สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 37

ตกดึก...

เราไม่ได้ไปคลับกันตามที่เตชวนเพราะพริ้งไปด้วยไม่ได้ แฟนนางไม่อนุญาต เราเลยต้องไปหาซื้อเหล้ามากินกันที่ด้านหน้าบังกะโล แล้วก็มีย่างอาหารทะเลกินกันด้วย

ทุกคนเห็นว่ากำปั้นอยู่ห้องข้าง ๆ แต่ไม่มีใครพูดถึงเลย ปกติพวกเตมันจะไม่เงียบกันขนาดนี้ ยิ่งกำปั้นอัดลีโอซะน่วมขนาดนั้น ฉันยังกลัวจะมีเรื่องกันอีกเลย เฮ้อ!! กะว่าจะมาพักผ่อนกลับมาเจอเขาอีก รู้แบบนี้นอนโง่ ๆ อยู่ห้องคงจะดีกว่า

“ลีโอ นายไปมีเรื่องกับใครมาหรอ ว่าจะถามตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว ทำไมหน้ามีแต่รอยฟกช้ำแบบนั้น” เป็นพริ้งที่เปิดประเด็นถาม

ลีโอเหลือบตาขึ้นมามองฉันก่อนจะตอบ “คู่อริน่ะ”

“ทีหลังอย่าไปมีเรื่องกับเขานะ ไม่ชอบก็แค่ต่างคนต่างอยู่ไม่เห็นต้องชกต่อยกันเลย”

“อื้ม” ลีโอพยักหน้าตอบ

“ไอ้เลย์ไปดูกุ้งดิ ไหม้หมดแล้วมั้งนั่น !!” เตสะกิดเลย์แรง ๆ เพราะจู่ ๆ บรรยากาศบนโต๊ะมันก็อึมครึมจนดูอึดอัด

“อีกตั้งหลายเดือนจะเปิดเทอม เหงาแย่เลย” พริ้งพูด

“เหงาอะไร อยู่กับผัวทุกวัน” เลย์ที่ยืนย่างกุ้งอยู่ตะโกนแซวพริ้ง ทำเอาพริ้งเขินไม่เป็นท่า

“พรุ่งนี้กูจะได้เห็นอิเจ้ใส่บิกินี่มั้ยวะ ฮ่า ๆ” เตชินพูดพร้อมกับหัวเราะ

“แน่นอน ฉันเตรียมมา พวกนายรอดูได้เลย” ฉันพูดจริง ๆ เตรียมบิกินี่มากจริง ๆ กะว่าจะใส่ถ่ายรูปน่ะ มาเที่ยวทะเลทั้งที

“ดูได้หรอวะ ?” เลย์ถาม

“นายมันจิตใจสกปรกไอ้เลย์” ฉันชี้หน้าเลย์ มันไหวไหล่ให้ฉันแบบกวน ๆ แล้วถือจานกุ้งมาวางที่โต๊ะ

“ใส่ทำไม” เสียงคือคือเสียงของลีโอ ตั้งแต่มาเขาเพิ่งจะพูดกับฉันนี่แหละ

“ก็เตรียมมาแล้ว ต้องใส่สิ” ฉันตอบเหมือนปกติ เพราะไม่อยากให้พริ้งสงสัยอะไร ยัยนี่ยิ่งชอบจับผิด

“มา ๆ ชนแก้วหน่อย แด่การมารวมตัวกันที่ทะเลครั้งแรกของกลุ่มเรา” เลย์ยื่นแก้วมาตรงหน้าแล้วพูด จากนั้นเราทุกคนก็ยกแก้วขึ้นไปชน มีแค่พริ้งคนเดียวที่ดื่มน้ำเปล่า นอกนั้นเหล้าทุกแก้ว

ฉันคุย ดื่ม กับเพื่อน ๆ จนลืมเรื่องที่ทุกข์ใจไปชั่วขณะ อาจจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ฉันไม่รู้สึกทุกข์ใจ แต่มันก็ยังดีกว่าต้องมานั่งคิดมากตลอดเวลา

แต่แล้วความรู้สึกอึดอัดมันก็พุ่งถาโถมเข้ามาในใจฉันอีกครั้ง เมื่อมองเห็นกลุ่มของกำปั้นเดินมาทางบังกะโลแต่ไกล ดูจากข้าวของที่ถือมากันพะรุงพะรังเต็มสองไม้สองมือแล้ว คิดว่ากลุ่มเขาคงจะนั่งดื่มหน้าที่พักเหมือนกับพวกฉันแน่ ๆ

พอพวกผู้ชายมันรู้ว่ากลุ่มของกำปั้นเดินมาพวกมันก็หันไปมอง

“ไอ้ลี นั่นมันน้องลินเด็กเก่ามึงใช่มั้ยวะ...!!” เลย์หันมาถามลีโอ ลีโอไม่ตอบอะไรและเขาก็ดูไม่ได้ใส่ใจผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ สายตาลีโอจ้องไปที่กำปั้นอย่างหาเรื่อง

