สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 4

บทที่4 ไม่ธรรมดา

เฉินเป่ยชะงัก จากนั้นก็ยิ้มขึ้น แล้วพูดว่า “ประธานหลี คุณไม่ต้องกังวล ฉันไม่เห็นอะไรเลย”

หลีชิงเยียนก้มหน้า มองเห็นยอดปทุมที่กระเพื่อมของตัวเอง มุมมองชัดเจนไร้ปกปิด ไฟโกรธในใจรุนแรงยิ่งขึ้น ไอ้เลวที่สมควรตายคนนี้ ตัวเองถูกเขาถอดโจรเหลือแค่เพียงชุดชั้นในสีชมพูนั่นแล้ว ยังมาพูดอย่างไร้ยางอายว่า ตัวเองไม่เห็นอะไรเลย!

หลีชิงเยียนเงยหน้าขึ้น จ้องเขม็ง เฉินเป่ยอย่างเย็นชา กัดฟันแน่น ในใจมีไฟนิรนามกำลังลุกโชน ไอ้หมอนี่ ไม่เพียงแต่อุ้มตัวเอง แต่ยังถอดเสื้อผ้าของตัวเองอีกด้วย ที่สำคัญที่สุดคือ เมื่อคืนตัวเองเผลอหลับไปเพราะเหนื่อยเกินไป ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้หมอนี่ ทำอะไรไปจริงๆ ตัวเองจำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“ประธานหลี ทำอาหารเช้าให้คุณเรียบร้อยแล้ว” เฉินเป่ยเห็นว่าใบหน้าของ หลีชิงเยียนปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น จึงรีบพูดขึ้น

“ไสหัวออกไป ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” หลีชิงเยียน พูดขับไล่อย่างเย็นชา

“ได้เลย! ” เฉินเป่ยยิ้มด้วยความเอาใจ เดินออกจากห้องนอน

“ไอ้ทะลึ่งคนนี้” หลีชิงเยียน พึมพำเสียงต่ำ เธอไม่มีสักวินาที ที่ไม่อยากขับไล่ ชายหนุ่มออกไป แต่ไอ้หมอนี่ไม่ให้โอกาสเธอในการจับผิดสักนิดเลย ทำให้เธอมีไฟโกรธ แต่ไม่มีที่ระบาย

ในไม่ช้า หลีชิงเยียน ก็สวมชุดเดรสผ้าชีฟองบางเบา เดินลงไปชั้นล่างด้วยเท้าเปล่าที่สวมรองเท้าแตะ

รูปร่างของ หลีชิงเยียนนั้นดูดีมาก ภายใต้ชุดเดรส ขายาวกระชับละเอียดอ่อนคู่หนึ่ง เล่นเป็นสิบปีก็ไม่รู้จะเบื่ออย่างแน่นอน! !

ดวงตาของ เฉินเป่ย เหลือบมอง ชุดเดรสที่เบาบางดั่งปีกจักจั่นหลีชิงเยียนนี้ ทำให้ เฉินเป่ยที่สายตาดีเยี่ยม อดไม่ได้ที่จะลอยไปที่ภูเขาลูกคลื่นนั่น

“นายมองอะไร!” หลีชิงเยียนสังเกตเห็นว่า เฉินเป่ย กำลังมองตัวเองด้วยสายตาแปลกๆ และอดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ด่าด้วยเสียงเย็นชา

“ประธานหลี ฉันพบว่าตอนที่คุณไม่แต่งหน้า ดูสวยกว่าอีก” เฉินเป่ยยิ้มเบาๆทำให้ หลีชิงเยียน จ้องเขม็งอย่างเยือกเย็น ความรังเกียจที่มีต่อไอ้หมอนี่ ยิ่งทำให้คลื่นไส้มากขึ้น

หลีชิงเยียน เหลือบมองไปที่อาหารเช้า เฉินเป่ยเตรียมไว้อุดมสมบูรณ์มาก บนโต๊ะยาวมีแซนวิช ไข่ดาว โจ๊กเนื้อไข่เยี่ยวม้า เกือบจะทำอาหารเช้าที่รู้จักทั้งหมดแล้ว

เพื่อตั้งใจทำอาหารเช้านี้ เฉินเป่ยตื่นตั้งแต่ตีห้ากว่า ใช้เวลาเตรียมหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ถ้าเป็นในโลกใต้ดินแห่งความมืดทางตะวันตก คนที่สามารถได้กินอาหารเช้าที่ทำโดย ท่านราชาหลงเอง มีน้อยมากจนนิ้วในมือข้างเดียวก็นับได้หมดได้ว่าโชคดีสามภพสามชาติ

และอยู่ในตะวันตก เฉินเป่ยได้ว่าจ้างเชฟระดับสูงของมิชลินสองสามคน เพื่อทำอาหารสามมื้อในแต่ละวัน ให้กับพวกลูกน้อง

เจตนาที่ดีของ เฉินเป่ย กลับยิ่งทำให้ หลีชิงเยียน ดูถูกมากขึ้น ในมุมมองของ หลีชิงเยียนแล้ว ผู้ชายก็ควรให้ความสำคัญกับหน้าที่การงาน ต่อสู้อยู่ข้างนอก แต่ไม่ใช่เป็นอย่าง เฉินเป่ย เพื่อเงินเดือนสองหมื่นหยวนต่อเดือน เต็มใจเป็นพ่อบ้านในตระกูลร่ำรวย !”

