สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 40

เปิดภาคเรียน...

ตอนนี้ฉันและเพื่อน ๆ อยู่ปีสองแล้ว เราเป็นรุ่นพี่แล้ว แต่ความฮ๊อตของฉันยังเหมือนเดิม ด้วยความที่เป็นดาว ส่วนพริ้งไม่ค่อยมีผู้ชายกล้าเข้าหาแล้วเพราะแฟนนางดุ

“อิเจ้ มีคนฝากมาให้” เลย์ถือดอกไม้ช่อโตมาให้ฉัน “เพิ่งจะเปิดเทอมวันแรกมีแววว่าอิเจ้มันจะได้ผัวแล้วนะ”

“ใคร ?” ฉันถามเลย์

“มันชื่อบาส ปีสอง คณะแพทย์”

“สายธาร อนาคตเมียหมอเลยนะ” พริ้งพูดขึ้น ดูท่าแล้วคงอยากให้ฉันคบหากับคนชื่อบาสแน่ ๆ แต่หน้าตาเป็นยังไงยังไม่รู้เลย

เดาว่าคงจะเด็กเรียนแน่ ๆ ใส่แว่นตาหนา ๆ ถือหนังสือเป็นกอง ๆ มาเรียนทุกวันแหงเลย

ฉันส่ายหน้ารัว ๆ “ไม่เอาอ่ะ ชีวิตโสดมันสนุกกว่าเยอะ”

“งั้นไอ้ลีมันว่าง สนใจมั้ย” เตพูดพรางเหลือบตาไปมองลีโอที่กำลังดูดน้ำปั่นในแก้วอยู่

“บ้า !!” ฉันรีบด่าเตทันที มันตั้งใจพูด จะจับคู่ละสิ ฉันชัดเจนมาตลอดขนาดนี้แล้ว

คุยกันไปสักพักเราก็ต้องไปเข้าเรียน พอพักเที่ยงก็ไปกินข้าว ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยตามปกติทั่วไป ส่วนไอ้เตกับไอ้เลย์ ช่วงพักเที่ยงมันสองคนไปส่องสาวปีหนึ่งที่คณะอื่นแล้วก็เอามาเล่าให้ลีโอฟังว่าคนนั้นเด็ดคนนี้เด็ด

ผ่านไปสำหรับวันแรกของการเปิดภาคเรียน ไม่เหนื่อยนะสนุกดี ได้เจอเพื่อน ๆ

หลายอาทิตย์ผ่านไป...

ฉันได้รับช่อดอกไม้ช่อโตทุกวันเลยนะ แถมยังเป็นดอกไม้สีเดิม ๆ ด้วย คนที่ให้คือคนขื่อบาส คณะแพทย์ คนเดิม ซึ่งมาถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เคยเจอหน้าเขาเลย

“สายธาร” ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปที่รถเพื่อจะกลับคอนโด จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายเรียกชื่อฉัน

พอหันหน้าไปก็เห็นผู้ชายหน้าตาดี ดีมาก ๆ เลยแหละ เขายืนถือช่อดอกไม้อยู่ เป็นช่อดอกไม้ที่คุ้นตา เพราะฉันมักจะได้มันทุกวัน แต่วันนี้ยังไม่ได้ คิดว่าคนให้คงตัดใจไปแล้ว

แต่....นี่หรอ ใช่คนเดียวกันกับบาสหรือเปล่า

“ว่าไง” ฉันก็ไม่กล้าที่จะมั่นใจอะไร ถ้าถามออกไปก็กลัวจะหน้าแตก

ผู้ชายคนนั้นเดินมาใกล้ ๆ แล้วยื่นช่อดอกไม้ช่อโตมาให้ฉัน

“ให้เรา ?” ฉันขมวดคิ้วเป็นปม

“นี่บาสเอง ^_^” เขาพูดอย่างสุภาพ ท่าทางดูเป็นผู้ดีมาก

“บาส คนเดียวกับที่ให้ดอกไม้เราทุกวันใช่มั้ย ?” ฉันถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ

บาสยิ้มและพยักหน้าตอบ ฉันอุทานออกมาในใจ ภาพบาสในความคิด กับบาสคนที่ฉันเห็นตรงหน้า มันช่างต่างกันลิบลับ ไม่คิดว่าเขาจะหน้าตาดีมากขนาดนี้