ลินงั้นหรอ ทำไมฉันคุ้น ๆ ชื่อนี้จัง

“มึงอย่าคิดมากยังไงมึงก็ได้แดกก่อนมันไอ้ลี”

“เต !!” พริ้งดุเต แล้วหันมามองทางฉัน เตมันยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อหลุดพูดออกไปแบบนั้น ทุกคนรู้ดีว่าฉันมีอะไรลึกซึ้งกับกำปั้น

“ฉันขอนะ อย่ามีเรื่อง”

“ทนได้ไงวะ ทนอยู่กับมันเพื่อ !!” เลย์พูดออกมาเสียงดัง ดังพอที่จะให้กำปั้นหันมามองทางกลุ่มพวกเรา

และมันก็เป็นไปตามคาด กำปั้นมองมามางนี้ ปัก!! เสียงดังขึ้นจากทางกลุ่มของกำปั้น แน่นอนว่าเขาตั้งใจทำให้เสียงมันดัง

“เลย์!! ฉันบอกว่าขอไง” ฉันย้ำอีกครั้ง เลย์มันทำท่าหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นไปสูบบุหรี่ เต กับ ลีโอ ก็ลุกขึ้นตาม ๆ เลย์ไปด้วย เหลือแค่ฉันกับพริ้งที่นั่งอยู่

ทางพวกกำปั้น พวกเขากำลังจัดโต๊ะเพื่อนั่งดื่ม ซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลจากที่พวกฉันอยู่เลย ฉันมองไปทางพวกเขาอย่างเผลอตัว ผู้หญิงคนนั้นดูจะสนิทกับทุกคนในกลุ่มของกำปั้น โดยเฉพาะกับกำปั้น....ทำไมถึงรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายแบบนี้กัน

“สายธาร แกได้ยินฉันมั้ย” พริ้งถาม ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์

“อื้อ ว่าไงนะ”

“ฉันถามว่าไปนอนกันมั้ย เราค่อยมาดื่มต่อพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้ท่าบรรยากาศคงจะไม่ดีแล้ว” พริ้งรู้ว่าสองกลุ่มนี้ไม่ถูกกัน แต่ไม่รู้ว่าลีโอเคยชกต่อยกับกำปั้น

“จะพาฉันไปไหน !!” ฉันถามแต่เขาไม่ยอมตอบ “กำปั้น วางฉันลง !!”

เขาไม่สนใจคำพูดของฉันเลยจริง ๆ

พวกเพื่อนฉันมันอยากจะขัด แต่มันยุ่งไม่ได้เพราะพวกมันรู้สถานะของฉันกับกำปั้นดี เพื่อนของกำปั้นก็มองการกระทำของเขาอย่างสนใจ ที่โต๊ะไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่แล้ว ถึงว่าทำไมกล้าทำแบบนี้

“อดใจไม่ไหวหรอวะ” เพื่อนของกำปั้นถาม

“หุบปาก !!” กำปั้นตอบ ขนาดเพื่อนเขายังทำตัวต่ำ ๆ ใส่อย่างไม่ใส่ใจเลย

กำปั้นพาฉันเข้าไปในห้องบังกะโลที่อยู่ถัดไปจากห้องฉันสามห้อง ไล่มาจากทางห้องฉัน ไปทางห้องพวกกำปั้น

นี่ ห้องใคร ??

ฉันได้แต่คิดในใจ ไม่ได้ถามอะไร

ประตูห้องถูกกำปั้นปิดแล้วไม่ลืมที่จะล็อก ฉันลุกขึ้นทั้งที่เจ็บเท้าอยู่ กำลังจะเดินไปเปิดประตูออกแต่ถูกกำปั้นผลักลงไปนั่งบนเตียงที่เดิม

“เดี๋ยวทำแผลให้ นั่งรอก่อน” กำปั้นสั่งเสียงเรียบ

“ฉันทำเองได้ ฉันจะกลับห้อง” จริง ๆ ถ้าเขาไม่สนใจฉันเลย มันคงจะดีกว่านี้

“ทีกับมันทำไมไม่ขัด ?” กำปั้นถามเสียงแข็ง สายตาจ้องมองฉันอย่างไม่พอใจ

“ทำไมฉันจะไม่ขัด ไม่รู้อะไรก็อย่ากล่าวหากันมั่ว ๆ” ฉันลุกขึ้นยืนอีกครั้ง “ฉันจะกลับห้อง เชิญนายไปอยู่กับผู้หญิงของนายเถอะ ฉันจะไม่ยุ่ง นายก็อย่ามายุ่งกับฉัน”

“เลิกทำตัวหวงก้างสักที ฉันให้อิสระนายเต็มที่ นายก็ควรให้อิสระกับฉันเหมือนกัน !!” ฉันจ้องหน้าเขาแล้วพูดเสียงแข็ง “ถ้านายทำทุกอย่างเพราะความแค้น นายก็อย่ามาใส่ใจฉัน”

“พูดจบยัง ?”

กำปั้นท้าวเอวถาม ทุกครั้ง ทุกครั้งจริง ๆ ที่เขาไม่เคยสนใจคำพูดของฉัน