สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 19

“ฉันถาม” กำปั้นจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นไปสบตากับเขา “ไอ้เวรนั่น !! มันเป็นใคร”

“ฉะ ฉันไม่รู้” ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก ไม่ใช่เพราะว่าฉันกำลังกลัวเขา แต่ฉันกำลังคิดหนักอยู่ทั้งเรื่องรอยที่คอกับเรื่องท้อง

“เธอโกหก” แววตาขุ่นมัวจ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาจะมาเค้นหาคำตอบกับฉันทำไม สนใจอะไรนักหนาในเมื่อเราเองก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลยนะ” ฉันเดินเลี่ยงหนีเขาไปยังประตูห้อง แต่ก็ถูกกำปั้นมาขวางทางเอาไว้ได้

“จะไปไหน”

“ฉันจะกลับ”

“ยังคุยไม่รู้เรื่อง” ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นออกมากระทบกับใบหน้าของฉันบ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังอารมณ์เดือดขนาดไหน

“ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรทั้งนั้น” ฉันดันกำปั้นออกจากหน้าประตู แต่เขาทำตัวแข็งทื่อไม่ยอมหลีกทางให้ฉันออกไปจากห้อง

“หมายความว่าไง ?”

“ก็ไม่คุยไง ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย มันเข้าใจยากตรงไหน !!”

“แปลว่าเธอยอมรับว่าไปนอนกับคนอื่นมา ?” แค่ฉันไม่ยอมคุยกับเขา ถึงกับกล่าวหาฉันแบบนี้เลยงั้นหรอ เหตุผลดีจริง ๆ

“ฟังนะ !! นายจะคิดยังไงมันก็เรื่องของนาย ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!!”

หมับ!! พูดจบข้อมือของฉันก็ถูกรวบขึ้น กำปั้นดึงฉันเข้าหาตัวเขา ฉันพยายามแกะมือตัวเองออกจากการจับกุมของกำปั้นแต่แรงผู้ชายยังไงมันก็เยอะกว่าแรงของผู้หญิงอยู่แล้ว สุดท้ายฉันก็ดิ้นไม่หลุด

“ปล่อยฉันนะ !!” ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากตะเบ็งเสียงสาดใส่หน้าเขาดัง ๆ

“ไม่ได้เป็นอะไรกัน หึ!!” กำปั้นหัวเราะออกมาเบา ๆ ในลำคอ เขาหลุบตาต่ำลงมองฉัน “ต่อไปเธอคงไม่ได้พูดคำนี้อีก”

ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงชอบพูดอะไรกำกวมแบบนี้นะ

“นายหมายความว่าไง ?”

“เด็กในท้องเธอ ฉันจะรับผิดชอบ”

ฉันสะตั้นกับคำพูดของกำปั้นไปชั่วขณะ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้มีท่าทางอยากจะรับผิดชอบอะไรเลยสักนิด แถมยังทำเหมือนจะหาเรื่องปัดความรับผิดชอบไปอีก แต่ทำไม จู่ ๆ เขาถึงพูดออกมาแบบนี้ได้

“เธอโทรศัพท์ไปบอกครอบครัว....”

“มะ ไม่ ไม่ต้อง !!” ฉันรีบพูดสวนขึ้นแล้วใช้จังหวะนี้ดึงมือของตัวเองออกจากเขา แต่กำปั้นก็ยังยืนบังประตูเอาไว้อยู่ดี

“ทำไม ?” เขาถามน้ำเสียงชวนหาเรื่อง

“ก็ฉันบอกว่าไม่ต้องมารับผิดชอบไง !!” ฉันตวาดเสียงดัง คำพูดของฉันมันเข้าใจยากมากขนาดนั้นเลยรึไงเขาถึงได้เอาแต่ถามฉันอยู่ได้

“ในเมื่อนายคิดว่าฉันมีอะไรกับคนอื่น แล้วนายจะมั่นใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องของฉันเป็นลูกของนาย” ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดออกไป ทั้งที่ความจริงมันเป็นยังไงฉันรู้ดี

กำปั้นเงียบคิ้วหนาขมวดเป็นปมเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง แต่สายตาเย็นชาของเขาก็ยังไม่ยอมไม่ละออกไปจากใบหน้าของฉันเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ฉันมั่นใจ” หลังจากที่เงียบไปนาน กำปั้นเขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะมั่นใจเหมือนกับคำพูดของเขา