สองขาที่สวยงามของ หลีชิงเยียนไขว้เข้าหากัน ในขณะที่ทานอาหารเช้าอยู่ ก็พูดเตือนอย่างเย็นชา “ต่อไปห้ามแตะต้องฉันอีก!”

“ได้เลย” เฉินเป่ยพยักหน้า ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความประจบประแจง

หลีชิงเยียนคำรามอย่างเย็นชา กำลังกินอาหารเช้า แต่เธอไม่มีความอยากอาหารเลย

................

ปัญหาของ บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป ยังไม่ได้รับการแก้ไข จะให้เธออยากกินอาหารได้อย่างไร เกือบจะกลายเป็นความทุกข์ในใจของเธอแล้ว

หลังจากทานอาหารแค่ไม่กี่คำ หลีชิงเยียนก็ได้วางถ้วยลง ค่อยๆลุกขึ้น ทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง “กลางคืนมีนัดทานข้าว กลับมาดึกหน่อย ไม่ต้องทำอาหารเย็นแล้ว”

“น้อมรับคังสั่ง” เฉินเป่ย เฝ้าดูเงาที่สวยงามไร้ที่ติหายไปในทางเดินชั้นสอง รอยยิ้มที่ประจบประแจงหายไป มุมปากยกขึ้น ความหมายที่ลึกซึ้ง

................

กลางคืนสามทุ่ม เย่โจวกำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของโรงแรมแชงกรีล่า วางขาไว้บนโต๊ะเหล้า มองดูรูปถ่ายแต่ละใบของ หลีชิงเยียน ในโทรศัพท์มือถือ มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่มีเลศนัย

ใช้เวลาอีกไม่นาน หลีชิงเยียน สาวน้อยคนนี้ ก็จะมาตามนัด เย่โจว ได้ตั้งใจจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว มาไม้อ่อนก่อน ถ้าหาก หลีชิงเยียน ไม่ยอมตกลงค้างกับตัวเองคืนหนึ่ง ก็ค่อยวางยาสลบ หลีชิงเยียน พาขึ้นไปห้องที่เตรียมไว้ชั้นบน ปล่อยให้ตัวเองเล่นตามอำเภอใจ เย่โจว อยากได้ หลีชิงเยียน มานานแล้ว ตามจริง หลีชิงเยียนอย่างเปิดเผยก่อน แต่ใครจะรู้ว่าหลีชิงเยียนไม่แม้แต่จะชายตามองเขาเลย เพียงเพราะว่ามีความร่วมมือทางธุรกิจ จึงยังมีการติดต่อกับเขาอยู่

เย่โจว จ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ ร่างที่สง่างามของ หลีชิงเยียนพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก วันนี้ เขามีความมั่นใจเต็มร้อย ที่จะได้ตัวของ หลีชิงเยียนมาครอบครอง

ได้ยินมาว่าเธอยังแต่งงานแล้วด้วย แต่ดูเหมือนว่าจะหาได้สามีที่ไม่เอาไหน เย่โจวไม่เคยเห็น หลีชิงเยียน พาสามีของเธอออกมา คาดว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านที่ไร้ประโยชน์!

เย่โจวกำลังคิดอยู่ว่า พอตัวเองเล่น หลีชิงเยียน เสร็จ จะถ่ายรูปส่งให้สามีที่ไม่เอาไหนคนนั้นดูหน่อยดีไหม ดูว่าเขากล้าทำอะไรตัวเองหรือเปล่า!

และในขณะนี้เอง ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก เลขาหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู พูดกับ เย่โจวว่า “ประธานเย่ ประธานหลีมาแล้ว”

”ให้เธอเข้ามา” เย่โจวยืนขึ้นและพูด

ทันใดนั้น นอกทางเดินก็มีเสียงของรองเท้าส้นสูง ที่เหยียบลงบนพื้นดังขึ้น ร่างที่สวยงามไร้ที่ติ ก็ปรากฏขึ้นที่ประตูห้องส่วนตัว

หลีชิงเยียน สวมรองเท้าส้นสูงสีเงินประณีตสวยงาม เดินเข้ามาจากนอกห้องส่วนตัว ดวงตาเย่โจว นิ่งอึ้ง แววตาลึกล้ำ ประกายเปลวไฟปรารถนาของสัญชาตญาณดั้งเดิม

ชุดเดรสยาวลูกไม้สีดำ ผิวพรรณขาวราวกับหิมะ ใต้ลูกไม้บางๆ เหมือนปีกจักจั่น เผยออกเลือนรางขาเรียวยาวที่ละเอียดอ่อนและกระชับคู่นั้น เป็นการเย้วยวนใจที่สุดยอดแน่นอน

“ประธานหลี ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว รีบนั่งเร็ว” เย่โจวถูมือไปมา ดวงตาคู่นั้น แทบจะแนบติดที่ขายาวคู่นั้นของ หลีชิงเยียนแล้ว