สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 21

เขาพูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะก้มหน้าซุกลงไปบนซอกคอของฉันอีกครั้ง มันรู้สึกเจ็บจี๊ดจนต้องนิ่วหน้าเมื่อริมฝีปากหนาจูบลงบนต้นคอเป็นเวลานานพอสมควรก่อนที่เขาจะถอดริมฝีปากออก

กำปั้นลุกขึ้นออกไปจากตัวฉัน เมื่อท่อนเอ็นหลุดออกข้ำสีขาวขุ่นก็ไหลทะลักออกมาเปอะเปื้อนหว่างขาและผ้าปูที่นอน กำปั้นเขาดูจะไม่สนใจอะไรที่ผ้าปูที่นอนของเขาเลอะแบบนี้

“ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า หรืออยากต่อ ?” เขาถามฉันแล้วโยนผ้าขนหนูสีขาวมาให้

“ทุเรศ !!” ฉันรีบลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวก่อนจะหยิบเสื้อผ้าวิ่งไปเข้าห้องน้ำ

หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็ได้แต่นั่งคิดว่าทำยังไงดีฉันถึงจะกลับห้องไปโดยที่กำปั้นไม่ตามไปด้วยได้ ฉันมั่นใจว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้ฉันกลับไปแน่ ๆ ถ้าเขาไม่ไปด้วย

พอออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอกำปั้นอยู่ในห้องแล้ว ฉันเลยเดินออกไปข้างนอกห้องนอนเพื่อไปบอกเขาว่าฉันจะกลับแล้ว แต่!! เมื่อเดินออกมาแล้วฉันก็ต้องตกใจที่เห็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้นั่งอยู่ในห้องสองคน มีกำปั้นที่เป็นเจ้าของห้องนั่งอยู่ด้วย พอคิด ๆ ดูดี ๆแล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าสองคนนั้นคือเพื่อนของเขา

“เฮ้ยย !!”

“เชี้ย !!”

เพื่อนของกำปั้นอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากห้องนอนเขา ทั้งสองคนมองฉันตาค้างก่อนจะหันไปมองกำปั้นที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ พวกเขาสองคน

“ไอ้ปั้น มึงพาผู้หญิงเข้าห้อง ?” ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับทำหน้าตกใจสุดขีด ฉันว่าสำหรับเขามันน่าจะเป็นเรื่องปกตินะ มันไม่น่าตกใจหรอกท่าทางดูเสือผู้หญิงขนาดนั้น

“ฉะ ฉันขอตัว” นี่คือจังหวะที่ฉันจะหนีเขาได้ ฉันต้องขอบคุณเพื่อนของเขามาก ๆ ที่มาได้ถูกเวลา

“เดี๋ยวไปส่งนั่งรอก่อน”

“ไม่เป็นไรฉันขับรถกลับเองได้ ไปก่อนนะ”

ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูออกจากห้องทันทีจากนั้นก็สับเท้าเดินให้เร็วที่สุด ให้พ้น ๆ จากห้องของเขา

เมื่อมาถึงรถฉันก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ปิดเขาได้อีกหนึ่งวันว่าคอนโดฉันอยู่ที่ไหน ฉันเข้าไปนั่งด้านในรถก่อนจะสตาร์ทแล้วรีบขับรถออกไปจากคอนโดของกำปั้นทันที

เมื่อฉันกลับมาถึงห้องก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง สายตาของฉันมองขึ้นไปบนเพดานสีขาวอยู่อย่างนั้น สมองมันโล่งไปหมดเลยตอนนี้ มันมีเรื่องที่ต้องให้คิดเยอะแยะไปหมด แต่ฉันกลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยในเวลานี้

“ฉันท้องงั้นหรอ....”

ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ จากนั้นก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง พยายามบอกกับตัวเองว่าทั้งหมดมันคือความฝัน ฉันกำลังฝันอยู่ แต่เหตุการณ์ทุกอย่างมันตอกย้ำว่านี่คือเรื่องจริง

จากที่ฉันไม่คิดมากเมื่อครู่ ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มประเดประดังเข้ามาในหัวของฉันทำให้ฉันเริ่มกลัวไปหมด ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าฉันท้องท่านจะเสียใจแค่ไหน ถึงฉันจะโกรธพ่อ แต่ฉันก็ไม่อยากให้พ่อต้องมาผิดหวังในตัวฉัน

หลายวันต่อมา...วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะปิดภาคเรียน ฉันต้องตื่นมามหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่แล้วก็ไปแอบหลบมุมอ่านหนังสืออยู่คนเดียว เพราะเมื่อคืนฉันเอาแต่คิดมาก จริง ๆ ฉันคิดมากทุกวันนั่นแหละ สมองจะระเบิดอยู่แล้ว อ่านหนังสือก็แทบจะไม่เข้าหัวเลยด้วยซ้ำ

ส่วนกำปั้น เขาไม่ได้หายไปจากชีวิตของฉันหรอก เขามาหาฉันที่มหาวิทยาลัยเมื่อสองวันก่อน พยายามเค้นให้ฉันบอกว่าคอนโดของฉันอยู่ที่ไหนแต่ฉันขอเขา ขอว่าหลังจากสอบเสร็จแล้วฉันจะเป็นคนบอกเขาเอง ฉันขอความเป็นส่วนตัว ขอให้เขาอย่าเพิ่งมายุ่ง อย่ามากดดันฉันในตอนนี้ โชคดีที่เขายอมรับฟัง

“สายธารมาแอบทำไมตรงนี้” พริ้งเดินมาตามฉัน แน่นอนว่าเรื่องที่ฉันท้องยังไม่มีใครรู้ และฉันคงไม่กล้าบอกใครในตอนนี้

“อ่านหนังสือน่ะ” ฉันตอบพริ้งสั้น ๆ

“ถึงเวลาไปสอบแล้วนะ แล้วนี่แกอ่านหนังสือกลับหัวรู้เรื่องด้วยหรอ ?” พริ้งถามฉันอย่างแปลกใจ