สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 44

เพื่อน ๆ ของกำปั้นวิ่งมาทางนี้พอดี แล้วก็ไปดึงตัวเขาออกจากลีโอได้ทันก่อนที่กำปั้นจะชกหน้าลีโอเข้า

“ไอ้ปั้น มึงอย่าห้าวดิสัส !!” เพื่อนของกำปั้นดึงเขาเอาไว้เพราะเขาจะพุ่งตัวไปใส่ลีโอให้ได้เลย

“ปล่อย กู !!” กำปั้นตวาดเสียงดัง แต่เพื่อนเขาก็ไม่ยอมปล่อย

ลีโอไม่ได้สนใจ เขาเดินมาทางฉันแล้วอุ้มฉันขึ้นพร้อมกับพูด “กลับห้องกันเถอะ”

พูดจบลีโอก็หันไปส่งสายตาให้เลย์กับเตชินเดินตามเขาไปที่รถ กำปั้นมองฉันที่ค่อย ๆ ห่างออกไปจากสายตาเขา ดวงตาคู่นั้นที่มองมาทางฉันอยู่เหมือนกับว่าเขามีอะไรสักอย่างที่อยู่ในใจ

เมื่อกลับมาถึงคอนโด ตอนนี้พวกเพื่อน ๆ มันมารวมตัวกันที่ห้องของฉันก่อน แต่ลีโอหายไปไหนก็ไม่รู้ หรือเขาจะโกรธที่ฉันไปเล่นกับความรู้สึกของเขากันนะ

“เชี้ย!! แม่งหวงก้างชะมัด” เตมันพูดระหว่างที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกระเบียงกับเลย์

“กูเกลียดขี้หน้าแม่งฉิบหาย!!” เลย์พูดเสริมม

เมื่อทั้งคู่พูดจบประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา ฉันรีบหันไปดูเพราะกลัวว่าจะเป็นกำปั้น อย่างกำปั้นถ้าเขาจะมาใครก็ห้ามเขาไม่ได้ แต่ก็ต้องโล่งใจเพราะคนที่เปิดประตูมาคือลีโอ นึกว่าโกรธฉันแล้วซะอีก เขาถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาด้วย แล้วเดินมานั่งลงตรงหน้าฉัน

“เดี๋ยวฉัน....”

“นั่งเฉย ๆ ไปเลย” ลีโอออกคำสั่ง เขาเปิดกล่องแล้วเริ่มทำความสะอาดแผลให้กับฉัน

“คือ เรื่องนั้นฉัน....” เฮ้อ ทำไมมันพูดยากแบบนี้นะ เพราะรู้ว่าลีโอคิดยังไง ฉันก็ไม่น่าไปทำแบบนั้น แต่มันไม่รู้จะใช้วิธีไหนแล้วให้กำปั้นเลิกบ้า แต่ขนาดรู้แล้วเขาก็ยังบ้าอยู่

“เข้าใจ เธอไม่ต้องคิดมากหรอก” ลีโอตอบ เขาคงรู้ว่าฉันกำลังจะพูดอะไร

“ขอบคุณนะ ^_^”

“แบบนี้มึงต้องแกล้งเป็นแฟนอิเจ้ป่ะวะ ?” เตสูบบุหรี่เสร็จแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาตัวข้าง ๆ กับฉัน

“จะแกล้งทำไมวะ อิเจ้ มึงก็เอากับมันไปเลยให้จบ ๆ ไป” เลย์พูด

“พวกมึงหุบปากได้มั้ยวะ !!” เป็นลีโอที่บอกพวกมันแทนฉันที่กำลังจะอ้าปากด่า ชอบยัดเหยียดจริง ๆ

“อิเจ้ของเราแม่งก็เสน่ห์แรงเกิน ทำผู้ชายหลงหัวปักหัวปำ” เตพูดแล้วมองมาทางฉัน ผู้ชายที่มันหมายถึงคือกำปั้นอย่างงั้นหรอ

“พูดอะไรของนาย เขาไม่ได้หลงฉันหรอก”

“ทำไมจะไม่หลงวะ คลั่งเลยแหละ พวกฉันเป็นผู้ชาย รู้ดี อิเจ้มึงอย่าเถียง”

“ถ้าไม่ติดว่ามันกวนส้นตีนนะ กูคงไม่อะไร แม่งตัวมันยังควงเด็กเก่าไอ้ลีอยู่เลย จะมาหวงอิเจ้ทำซากอะไรวะ !!”

ฉันก้มหน้าฟังเตกับเลย์คุยกัน หัวใจดวงน้อย ๆ มันเริ่มเต้นรัวไม่เป็นท่า เฮ้อ!! แค่คำพูดพวกนี้ ทำไมฉันต้องเก็บมาคิดให้ตัวเองเผลอใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย

กริ่ง ~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก็เห็นว่าคนที่โทรมาคือกำปั้น ฉันเลยเลือกที่จะไม่รับสาย แต่เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นติดกันถี่ ๆ จนทุกคนหันมามอง และเป็นลีโอที่หยิบโทรศัพท์ไปจากมือฉันแล้วกดรับสาย

( มีอะไร ) ลีโอถามปลายสายออกไปเสียงเรียบ เขาเหล่ตาขึ้นมามองฉันเล็กน้อย ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อแล้วเม้มปากแน่น

( มึงก็ได้ยินแล้ว กูเป็นแฟนกัน กูจะอยู่ด้วยกันแล้วมึงเสือกอะไรด้วย ) ไม่รู้ว่ากำปั้นพูดมาว่าอะไร แต่ดูจากคำตอบของลีโอแล้วเขาคงไม่ได้พูดจาดี ๆ ด้วยแน่ ๆ

( แล้วมึงเป็นอะไร แค่ของเก่าอย่าเห่าดัง โทรมาทำซากอะไร เสียเวลาคนจะเอากันฉิบ!! )

พูดจบลีโอก็ตัดสายทิ้ง แต่ผ่านไปไม่ถึงนาทีกำปั้นก็โทรเข้ามาอีก เขาเป็นอะไรของเขา ทำไมถึงทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของฉันอยู่ได้

“ชอบมัน ลืมมันไม่ได้?” ลีโอถามฉัน

“ปะ เปล่า...” ฉันก้มหน้าปฏิเสธ