียน　ช่างไม่เหมือนสามีภรรยากันเลย แต่กลับเหมือนเป็นเจ้านายกับคนใช้มากกว่า

หลังจากเดินเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว　หลีชิงเยียนจัดห้องให้กับซูเสี่ยวหยุนหนึ่ง เฉินเป่ยนำกระเป๋าเดินทางไปให้ซูเสี่ยวหยุนที่ห้อง