สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 30

เป็นคำตอบที่ฉันไม่อยากจะได้ยินมันที่สุด แทบอยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ แต่ก็ทำได้แค่กำมือแน่นแล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ บอกตัวเองว่าเขาคือสามีของฉัน เขามีสิทธิ์ แต่เมื่อคืดถึงได้คำว่าสามีขึ้นมาเมื่อไหร่มันก็สะอิดสะเอียนจะอ้วกเป็นทุกที

“ถ้านายจะอยู่ นายก็ไปอยู่อีกห้อง !!” ฉันบอกเขา โชคดีที่คอนโดนี้มีห้องนอนสองห้อง

“ทำไม” กำปั้นเงยหน้าขึ้นมาถาม

“เพราะฉันไม่อยากนอนกับนายยังไงล่ะ !!”

“หึ!! อย่าทำเหมือนไม่เคย” พูดจบกำปั้นก็หลุบตาลงต่ำมองมาที่หน้าอกของฉัน จู่ ๆ เขาก็ปิดจอโทรศัพท์ทั้งที่เขายังเล่นเกมส์ค้างไว้อยู่ “จะเอา ?”

ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ ถึงแม้ว่ามันจะมีผ้าขนหนูปิดคลุมอยู่ แต่สายตาดุจเหยี่ยวของคนตรงหน้ามันทำให้รู้สึกหวั่น ๆ

“ฉันไม่คิดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นหรอก”

“เธออ่อยฉันอยู่”

“บ้า!! ฉันเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จต่างหาก ใครจะไปรู้ว่านายนอนอยู่ในห้อง” คิดได้ยังไงว่าฉันอ่อย สาบานให้ฟ้าผ่าตายตรงนี้ ฉันไม่เคยคิดจะอ่อยเข้าเลยจริง ๆ

“รู้แล้วทำไมไม่รีบแต่งตัว ?” เขาถามอย่างกวนประสาท

พูดออกมาได้ว่าทำไมฉันไม่รีบแต่งตัว เหอะ!! มีผู้ชายมานอนอยู่ในห้องแบบนี้ถ้าฉันไม่ซักถามอะไรเลยสิแปลก ถึงตอนนี้ฉันจะเริ่มคุ้นชินกับเขาในแล้วก็เถอะ แต่ในฐานะสามีภรรยาฉันไม่ชิน

กำปั้นลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วก็พุ่งตรงมาหาฉันที่กำลังฟุ้งซ่านกับความคิดบ้า ๆ ของตัวเองอยู่ ฉันจึงไม่ได้ตั้งรับกับเขา

มือหนาคว้ามาคร้องเอวของฉัน จากนั้นเขาก็หมุนตัวทำให้ตัวฉันหมุนตามไปด้วย ตอนนี้ทางด้านหลังของฉันคือเตียงนอน กำปั้นกระตุกแขนตึงร่างของฉันไปแนบชิดกับแผงอกของเขา

“นะ นาย...” ฉันพยายามเอามือดันแผงอกแกร่งเอาไว้ไม่ให้ตัวของฉันกับเขาแนบชิดกันไปมากกว่านี้

กำปั้นก้มหน้าลงมาจ้องมองใบหน้าของฉันจากนั้นเขาก็กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเขาคงจะอ่อนระทวยไม่เป็นท่า แต่สำหรับฉันไม่ใช่

“กี่วันแล้ว ?” กำปั้นถาม มันเป็นคำถามที่ทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจว่าอะไรคือความหมายของคำว่า ‘กี่วันแล้ว’ ของเขา

“กี่วัน ?” ฉันทวนคำถามของเขาอีกครั้ง

“ฉันกับเธอ...ไม่ได้มีอะไรกันกี่วันแล้ว” เขาตอบเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความต้องการจากแววตาคู่นั้นของเขา

จู่ ๆ ฉันก็ต้องรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเพียงเพราะเผลอไปสบตากับเขาเข้า กำปั้นค่อย ๆ ก้าวขาเดินทีละก้าว ๆ ทำให้ฉันเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องถอยไปด้านหลังเหมือนกัน จนในที่สุดขาของฉันมันก็ไปชนกับขอบเตียง

“มะ ไม่ๆ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว อร้ายย...!!!”

ทันทีที่ฉันปฏิเสธมันเป็นจังหวะเดียวกันกับกำปั้นที่ดึงผ้าขนหนูที่พันตัวฉันเอาไว้ออก ผ้าขนหนูค่อย ๆ ล่วงหล่นลงไปกองที่พื้น ฉันเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเมื่อไร้ซึ่งผ้าขนหนูปิดคลุมแล้วร่างกายก็เปลือยเปล่าอย่างหน้าอับอาย

ฉันเบิกตากว้างกำลังจะผลักเขาออกไปแต่ก็ถูกกำปั้นที่เร็วกว่าผลักลงเตียงซะก่อน ฉันรีบตะเกียกตะกายหนีเขา แต่มือหนาของกำปั้นก็คว้ามาจับข้อเท้าของฉันแล้วดึงกลับไปที่เดิมก่อนที่ร่างหนาจะทับลงมาบนตัวของฉัน

“คิดว่าจะหนีพ้น” เสียงทุ้มกระซิบถามฉันเบา ๆ จากนั้นกำปั้นก็เริ่มปลดเสื้อผ้าบนตัวของเขาออกไปทีละชิ้น ๆ โดยที่เขายังนั่งทับร่างของฉันเอาไว้อยู่

“นายไม่กลัวฉันแท้งรึไง !!” ฉันหมดหนทางที่จะสู้เลยเอาเรื่องลูกมาอ้างแทนเผื่อว่าจะรอดพ้นจากคนบ้ากามอย่างเขาได้

กำปั้นไม่ตอบอะไร เขาโยนเสื้อของตัวเองทิ้งไปอย่างไม่ใยดีจากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอของฉัน เป็นจังหวะเดียวกันที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นพอดี

กำปั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างหัวเสียเมื่อถูกคนปลายสายขัดจังหวะ แต่เมื่อเขามองดูเบอร์ที่โทรเข้ามาหน้าจอแววตาที่หงุดหงิดของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

( มีอะไรรึเปล่าลิน )

เสียงของกำปั้นเอ่ยถามปลายสายที่ชื่อลิน น้ำเสียงต่างจากตอนคุยกับฉันชัดเจนจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าคนที่โทรเข้ามาอาจจะเป็นผู้หญิงคนนั้น คนที่เคยไปร้านเหล้ากับเขา

( ตอนนี้ลินอยู่ไหน )

ในระหว่างที่เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่เขาก็ยังกดทับร่างกายของฉันเอาไว้

กำปั้นหลุบตาลงต่ำมองฉันที่นอนหอบหายใจแรง ๆ อยู่ใต้ร่างของเขาก้อนที่เขาจะตอบคนปลายสาย ( ได้เดี๋ยวจะรีบไปตอนนี้ )

หลังจากกดวางสายกำปั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อที่เขาเพิ่งจะถอดโยนทิ้งไปมาสวมใส่เหมือนเดิม ส่วนฉันก็รีบดึงผ้าห่มมาปิดคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้

“ฉันกลับมา เธอไม่รอดแน่” กำปั้นหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าเงินออกมาวางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง “นี่เบอร์ฉัน”