สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 41

เหมือนกับว่าฉันคิดผิดมากแค่ไหนที่ถามคำถามนั้นออกไป กำปั้นไม่ยอมที่จะปล่อยมือออกจากเอวฉัน แต่เขากลับเอาแต่มองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น

“ปะ ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันพยายามดันตัวเองออก “ไหนนายบอกว่าจะเก็บของไง”

“ขี้เกียจ”

ตัวฉันหมุนติ้ว เท้ามันลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย ก่อนตัวฉันจะลงไปนอนราบบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว โดยมีกำปั้นคร่อมอยู่ด้านบนเอาไว้

“อย่าทำแบบนี้” ฉันดิ้นพร้อมกับพูด คิดว่าไม่เจอกันมันคงจะดีกว่านี้ เรื่องแบบนี้ฉันไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก ไม่ต้องการ...

“คิดว่าฉันจะทำอะไร” เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าคร่อมตัวฉันเอาไว้เฉย ๆ ใบหน้าหล่อคมคายเคลื่อนลงมาใกล้ ๆ กับใบหน้าฉันอีกเล็กน้อย ฉันไม่ได้หน้าหนามากขนาดนั้นเลยเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“ไม่ต้องมาถามฉัน นายเป็นยังไงฉันรู้ดี”

“รู้ดี ?” เขาทวนคำพูดของฉันแถมยังทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ มั่นใจหรอว่าคนอย่างเขาจะไม่เข้าใจ เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอก

“ปล่อย ฉันจะไปอาบน้ำ ส่วนนายจะเก็บของก็รีบ ๆ เก็บ แล้วก็รีบออกไปจากห้องฉัน!!”

ครั้งนี้ฉันดิ้นและผลักกำปั้นออกจนสุดแรง และมันเป็นผล กำปั้นผละออกไปจากตัวฉันลงไปนอนข้าง ๆ กับตัวฉัน แต่!! เพียงไม่กี่วินาทีที่ฉันลุกขึ้น แขนฉันก็ถูกกำปั้นคว้ามาจับพร้อมกับกระชาก ทำให้ร่างของฉันพลิกขึ้นไปทับบนร่างของเขาอย่างไม่ตั้งใจ กำปั้นใช้จังหวะนี้ยกแขนแกร่งขึ้นมาโอบเอวฉันเอาไว้

นี่ฉันจะตามเขาทันสักครั้งมั้ย !!

“ไอ้โรคจิต !!”

“เธอคร่อมฉันอยู่” กำปั้นตอบหน้าตาย สายตาของเขามองลงมาระดับตรงหน้าอกของฉันพอดิบพอดี

“มั่นใจว่านายตั้งใจมาเก็บของจริง ๆ” ฉันถาม แล้วพูดต่อ “หรือนายตั้งใจจะมาหาฉัน คิดถึงฉัน ลืมฉันไม่ได้ งั้นสิ ?”

“อื้ม ประมาณนั้น...มั้ง”

ฉันเงียบ คำตอบของเขามันทำให้ฉันไม่รู้จะพูดยังไงต่อ ไอ้คำว่าประมาณนั้นมั้ง เขาตอบคำถามไหนของฉันกัน ช่วยชัดเจนหน่อยไม่ได้รึไง !!

“มาเก็บของ” กำปั้นตวัดสายตาขึ้นมองฉัน นั่นสิ เขาก็แค่มาเก็บของ “มาหาเธอได้ ?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนกำลังถามฉันอยู่ แขนแกร่งกำชับกอดแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย จู่ ๆ กำปั้นก็ยกมือขึ้นมาใช้นิ้วเก็บปลายผมของฉันที่ตกลงมาไปทัดหลังใบหูให้

ขะ เขาทำบ้าอะไร ทำแบบนี้จะให้ฉันคิดยังไง ทุกอย่างมันจบไปแล้ว เขาเล่นตลกอะไรกับความรู้สึกของฉันอีก หรือยังแค้นครอบครัวฉันอยู่