สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 78

บทที่78 วิกฤตตระกูลหลี!!

บรถนน รถไมบัคเคลื่อนไวราวไฟฟ้า ระดับความเร็วไวที่สุด เฉินเป่ยเกือบเหยียบคันเร่งไว้ตลอด

“นายไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง!” หลีชิงเยียนร้องตะโกน เทือกเขาที่สูงตระหง่านสั่นสะเทือน ผมยาวยิ่งสยายอย่างยุ่งเหยิง กระเซอะกระเซิงสุดจะทน

เฉินเป่ยเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ รถไมบัคไม่มีลดความเร็วสักนิด

ระยะห่างของรถไมบัคกับอาคารตระกูลหลี ถูกระดับความเร็วดึงให้ใกล้กันแล้ว!

ทันใดนั้น!

เสียงไซเรนดังเสียดแก้วหู แผดเสียงก้องมา เห็นเพียงรถตำรวจสองคัน ตามขึ้นมาจากด้านหลัง

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้!” หลีชิงเยียนใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวขาวสั่นเทานิดหน่อย เธอคาดไม่ถึงว่าขับรถเร็ว ยังสามารถดึงรถตำรวจมาได้

หลีชิงเยียนหันหน้ามองทางท้ายรถ มีรถตำรวจสองคันกำลัง ไล่ตามมาอย่างทรหดอดทน

“รถไมบัคสีดำด้านหน้า ป้ายทะเบียนหู้BXXX……คุณได้ขับเร็วเกินและผิดกฎความปลอดภัยจราจร ขอให้หยุดรถด้วย! กรุณารีบจอดรถเดี๋ยวนี้! กรุณารีบจอดรถเดี๋ยวนี้!” ในลำโพงบนหลังคารถตำรวจ ขยายเสียงที่เย็นชาดุเดือดออกมา ลอยเข้าหูของเฉินเป่ย!

“เป็นเรื่องงามหน้าที่นายก่อ” หลีชิงเยียนถลึงตาคู่งามใส่ทางเฉินเป่ยอย่างเหี้ยมโหด

ถ้าไม่ใช่เฉินเป่ยขับรถเร็วบนถนน จะดึงรถตำรวจให้ไล่ตามมาได้อย่างไรกัน

“รีบจอดรถ!” หลีชิงเยียนตวาดเสียงดุ

แต่ทว่ามุมปากของเฉินเป่ยกลับโค้งความหมายอันธพาลขึ้น กำเริบเสิบสาน……เฉินเป่ยเอ่ยปากทันใด ยิ้มบอกอย่างแฝงความหมายลึกซึ้ง “ประธานหลี กรุณารัดเข็มขัดให้ดี……”

“สรุปนายอยากทำอะไรกัน?” หลีชิงเยียนพูดเสียงโกรธ

หลีชิงเยียนพึ่งพูดจบ ทันใดนั้น! เฉินเป่ยมองผ่านกระจกสะท้อน กวาดตามองรถตำรวจที่ตามมาไม่เลิก เผยการหยอกล้อที่ล้ำลึกออกมา

จากนั้นเฉินเป่ยเหยียบเบรกฉับพลัน ล้อของรถไมบัคกับพื้นเสียดสีด้วยความรวดเร็ว รอยล้อรถสีดำสองรอย ปรากฏขึ้นในชั่วพริบตา

ซ่า!

ชั่วพริบตาเดียว รถตำรวจสองคันที่ความเร็วราวกับไฟฟ้า เดิมทีรถตำรวจไม่ทันเหยียบเบรก ชั่วขณะนั้นเลยผ่านรถไมบัคไปแล้ว

ส่วนหลีชิงเยียน ถูกความเฉื่อยดึงลอยไปยกใหญ่ อยู่ที่นั่งแถวหลัง ล้มจนสับสน……

ภายในตาของหลีชิงเยียนเผยแรงอาฆาตเต็มไปหมด เธอถลึงตาใส่เฉินเป่ย เกือบแสดงความโมโห

ถ้าไม่ใช่เวลานี้เฉินเป่ยกำลังขับรถ หลีชิงเยียนนำกระเป๋าในมือขว้างใส่ศีรษะของเขาไปนานแล้ว

เฉินเป่ยเหยียบคันเร่ง ตัวรถขับด้วยความเร็วร้อยแปดสิบ ขับออกไป

บนถนน คนขับรถมากมายที่กำลังรถติดอยู่ประหลาดใจ สีหน้าตื่นตระหนก!

ช่างกล้าเหลือเกิน! ไม่รู้ว่าใครขับรถไมบัค คาดไม่ถึงไล่ตามกับรถตำรวจอย่างโจ่งแจ้ง

จิตใจคนนับไม่ถ้วนเกิดความหวาดผวา รถไมบัคนั้น ภายใต้สายตามากมายที่จับจ้อง เครื่องยนต์คำราม ราวกับธนูยิงออกจากสายธนู ขับพุ่งไปยังที่แสนไกล

ส่วนรถตำรวจสองคันเลี้ยวรถกลับอย่างงุ่มง่าม กลับพบว่ารถไมบัคหายไปบนถนนห่างไกล ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว

…………

เอี๊ยด!

การหมุนตัวอย่างสมบูรณ์แบบ จอดลงตรงหน้าประตูของอาคารตระกูลหลีอย่างเท่ ดึงดูดความสนใจมากมาย

รถไมบัคเป็นรถส่วนตัวของประธานนางฟ้า ทั้งบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปมีเพียงคันเดียว……แต่ว่าวันนี้ ฝีมือการขับรถไมบัคนี้ ทำไมถึงเปลี่ยนมาดีได้ขนาดนี้แล้ว?

หลีชิงเยียนจ้องเฉินเป่ยเขม็งทีหนึ่ง ในดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่เย็นเฉียบน่ากลัว

เฉินเป่ยเล่นอันตราย สะบัดรถตำรวจสองคันทิ้ง ตั้งแต่ต้นจนจบลื่นไหลไม่ขัดเขิน แต่เธอกลับลำบากยากเย็นอยู่ยังที่นั่งแถวหลัง!

“รอตอนเย็นฉันจะกลับบ้านไปจัดการนาย!” หลีชิงเยียนทิ้งประโยคหนึ่งไว้อย่างเย็นชา ช่องว่างภายในรถถูกความหนาวเย็นอัดแน่น

ดวงตาของหลีชิงเยียนคล้ายกับปลายมีดคม ทำให้ในใจเฉินเป่ยสั่นอย่างแรง ทำได้เพียงยิ้มสู้

“ประธานหลีเดินดีๆ”

พอประตูรถเปิดออก ขายาวที่เซ็กซี่งดงามมากก้าวออกมา รองเท้าส้นสูงงดงามเหยียบบนพื้น ภาพสาวสวยผมยาว เดินออกไปจากในรถ

“สวัสดีค่ะประธานหลี”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านประธาน”

พนักงานมากมายทักทายด้วยความเคารพ และหลีชิงเยียนที่มักตอบกลับตลอดมา วันนี้แม้แต่พยักหน้าก็ไม่ขยับสักนิด เหยียบบนรองเท้าส้นสูงเอาเป็นเอาตาย ทั้งตัวแพร่บุคลิกยิ่งใหญ่ราวกับราชินี ทำให้พนักงานนับไม่ถ้วนหุบปากอย่างว่านอนสอนง่าย