สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 58

บทที่ 58 ความสามารถของคนไร้ประโยชน์

คุณชายหลีกำมือถือไว้ หรี่ตาลง สายตาทั้งสองเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและเยือกเย็น!

“คนไร้ประโยชน์ บังอาจกล้ามาท้าทายชีวิตฉัน แกมันไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” คุณชายหลีพูดด้วยความเย็นชา บรรยากาศเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว!

“คุณชายหลี ไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นกำเริบเสิบสานมากไปแล้ว” ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น

คุณชายหลีหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง พูดด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น “ไป พาฉันไปหาหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ไปรับเขากลับมา”

สีหน้าของคุณชายหลีย่ำแย่มาก...เขารับไม่ได้ แผนที่เขาตั้งใจคิดขึ้นมา...กลับถูกเฉินเป่ยทำลายลงอย่างง่ายดาย!

แผนการที่เขาตั้งใจสร้างขึ้น...ไม่มีแม่แต่ช่องโหว่ ครั้งนี้กลับพลาด!

เป็นแบบนนี้ได้ยังไง...ตอนที่เขาอยู่ที่เยี่ยนจิงเป็นบุคคลที่มีอำนาจ ไม่เคยสูญเสียประโยนช์เหมือนตอนที่อยู่เมืองเมืองหู้ไห่

ดูเหมือนว่า...หลังจากที่ได้เจอกับหลีชิงเยียนและเฉินเป่ย ลูกเขายของตระกูลหลี ดวงชะตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป

เขาเป็นถึงราชาแห่งเยี่ยนจิง แต่ในเมืองหู้ไห่เขากลับถูกคนดูถูกเหยียดหยามไม่ไว้หน้า!

สีหน้าของคุณชายหลีเย็นชา เฉินเป่ยป่าวประกาศว่าจะมาเด็ดหัวเขา เรื่องนี้ทำให้เข้าไม่มีทางรับได้ ราวกับถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง!

…

กลางดึก ณ ท่าเรื่องแห่งหนึ่งในเมืองเมืองหู้ไห่

รถคันหนึ่งค่อยๆจอดลง ใครบางคนรีบลงจากรถ วิ่งตรงไปที่เรือลำหนึ่งในท่าเรือ

เขาคือหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ตอนนี้เขาไม่มีอำนาจมหาศาลเหมือนตอนที่เพิ่งเดินทางมาถึงเมืองหู้ไห่ เย่อหยิ่งจองหอง

เขารู้ดีว่าตัวเองก่อเรื่อง สร้างความเสียหายใหญ่โตมาก จะกล้าอยู่ที่เมืองหู้ไห่ต่อได้เช่นไร ต้องรีบออกจากหัวเซี่ย ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี

หัวเซี่ย ในสายตาของเขา เป็นเพียงแค่สถานที่ตกต่ำ เป็นจุดรวมความอ่อนแอทางเศรษฐกิจและสังคม จะมีคนยอดฝีมือเช่นนี้ได้เช่นไร...เดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถใช้ชีวิตในหัวเซี่ยได้อย่างมีความสุข แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า หัวเซี่ยจะมีมังกรซ่อนเล็บอยู่!

เป็นมังกร...พอที่จะเขย่าขวัญไปทั่วต่างแดน มังกรเทพแห่งโลกมืด

เฉินเป่ยให้เขากรีดท้องตัวเอง เขาจะปิดชีวิตตัวเองแบบนั้นได้เช่นไร แม้ว่าเฉินเป่ยจะเป็นคนน่ากลัวมาก...เขาทำอะไรไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหลบหนีไม่ได้

แค่อยู่ห่างจากหัวเซี่ย และประเทศหมู่เกาะ ไปใช้ชีวิตในต่างแดน ปกปิดตัวตนของตัวเองไว้ เขาจึงจะมีชีวิตอยู่รอดต่อได้

ทันใดนั้น หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ค่อยๆหยุดเดิน จ้องมองไปยังเงาของใครที่ปรากฏตัวขึ้นในที่ห่างออกไปไม่ไกล สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา!