“พอดีบาสเป็นคนขี้อาย...” เขาก้มหน้าลงยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองแก้เขิน เพิ่งจะเคยเห็นผู้ชายเขินมันดูแปลก ๆ ดีนะ แต่ก็น้ารักนั่นแหละ

“ขอบคุณนะ แต่จริง ๆ ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อดอกไม้ให้เราทุกวันเลยก็ได้” พอฉันพูดไปแบบนั้นบาสก็หน้าจืดไปเลย ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าเนี่ย “เอ่อ...คือเราจะบอกว่ามันไม่มีที่จะเก็บแล้วน่ะ ^_^”

“อ้อ ^_^”

“งั้นเราขอตัวกลับก่อนนะบาส ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะ ^_^” ฉันยิ้มหวานให้บาส ถึงจะไม่ได้รู้สึกชอบเขา แต่เขาก็มีน้ำใจให้ฉันขนาดนี้จะให้ฉันไปพูดบั่นทอนจิตใจเขาได้ยังไงกันล่ะ

“สายธารมีแฟนหรือยัง” บาสชิงถามก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปนั่งในรถ

“ยังหรอก ยังอยากตั้งใจเรียนก่อนน่ะ ^_^” นี่คงเป็นประโยคปฏิเสธที่สุภาพที่สุดแล้วสำหรับฉัน

“คือบาสชอบสายธารมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว แต่ไม่กล้าบอก ลองศึกษาดูใจกับบาสก่อนได้มั้ย” ฉันรู้สึกแต่ละคำพูดของเขามันให้เกียรติพอสมควรเลยนะ ไม่เคยเจอจีบแบบนี้เลย

“คือเราต้องไปเรียนต่อเมืองนอกเทอมหน้า....”

“งั้นขอไลน์ไว้หน่อยก็ได้”

ตอนนี้ จู่ ๆ ความรู้สึก ความคิดของฉันมันก็เริ่มตีกันให้วุ่น

“ทำไมไม่บอกฉันว่าจะมาที่ห้อง” ฉันถาม กำปั้นวางของในมือลงแล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ กับฉัน

“ทำไมต้องบอกก็แค่มาเก็บของ”

“แต่นี่มันห้องฉัน”

“เธอเคยบอกให้มาเก็บ” กำปั้นตอบเสียงเรียบ เขายังเหมือนเดิม ยังเย็นชาเหมือนเดิม

“ใช่ แต่ฉันบอกไปตั้งนานแล้วนะ” มันผ่านไปตั้งกี่เดือนแล้ว นี่เขาเพิ่งจะคิดได้รึไง

“เพิ่งว่าง”

พรึบ!! ดอกกุหลาบในมือของฉันถูกกำปั้นดึงออกไปและเขาก็โยนทิ้งลงไปในถังขยะเฉยเลย นั่นทำให้ฉันปี๊ด !!

“นั่นมันของฉันนะ นายมีสิทธิ์อะไรเอาของของฉันทิ้ง !!” ฉันคิดว่าเขาอาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ไม่เลยเขาไม่เคยเปลี่ยน นิสัยแบบนี้ !!

“เกะกะ” กำปั้นตอบ

แล้วมันเกะกะส่วนไหนของเขาไม่ทราบ !!

“มันอยู่ในมือฉัน มันไปเกะกะส่วนไหนของนายไม่ทราบ”

กำปั้นเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน จนฉันต้องถอยหลังหนี แต่เขากลับคว้ามือมารั้งเอวฉันเอาไว้แล้วดึงฉันเข้าไปแนบชิดกับตัวเอง กำปั้นก้มหน้าลงมา ใบหน้าอยู่ใกล้กับฉันไม่ถึงคืบ ใกล้ซะจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ ของเขาที่มันลดมาบนใบหน้าของฉัน

“อยากรู้มั้ยว่า...เกะกะ ส่วนไหน”

“มะ ไม่ ไม่อยากรู้แล้ว” ฉันดันแผงอกแกร่งเอาไว้ หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นรัวไม่เป็นท่าอีกครั้งกับการกระทำแบบนี้ของเขา