ท่าเรือปิดตั้งแต่ตอนหัวค่ำแล้ว หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่กระโดดข้ามรั้วกั้นไปหลบอยู่ด้านใน

เงาของคนนั้น เมื่อหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เห็นเข้า เขารู้สึกสะพรึงกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้!

เพราะเงามืดนั้น ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย!

หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่สายตาเต็มไปด้วยความกลัว! หัวเซี่ยมีมังกรซ่อนอยู่เล็บอยู่แล้วหนึ่งคน...ทำไมยังมีคนยอดฝีมือเช่นนี้อีก?!

หัวเซี่ย…ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ใจสั่นกลัว ชักดาบยาวออกมา กัดฟันวิ่งปรี่ตรงไปหาเงามืดนั้น!

ดาบกวัดแกว่งปะทะอากาศ จนเกิดสียงแหลมดังสะท้านหู พริบตาเดียว เงามืดนั้นกลับปรากฏอยู่ด้านหลังเขา

แต่ทันใดนั้นเอง เงามืดนั้นกลับหายไปจากที่เดิม มีดเล่มนั้นหล่นลง จนทำให้หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ประหลาดใจเป็นอย่างมาก!

ฝีมือการใช้ดาบของเขาถือเป็นฝีมือขั้นสูงสุด แม้ว่าตอนนี้เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้ดาบ แต่สำหรับเขาแล้ว ดาบถือเป็นสิ่งที่เขาเก่งกาจที่สุดแล้ว

ความเร็วของมีดเล่มนั้น ไวจนทำให้เขาหลบไม่ทัน!

นอกเสียจากว่า คนที่มีความสามารถมากกว่าเขา จึงจะสามารถหลบได้!

หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เคร่งเครียด รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก!

หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตัวสั่นเดินกลับหลังหัน มองไปที่เงามืด เขาคือชิงเหนียนหนุ่มรูปหล่อที่สนิทกับเฉินเป่ย

ชิงเหนียนหนุ่มรูปหล่อยืนอย่างมั่นใจอยู่ที่เดิม พลางสูบซิการ์ กลิ่นหอมของซิการ์คละคลุ้งไปทั่ว จนทำให้สีหน้าของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ย่ำแย่

“หัวหน้าบอกให้ฉันมาติดตามนาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่า นายยังจะกล้าลงมืออีก” ชิงเหนียนหนุ่มรูปหล่อจุดไฟแช็ก แสงไฟอันน้อยนิด สะท้อนให้เห็นหน้าตาอันหล่อมีเสน่ห์ของเขา

“หัวหน้าของนาย คือใคร?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ถามขึ้นช้าๆ

“นายคิดว่าไงล่ะ หัวหน้าให้นายกรีดท้อง แต่นายแอบหนีมาที่ท่าเรือ คิดจะทำอะไร?” สีหน้าของชิงเหนียนเยือกเย็น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม ยิ้มเย้ยขึ้น “หนี? นายคิดว่าจะหนีพ้นเหรอ?”

“เหอะ” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ทำท่าทางเด็ดขาด ดุร้ายเยือกเย็น หยิบดาบยาวออกมา ความอาฆาตเยือกเย็นเข้าปกคลุม!

“หาที่ตาย!” สายตาของชิงเหนียนโหดเหี้ยม หันข้าง เดินปรี่เข้าไปแทงตรงหน้าอกของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่อย่างเต็มแรง!

“ฉึบ!” เสียงร้องดังก้องกังวาน หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตกใจกับแรงมหาศาลที่ถาโถมเข้าใส่จนต้องถอยหลังไปไกล! เขาไอเป็นเลือดไม่หยุด สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“นายเป็นใครกันแน่?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ถามด้วยเสียงแหบแห้งและไม่เต็มใจ

“นายไม่มีสิทธิ์รู้” ชิงเหนียนพ่นควันออกมา สายตาเหี้ยมโหด

“ฉันมาทำตามคำสั่งของราชาหลง...ลงมือเถอะ” น้ำเสียงของชิงเหนียนเยือกเย็น

หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตัวสั่น หัวเราะอย่างร้ายกาจและบ้าคลั่ง...เขาไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเองยังไม่ทันได้แสดงฝีมือ กลับถูกเตะออกไปที่แผ่นเหล็กเสียก่อน!